Դատարանը երեկ մերժել է Պերինատոլոգիայի, մանկաբարձության ու գինեկոլոգիայի ինստիտուտի (Հանրապետական ծննդատան) տնօրեն Ռազմիկ Աբրահամյանին կալանավորելու միջնորդությունը: Դատարանը քննում էր նրա խափանման միջոցի հարցը։ Նա երկու օր «Արմենիա» բժշկական կենտրոնի կարդիոռեանիմացիայի բաժանմունքում էր՝ սրտի իշեմիկ հիվանդության սրացմամբ։ Աբրահամյանը մեղադրվում է ծնողից երեխային ապօրինի բաժանելու կամ փոխելու համար, ընդ որում՝ երկու և ավելի երեխաների նկատմամբ: Նրան առաջադրվել է նաև առևտրային կաշառքի մեղադրանք։
Օտարերկրյա որդեգրումների գործով մեղադրյալ է նաև Երևանի 43-ամյա մի բնակչուհի, նա երեկ ազատ է արձակվել գրավի դիմաց: Մանկան տան տնօրեն Լիանա Կարապետյանը ազատ էր արձակվել 3 միլիոն դրամ գրավի դիմաց:
Քրեական այս պատմությունը Իտալիա որդեգրված 30 փոքրիկների մասով է։ Նրանք որդեգրվել են 2016-18 թվականներին, ըստ իրավապահների՝ առողջ երեխաներ երկրից դուրս են բերվել հիվանդության տարբեր թղթերով։
Ռազմիկ Աբրահամյանի ապօրինությունների մասին լեգենդներ են պտտվում, ընդ որում՝ եթե հեղափոխությունը հնարավորություն ընձեռեց նրա «հերոսությունները» դարձնել իրավական քննության թեմա, ապա հասարակությունը, բուժհաստատության հետ շփված հազարավոր շարքային մահկանացուներ Աբրահամյանի «դատավճիռը» վաղուց էին կայացրել՝ նրան շնորհելով «Աբորտովիչ» ստորացուցիչ մականունը։
Իրավապահների բացահայտումներն իրապես շոկային են, ու այս համատեքստում առնվազն տարակուսելի է, որ դատարանը որոշեց չկալանավորել տասնյակ ընտանիքների, մարդկանց, երեխաների ճակատագրեր խեղած այս մարդուն։ Դարձյալ գործ ունենք այն իրողության հետ, որ հեղափոխության թիմի աններելի հապաղման հետևանքով դատաիրավական համակարգը մնում է երկրի զարգացման հիմնական խոչընդոտը։ Մի կողմից՝ դատական համակարգն է ձեռնոց նետում արդարադատությանը, մյուս կողմից՝ նախաքննության, այն իրականացնող մարմինների պրոֆեսիոնալիզմը հեռու է բավարար լինելուց։ Օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ պատճառների այս համախումբը թույլ է տալիս, որ հանցագործները ճողոպրեն արդարադատությունից՝ ազատության մեջ մնալով, երկրից հեռանալով կամ այլ ճանապարհներով։
Ու պատահական չէ, որ մեղավորները քար են նետում տուժածների ուղղությամբ՝ ցինիզմով, սառնասրտորեն։ «10-20 տարի հետո արթնացել, հիշել են, որ ինչ-որ մի տեղ երեխա են թողել»,- դատական երեկվա նիստից հետո ասել է Աբրահամյանի փաստաբան Սամվել Դիլբանդյանը։
Սակայն մեզ առավելապես հետաքրքրում է խնդրի քաղաքական կողմը, բաղադրիչը։ Այս ամենը տեղի է ունեցել մի երկրում, որի իշխանությունները տվյալ ժամանակահատվածում՝ 2016-18թթ.-ներին, զբաղված էին պաթոսային ելույթներ ունենալով ընտանիքի ու այլ սրբությունների մասին, միևնույն ժամանակ աչք փակելով փոքրիկների ճակատագրերի խեղաթյուրման աններելի հանցանքի վրա։ Փող աշխատելը գերագույն նպատակ դարձրած իշխանությունը իրականում թքած է ունեցել այդ դժբախտ ընտանիքների, մայրերի և անմեղ փոքրիկների վրա։
Այս հանցավոր պատմության առանց բացառության բոլոր մասնակիցները պետք է ենթարկվեն խստագույն պատասխանատվության։ Բնականաբար պարզ է, որ Ռազմիկ Աբրահամյանն ու նրա մաֆիան չէին կարող մոտ 100 երեխա վաճառել, նման ծավալի կաշառքներ վերցնել՝ առանց իշխանությունների իմացության, առանց նրանց «մուծվելու»։ ՀՀԿ-ն, Ռազմիկ Աբրահամյանին նախագահի մրցանակ տված Ռոբերտ Քոչարյանը կրում են տեղի ունեցածի առնվազն քաղաքական պատասխանատվությունը։ Թեև համոզված ենք, որ բանը քաղաքական պատասխանատվությամբ չի սահմանափակվելու։
