Երբ ՀՀ կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարությունը, արձագանքելով մեր հարցմանը, ուղարկեց մշակութային այն պարբերականների ցանկը, որոնց 2020թ․ պետական աջակցություն է տրամադրվելու, մեր աչքից չվրիպեց, որ այդ ցանկում բացակայում է 1967 թվականից լույս տեսնող «Գարուն» հասարակական-քաղաքական, մշակութային պարբերականը, որը ժամանակին հայտնի գրողների, քաղաքական գործիչների կայացման համար լավագույն դպրոց էր։
«Գարուն»-ի գլխավոր խմբագիր Արմեն Ավանեսյանից հետաքրքրվեցինք, թե ինչու է երկարամյա մշակութային պարբերականը դուրս մնացել պետական աջակցությամբ լույս տեսնող պարբերականների ցանկից այն դեպքում, երբ տարբեր, ընթերցասեր հանրությանը հաճախ անծանոթ էլեկտրոնային պարբերականների տրամադրվել է այդ ֆինանսավորումը։
«Հիմնական պատճառաբանությունն այն է, որ «Գարուն»-ի 2019թ․համարները դեռ չեն հրատարակվել։ Այդ իսկ պատճառով էլ հանդեսին աջակցություն չի տրամադրվել»,- ասաց Արմեն Ավանեսյանը։
Թե ինչու չեն հրատարակվել «Գարուն»-ի այս տարվա համարները, գլխավոր խմբագիրն արձագանքեց․ «Ես նոր եմ նշանակվել «Գարուն»-ի խմբագիր, և 2018թ․ առաջին համարն էր միայն լույս տեսել այդ ժամանակ։ Քանի որ 2018թ․ ամփոփել ենք արդեն, պետք է արագ անցում կատարենք 2019 թվականին, որպեսզի այս տարվա համարներն էլ հրատարակենք»։
Իսկ շարունակելո՞ւ է լույս տեսնել «Գարունը», ի՞նչ միջոցներով։
«Պետք է մի բան մտածենք, այս պահին չեմ կարող դրա հստակ պատասխանը տալ։ Պետք է ամեն ինչ անենք, որ հանդեսը գոյատևի, քանի որ մշակութային պատմություն ունի»,- ասաց մեր զրուցակիցը։ Նա նկատում է, որ պետական աջակցություն ստացած որոշ էլեկտրոնային պարբերականներ հայտնի չեն, նրանց գործունեությունը վիճահարույց է։
«Իրենք չեն վճարի իրենց դոմեյնը կամ հոսթինգը, և դա շատ հեշտ ու հանգիստ կկորչի կամ կոչնչանա։ Նշանակում է, որ պետությունը փող է տալիս մի բանի, որն ամեն պահի կարող է ոչնչանալ։ Իսկ «Գարունը» գոնե տպագիր հանդես է, որը գոնե գրադարաններում կպահպանվի։ Ես կողմ եմ այն ամենին, ինչը խթանում է ընթերցանությունը, բայց որ նման կայքերը խիստ անվստահելի են՝ փաստ է։ Մի անգամ կուշացնեն, չեն վճարի, և ամբողջ ինֆորմացիան կկորչի, կանհետանա»,- ասաց «Գարուն»-ի գլխավոր խմբագիրը։
Տարեկան չորս համար լույս ընծայող «Գարուն» հանդեսի խմբագրությունն այսօր ունի միայն գլխավոր խմբագիր և հաշվապահ, ինչը վկայում է, որ լավ ժամանակներ չեն ապրում այնտեղ։ Սրբագրիչն էլ, դիզայներն էլ , ըստ Արմեն Ավանեսյանի, գործարքային պայմաններով են աշխատում։
Փոխարենը, ըստ նրա, հանդեսում տպագրվում են տարբեր սերնդի հեղինակներ, թարգմանիչներ, երիտասարդներին էլ են հնարավորություն տալիս, որ բացահայտվեն։
