Հետհեղափոխական Հայաստանը հարուստ է քաղաքական մանիպուլյացիաների և միֆերի կիրառություններով։ Եթե փորձենք առանձնացնել վերջին շրջանում այս ամենի ամենանշանակալի կիրառությունը, ապա վստահաբար կանգ կառնենք Սերժ Սարգսյանին առաջադրված մեղադրանքի և դրա շուրջ տարածվող անհիմն աղմուկի վրա։ Մասնավորապես երրորդ նախագահի կողմնակիցները փորձում են մերժված նախագահի կերպարից ինքնազոհ նախագահի և քաղհալածյալի կերպար կերտել՝ ամրագրելով դա հանրային գիտակցության մեջ։
Ահա սա է հանրապետականների վերջին օրերի բովանդակային առաջնային թիրախը։ Փաստորեն զուտ իրավական գործընթացը քողարկվում է անձնազոհության և քաղհալածյալի քաղաքական գործիքների ներգործությամբ՝ փորձելով մոլորեցնել ու հիմարեցնել քաղաքացիներին։ Մասնավորապես Սարգսյանը ներկայացվում է որպես անձնազոհ անհատ, որը հանուն հայ ժողովրդի փրկության և Արցախի անվտանգության, պատրաստ է զոհաբերել ինքն իրեն ու զրկանքներ կրել՝ ենթարկվելով քաղաքական հետապնդման։ Չէ որ հենց ինքն էլ շաբաթներ առաջ ասել էր, որ պատրաստ է ձերբակալվել, եթե դա երջանկություն կբերի ժողովրդին։
Մտքի կենտրոնական բաղադրիչը «հանուն հայ ժողովրդի» ձևակերպումն է, քանի որ հանրույթի հավաքական գիտակցության մեջ հանուն ընդհանուրի զոհաբերությունը դիտարկվում է որպես առաքինության բարձրագույն դրսևորում։ Ի դեպ դժվար է ասել, թե մոտեցումն այս հատկապես ո՞ւմ է ավելի շատ ձեռք տալիս, հանրապետականների՞ն, թե հենց Սերժ Սարգսյանին։ Իմ համոզմամբ երրորդ նախագահի շուրջ ծավալվող իրավական գործընթացներն առաջին հերթին բխում են հենց հանրապետականների շահերից։ Անշուշտ Սարգսյանի շահը չնչին է, իսկ կուսակցականները քաղհալածյալի նրա կերպարը օգտագործելու են սեփական կարճաժամկետ հետաքրքրությունները սպասարկելու համար և պատեհությունից ելնելով ամեն պահ կարող են մոռանալ մեղադրյալ նախագահի ճակատագրի մասին, որը իբրև թե համաձայնվել է զրկնանքեր կրել հանուն Հայաստանի մոլորյալ քաղաքացիների և նրանց սթափեցման։ Ինչպես դասականն էր ժամանակին ասում․ սա մանկապարտեզ էլ, սա խենթանոց է։
