Ռոբերտ Քոչարյանի աջակիցներից մեկի և Մարտի 1-ի գործով տուժողներից մեկի վերաբերյալ ոստիկանության տարածած տեսանյութը բնականաբար մեծ արձագանք է ստացել համացանցում: Համաձայն տեսանյութի՝ երկրորդ նախագահի աջակիցը ցուցմունքից հրաժարվելու առաջարկ է անում Մարտի 1-ի տուժողներից մեկին, նաև խոսում է այն մասին, որ իրենց նպատակը հեղաշրջումն է, և դրանից հետո ցուցմունքից հրաժարվածին կտան բարձր պաշտոն: Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտպանական թիմը հայտարարել է, որ տեսանյութը ֆիկցիա է և ունի Վերաքննիչ դատարանում Ռոբերտ Քոչարյանի խափանման միջոցի վերաբերյալ վճռի հրապարակման շեմին դատարանի վրա ազդելու նպատակ: Երկրորդ նախագահի կալանքի հարցով վճիռը պետք է հրապարակվի այսօր: Ոստիկանությունը նշել է, որ տեսանյութի բովանդակության առիթով հարուցված է քրեական գործ:
Տարածված տեսանյութը հանրության շրջանում Ռոբերտ Քոչարյանին պաշտպանող կամ համակիր հատվածում մեկնաբանվում է որպես տեղեկատվական մտացածին քայլ, իսկ Ռոբերտ Քոչարյանի պատասխանատվությունը պահանջող հանրային շրջանակներում գնահատվում է իբրև փաստարկ, թե ինչու պետք է երկրորդ նախագահը մնա կալանքի տակ՝ այլապես, լինելով դրսում, նա կազդի վկաների վրա:
Ակնառու է, որ մարտիմեկյան գործը թևակոխել է մի նոր փուլ, կամ այդ գործում աշխուժանում է մինչ այդ էլ եղած բաղադրիչներից մեկը՝ տեղեկատվական պատերազմը: Վերջին օրերը այդ իմաստով բառացիորեն ակտիվ փոխհրաձգության օրեր էին և՝ ոչ միայն մարտիմեկյան թեմայով: Վարչապետի ընտանիքի վերաբերյալ տարածվեց ծառայական մեքենայի հայտնի աղմուկը, հետո վարչապետը պատասխանեց, ընդ որում՝ բավականին ուշագրավ ակնարկ անելով, որ պետական մարմինները անկարող գտնվեցին հանրությանը բացատրել խնդիրն առանց իր միջամտության: Զուգահեռ տարածվեց Ռոբերտ Քոչարյանի ազատության կոչով, այսպես ասած, աստղերի նամակը, ընդ որում՝ Հայաստանից ու Ռուսաստանից հայազգի աստղերի: Հետո նրանցից ոմանք սկսեցին հրաժարվել, թե տեղյակ չեն եղել՝ ինչի մասին է խոսքը:
Ընդհանրապես Հայաստանում ներքաղաքական կյանքը գտնվում է տեղեկատվական ակտիվ և թեժ պատերազմի փուլում: Ինչ-որ իմաստով դա օբյեկտիվ է և բնորոշ ամենատարբեր երկրների, անգամ այնպիսի, ինչպիսին Միացյալ Նահանգներն է, որի նախագահն է անգամ բողոքում այդ հանգամանքից: Տեղեկատվական դարաշրջանում քաղաքականության մեջ տեղեկատվական ռեսուրսների դերը բազմապատկվելու էր անխուսափելի, և մենք ականատես ենք դրան: Մինչդեռ դա բավականին լուրջ խնդիր է, որովհետև հանրության ու պետության համար կարևորագույն հարցերն ու ցավոտ կետերը վերածում է տեղեկատվական մանիպուլյացիաների և նենգափոխումների «խոպանի»: Հետևանքը լինում է այն, որ այդ ամենի հետևանքով հանրության տարբեր շրջանակների մեջ առաջանում են ցավազուրկ զգացումներ, մինչդեռ ինքնին «ցավը» ամենևին չի բուժվում, և ոչ միայն չի բուժվում, այլև դրա պատճառները օջախում շարունակում են գեներացվել:
Այդ իմաստով մենք գործ ունենք իրավիճակի հետ, որն ազգային անվտանգության սպառնալիք է, թեև իր ֆիզիկական դրսևորումով այդպիսին չէ, այսինքն՝ չի պարունակում որևէ ֆիզիկական ծավալ, որ հնարավոր լինի գնահատել ֆիզուալ և հակազդել այդ մակարդակում: Ամենախնդրահարույցներից է այն, որ ներքաղաքական կյանքի գործնականում բոլոր մասնակիցները այդ իրավիճակը գնահատում են ըստ իրենց շահի և հետաքրքրության՝ համարելով, որ այդպիսով տիրապետում են գործիքների, որոնք թույլ են տալիս խնդիր լուծել՝ իշխանությունը նախկին իշխանության հանդեպ, նախկին իշխանությունը նոր իշխանության հանդեպ: Բայց իրավիճակը աշխատում է պետության ու հանրության դեմ, և պահանջվում է էլիտա, որը կունենա խնդիրը խորքային բարձրաձայնելու համարձակություն՝ հանրությունն ու պետությունը տեղեկատվական ներքին պատերազմից դուրս բերելու և իրապես ազգային ու պետական օրակարգի վրա դնելու համար: Առայժմ այդ էլիտան չի նշմարվում:
