«Լուսավոր Հայաստան» կուսակցությունը որոշեց Երևանի ավագանուց չհեռացնել իր անդամ Դավիթ Խաժակյանին, որին հետ կանչելու մտադրության մասին հայտարարեցին օրեր առաջ՝ Երևանի քաղաքապետարանում հայտնի թեժ քննարկումներից հետո: «Լուսավոր Հայաստանը» ակնարկեց, որ իրեն դուր չի գալիս «Լույս» դաշինքի մյուս երկու ներկայացուցիչների՝ «Հանրապետություն» կուսակցության անդամներ Անի Խաչատրյանի ու Թեհմինա Վարդանյանի պահվածքը և չեն ուզում, որ իրենց ներկայացուցիչ Խաժակյանն ասոցացվի այդ վարքագծին, չունենալով դրա վրա ազդելու հնարավորություն: Խաժակյանն այդ հնարավորությունը դարձյալ չունի, սակայն ԼՀԿ-ն տարածել է հայտարարություն, որ «Լույսը» երկու անկախ միավորների դաշինք է և նրանք մեկ ուղղությամբ գործունեություն են ծավալելու, սակայն լիովին ինքնուրույն որոշելով վարքագծի հարցը: Այլ կերպ ասած, ԼՀԿ-ն հայտարարում է, որ Խաժակյանը մնում է, բայց որևէ պատասխանատվություն չի կրում «Լույսի» մյուս ուժի ներկայացուցիչների վարքագծի և մեթոդաբանության համար:
Հետաքրքիր իրավիճակ է, եթե հաշվի առնենք այն, որ գործունեության, թերևս, յուրաքանչյուր դրվագում երևի կառաջանա անհրաժեշտություն հստակեցնել՝ Խաժակյանը պատասխանատո՞ւ է, թե՞ պատասխանատու չէ մյուս անդամների համար: Բանն այն է, որ եթե գործելու են մեկ ձևաչափով, բայց տարբեր վարքագծերով, այդուհանդերձ, ամեն անգամ առաջանալու է հարց՝ կոնկրետ վարքագծի համար պատասխանատվությունը միասնակա՞ն է, թե՞ ոչ: Սակայն այդ հարցը չէ թերևս ստեղծված իրավիճակում առանցքայինը: ԼՀԿ-ն Դավիթ Խաժակյանին թողնում է Երևանի ավագանում, թերևս, առավելապես նախկին իշխանության ջանքով, որը ԼՀԿ մտադրության նախնական հրապարակումից հետո Դավիթ Խաժակյանին անմիջապես առավ իր պաշտպանության տակ: Դրան զուգահեռ, «Լուսավոր Հայաստանի» ղեկավարությունն, ըստ երևույթին, բավարար արձագանք չնկատեց մյուս՝ հեղափոխական ճամբարից:
Ստեղծվեց մի վիճակ, երբ Դավիթ Խաժակյանին հետ կանչելու հարցը ավելի շատ աշխատեց ԼՀԿ դեմ, քան օգտին: Սակայն Խաժակյանին ավագանում թողնելու որոշումը հազիվ թե շտկի իրավիճակը, քանի որ այն խորքային առումով ի ցույց է դրել «Լուսավոր Հայաստանի» ավելի խոշոր խնդիրը՝ պայմանավորված Հայաստանի ներքաղաքական դաշտի ձևավորման լայն համատեքստով: Այստեղ գործում են ընդդիմություն-իշխանություն ընդունված սխեմատիկ պատկերացումները՝ կամ հայաստանյան ներքաղաքական գոյություն ունեցած իրողությունների, կամ դասական քաղաքագիտական տրամաբանության շրջանակում: Երկու դեպքում էլ կա լուրջ խնդիր բոլոր այն ուժերի համար, որոնք նոր կամ նախկին իշխանություն չեն, որովհետև Հայաստանում տեղի է ունեցել իշխանության հեղափոխական փոփոխություն: Եվ որքան էլ տարբեր ուժեր արդեն սեփական շահից և խմբային, կոնյունկտուրային պատկերացումներից ելնելով ասեն, թե հեղափոխություն չի եղել, որքան էլ որոշ սուբյեկտներ հեղափոխությունը պատկերացնեն լոկ գիլյոտինի ու փողոցներում բարիկադների տրամաբանությամբ, միևնույն է՝ այն եղել է և թողել իր տրամաբանությունը ներքաղաքական կյանքում:
Եվ այդ իմաստով, հենց այժմ՝ հեղափոխական փոփոխության իրողության առաջ հայտնված ներքաղաքական դաշտի պարագայում է, որ արդիական է դարձել «Լուսավոր Հայաստանի» այն «երրորդ ճանապարհը», որը բացարձակապես անպատեհ և քաղաքականապես, մեղմ ասած, անհեռանկար էր հեղափոխության օրերին: Որովհետև երկու ճանապարհները՝ նոր իշխանություն և նախկին իշխանությունը՝ որպես ժամանակի ընդդիմություն, արդեն բավական ձևավորված ու կարծրացած են առնվազն ֆունկցիոնալ առումով: Այժմ է, որ ներքաղաքական դաշտում պետք է սաղմնավորվի երրորդ ճանապարհը, որը ժամանակի ընթացքում պետք է դառնա այսպես ասած՝ երկրորդը, եթե կարողանա հասնել հանրային վստահության և այդպիսով դուրս բերել ներքաղաքական դիսկուրսը նորի և հնի շրջանակից: Եվ այդ խնդիրը արդեն լինելով խորհրդանշական ԼՀԿ պարագայում, գործնականում առարկայական և հիմնարար է Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում որևէ դերակատարման հավակնության իմաստով ընդհանրապես: Իհարկե, հիմա է երրորդ ճանապարհ առաջարկելու ամենաբարդ շրջանը, ժամանակը, բայց միաժամանակ հիմա է, որ այն պահանջված է իրողությունների դասավորության ու տրամաբանության բերումով: Վաղը այն դադարելու է այդպիսին լինել, ինչպես որ այդպիսին չէր երեկ:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
