«Եթե պատերազմի էքստրեմալ պայմաններում թշնամական բանակների միջև հնարավոր էր կապ հաստատել, ապա շփվելու ի՞նչ մի դժվարություն ունեն խաղաղ պայմաններում ապրող նույն երկրի քաղաքացիները: Եթե նրանք իսկապես անկեղծ են՝ պնդելով, որ կան շատ կարևոր, ճակատագրական խնդիրներ, որոնք հուզում են թե՛ իրենց և թե՛ ամբողջ հասարակությանը, ապա ի՞նչ կլինի, եթե նրանցից որևէ մեկը վերցնի հեռախոսը և զանգահարի հակառակ կողմի պատվիրակին և առաջարկի հանդիպել: Մի՞թե սա էլ է ամբիցիայի խնդիր՝ «նրանք ո՞վ դառան, որ մենք նրանց հետ խոսենք»»,- գրում է «Առավոտ»-ի խմբագիրը և հավելում.
«Մինչդեռ ընտրական գործընթացը, որը, ըստ ամենայնի, երկխոսության գլխավոր թեման է, սկսվել է, և ժամանակի կորուստն այստեղ աններելի է: Նկատի ունեմ, մասնավորապես, այն, որ արդեն ձևավորվել է կեղծիքների համար նախատեսված Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողով: Ես էլ եմ, իհարկե, կողմ, որ այդ հանձնաժողովը ապակուսակցական լինի: Բայց այնպես չէ, որ ես իմ քարտուղարուհուն կամ սուրճ եփողին դարձնեմ ԿԸՀ անդամ և հայտարարեմ, որ դա անկախ պետական մարմին է: Պարզ չէ՞, որ այս պարագայում բոլոր որոշումները միանձնյա ընդունելու է ԿԸՀ նախագահը (որի նախորդ գործունեությունն այդ պաշտոնում հայտնի է), և այդ որոշումներն անցնելու են միաձայն:
Ենթադրում եմ, թե ինչ են այդ առիթով մտածում ՀԱԿ-ի վերնախավում, եթե լինի հզոր ժողովրդական ալիք, ապա այնքան էլ կարևոր չէ, թե ովքեր են մտնում ԿԸՀ կազմի մեջ. 1990 թվականին այդ մարմինն ամբողջությամբ կոմունիստական էր, ինչը չխանգարեց ՀՀՇ-ին գալ իշխանության: Բայց ԿԸՀ ներկայիս նախագահ Գարեգին Ազարյանը մի քանի անգամ ավելի ցինիկ է, քան 90-ին այդ պաշտոնը զբաղեցնող Ռոբերտ Ամիրյանը»:
