Հանրային խորհուրդը ունի նոր նախագահ: Շաբաթներ առաջ այդ պաշտոնից հրաժարական տված և հայտնի «Վերնատունը» հիմնած Վազգեն Մանուկյանին ՀԽ նախագահի պաշտոնում փոխարինում է քաղաքագետ Ստեփան Սաֆարյանը: Կառավարությունը հաստատել է Սաֆարյանի թեկնածությունը, որն առաջարկել է Նիկոլ Փաշինյանը: Փաշինյանը հայտարարել է, որ այդպիսով Հանրային խորհուրդը փաստորեն ստանում է վերջին շանսը՝ ապացուցելու, ցույց տալու համար, որ կարող է լինել կենսունակ կառույց և լինել կառավարություն-հանրություն երկխոսության կարևոր ու արդյունավետ հարթակ:
Հանրային խորհրդի պատմությունը, թերևս, բավականին պատմված է՝ հիշելու համար, թե 2008-ի մարտի մեկից հետո ինչ պայմաններում ստեղծվեց այդ կառույցը, ինչպես այն գլխավորեց Վազգեն Մանուկյանը, և ինչպես Մանուկյանը հեղափոխությունից հետո վերանշանակվեց այդ պաշտոնում, սակայն հետո տեղի ունեցավ Նիկոլ Փաշինյանի հետ, այսպես ասած, հեռակա հակադրությունն ու հրաժարականը: Հանրային խորհուրդը սահմանադրական կառույց է 2015 թվականի հանրաքվեից հետո, երբ կատարվեց Սահմանադրության փոփոխություն: Ըստ այդմ, ՀԽ-ն պետք է գործի, քանի դեռ չի փոխվել Սահմանադրությունն ու ՀԽ կարգավիճակը, որով այն չի լինի այսպես ասած՝ պարտադիր: Նիկոլ Փաշինյանը խոսում է վերջին շանսի մասին, բայց չհստակեցնելով, դա ենթադրում է որոշակի ժամկե՞տ, որից հետո ՀԽ գործունեությունը պետք է գնահատվի, թե՞ կախված է բովանդակությունից, ներքաղաքական իրավիճակից: Բանն այն է, որ Փաշինյանը նաև հայտարարեց և կոչ արեց նոր նախագահ Ստեփան Սաֆարյանին կառույցը դարձնել արտախորհրդարանական քաղաքական ուժերի հետ շփման, երկխոսության հարթակ: Այդպիսով ակնառու է, որ վարչապետը որոշակի քաղաքական ֆունկցիոնալություն է նախանշում Հանրային խորհրդի համար, այսպես ասած՝ խորհրդարանական «առաջին լիգա», իհարկե, խիստ պայմանականորեն:
Այդպիսով Նիկոլ Փաշինյանը փաստացի արձանագրում է նաև, որ Հայաստանում քաղաքական իրադարձությունները, ու նաև դրանք հեռանկարում, ամենևին չեն պարփակվելու խորհրդարանական ուժերի շրջանակում, ըստ այդմ՝ կառավարող ուժը կամ առնվազն Նիկոլ Փաշինյանը Հանրային խորհուրդը այդ իմաստով դիտարկում է արտախորհրդարանական դաշտում տեղի ունեցող քաղաքական գործընթացների և իրողությունների համար մի կողմից դրսևորման հարթակ, մյուս կողմից՝ այդ զարգացումների հետ իր հաղորդակցության հարթակ: Դա իհարկե կարող է իրապես նոր շունչ հաղորդել Հանրային խորհրդին, իհարկե կախված այն հանգամանքից, թե խորհուրդը որքան արդյունավետ կգտնվի այդ ֆունկցիոնալությունն իրագործելու ներուժը իրացնելու առումով: Այստեղ անկասկած էական է նաև, թե վարչապետի այդ դե ֆակտո առաջարկին գործնականում ինչպես կարձագանքի արտախորհրդարանական դաշտը, կամ ավելի շուտ՝ ինչ արձագանքներ կլինեն այդ դաշտից: