Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի ընտրություններին ընդառաջ Ռուբեն Հայրապետյանի թիմը՝ ի դեմս «ֆանտաստիկ ինտելեկտի տեր ֆուտբոլային գիգանտների», թիրախավորել է մեր երկրում աշխատող իսպանացի մասնագետներին։ Մասնավորապես, սև ճամբարի նախընտրական քարոզարշավի առանցքում իսպանացիների աշխատանքի ոչ արդյունավետ լինելն է, ինչպես նաև նրանց բարձր աշխատավարձը։ Այնպիսի տպավորություն է, որ Հայրապետյանի թիմը գրոհում է ՀՖՖ նախագահի աթոռը, մասնավորապես՝ հայկական ֆուտբոլը իսպանացի մասնագետներից փրկելու համար։
«Մերոնք ինչո՞վ են պակաս, կարող ա՞ դրանց չափ չեն հասկանում» թեզը շարունակ շրջանառվում է տարբեր շրջանակներում։ Իսկ թե ովքեր են շրջանառում այս թեզը, կարծում ենք, բոլորը գիտեն։ Մեր կարկառուն մասնագետներին բնականաբար դուր չի գալիս, որ Խինես Մելենդեսի թիմը փորձում է կրթել մարզիչներին, ծրագրեր է մշակում, փորձում դուրս բերել ճահճից։ Պարզվում է, որ մեր մարզիչները և մասնագետներն ամենալավն են աշխարհում, ուստի նրանք սովորելու կարիք չունեն։ Նրանց պատրաստած կադրերը, սակայն, Եվրոպայի 17 կամ 19 տարեկանների առաջնություններում «փառահեղ» պարտություններ են կրում միջին և նույնիսկ ցածր մակարդակի հավաքականներից։
Դե, բնական է, եթե Հայրապետյան Ռուբենի պաշտոնավարման օրոք մարզչական արտոնագիր ստացած մարզիչը «Վայբերի» խմբում հաջորդ պարապմունքի ժամը իրազեկող նախադասության մեջ 7 տառասխալ է անում, նրա պատրաստած կադրերն էլ վաղը պետք է 7 անպատասխան գնդակ բաց թողնեն, ասենք, Հունգարիայից։ Եթե Հայրապետյանի օրոք լիցենզիա ստացած մարզիչները անտարբեր հայացքով նայեն, թե ինչպես են մարզման ժամանակ երեխաները գործագործ խաղում, բնական է, որ ազգային հավաքականի որոշ ֆուտբոլիստներ չպետք է կարողանան, օրինակ, գնդակ կասեցնել։ Սա է իրականությունը։ Ու այսօր Հայրապետյանի և նրա թեկնածուի ճամբարը փորձում է պահպանել իրենց կողմից ստեղծված արժեքները, որոնք պատուհաս են դարձել թե՛ հայկական ֆուտբոլի, թե՛ հասարակության համար։
«Եթե Արմեն Մելիքբեկյանը մնա, ես ևս կմնամ, եթե հեռանա, ես էլ չեմ մնա, չեմ երկարաձգի պայմանագիրս: Եթե նա դառնա ֆեդերացիայի նախագահ, ես կշարունակեմ աշխատել»,- նախօրեին լրագրողների հետ հանդիպմանը ասել էր ՀՖՖ տեխնիկական տնօրեն, եվրոպական ֆուտբոլում առանցքային ֆիգուր հանդիսացող Խինես Մելենդեսը։ Բնական է, որ հանրահայտ մասնագետը նույնիսկ մեկ օր չի մնա Հայաստանում, եթե մերժված ռեժիմը զավթի ֆուտբոլային կառույցը։ Չի մնա, քանզի գիտակցում է, որ Մելիքբեկյանի չընտրվելու պարագայում մեր երկրում ֆուտբոլ ըստ էության գոյություն չի ունենա։
Մեր «փառապանծ» մասնագետները, փորձելով ռեզոնանս առաջացնել, տարբեր հարթակներում նշում են, որ իսպանացիները տարեկան ստանում են 1-2 միլիոն դոլար աշխատավարձ։ Միանգամից նշենք, որ եթե նույնիսկ նրանք 3 միլիոն դոլար աշխատավարձ ստանային, դա միանգամայն ընդունելի կլիներ։ Ընդունելի կլիներ, քանզի կլինիկական մահ ապրող մարմինը վերակենդանացնելու համար գումար խնայել ուղղակի չի կարելի։ Տասնամյակներ շարունակ տեղացի մասնագետները գումարներ են ստացել, կարծես թե վերապատրաստվել են, մասնակցել են դասընթացների, բայց նրանցից ոմանք «պարապմունք» բառը գրում են «պարապունք»։ «Պարապունք», քանզի նրանց համար պարապմունքը ոչ թե պարապմունք է, այլ պարապունք։ Այսքանից հետո ինչ կարելի է եզրակացնել։
Եթե նույնիսկ Արմեն Մելիքբեկյանը չներկայացնի ֆուտբոլի զարգացման ծրագիր, չներկայացնի մարզաձևի զարգացման իր տեսլականը, միայն այն բանի համար, որ իսպանացիները շարունակեն աշխատել Հայաստանում, պետք է համախմբվել նրա կողքին։ Ավելի ստույգ՝ առողջ ուժերի մոբիլիզացիան պետք է լինի հենց այս թեկնածուի շուրջը։
Հիշենք, որ Խինես Մելենդեսը Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի տեխնիկական տնօրենի պաշտոնը ստանձնել էր միայն այս տարվա հունվարին։ Այս ընթացքում բարձր արդյունքներ ակնկալելը ուղղակի անմտություն կլիներ։ Տասնամյակների ընթացքում ձևավորված «շպանան» այսօր էլ շարունակում է «պարապունքներ» անցկացնել, և այս մառազմից ձերբազատվելու համար հարկավոր է ժամանակ։
Այսօր գտնվում ենք ոչ թե զրոյական, այլ բացասական բալանսային գոտում։ Արմեն Մելիքբեկյանին պետք է հորդորենք, որ ՀՖՖ նախագահ դառնալու պարագայում Հայաստանում աշխատող իսպանացի մասնագետների թիվն ավելացնի, քանզի ֆուտբոլ ունենալու համար առաջնայինը ֆուտբոլային կրթությունն է։ Պայմանները կարող են իդեալական չլինել, բայց լավ ուսուցիչներ ունենալով, այնուամենայնիվ, հնարավոր է ստանալ արդյունք։ Շատերը կհամաձայնեն, որ 30/40-ի վրա դաշտերի կառուցումը նվազեցնելու գնով Իսպանիայից կամ եվրոպական այլ երկրից անհրաժեշտ է հրավիրել մասնագետների, իսկապես մասնագետների։ Գերժամանակակից մարզադաշտերում առանց մասնագետների պարապմունքները կվերածվեն «պարապունքների», և կլինի այն պատկերը, որն ունենք այսօր։