Մենք մերժեցինք Սերժ Սարգսյանին, որով մերժում էինք նախկին համակարգը՝ իր ռեպրեսիաներով, քաղաքական հետապնդումներով, մարդու իրավունքների ոտնահարումներով, տնտեսական հանցագործություններով։ Իսկ այդ համակարգը, որը կենսունակ էր դարձնում Սերժ Սարգսյանին և մյուսներին, մերժվե՞ց․ «Առաջին լրատվական»-ի այս հարցին հրապարակախոս Հրանտ Տեր-Աբրահամյանը պատասխանեց․ «Գիտե՞ք, այդ համակարգն աբստրակտ ինչ-որ բան չէ, այն, ի վերջո, նույնպես կախված է նրանից, թե ով է պետության գլուխը՝ ոչ միայն անձը, այլ նաև թիմը։ Չգիտեմ՝ ճիշտ եմ, թե սխալ, բայց միշտ վստահ եմ եղել, որ միևնույն մարդկանց խմբի միջոցով, նայած, թե առաջնորդումն ինչ նպատակներ ունի, կարելի է հասնել տարբեր նպատակների։ Այսինքն՝ հեղափոխությունից հետո դու չես կարող միանգամից մաքրել պետական ապարատը, որովհետև նախ՝ որտեղի՞ց պետք է գտնես այդքան աշխատող, և երկրորդ՝ ի՞նչ պետք է անես աշխատանքից ազատված այդքան մարդկանց հետ։ Ես միշտ այդպես եմ մտածել, որ ամենագլխավորն ու կարևորը առաջնորդումն է։ Այսինքն՝ համակարգն ինքն իրենով ձևակերպվող բան չէ։
Այլ բան է, որ պետական ապարատն ունի իր ավանդույթները, իր իներցիան, բայց պետական ապարատի այդ իներցիան հո Սերժ Սարգսյանի ժամանա՞կ չի ձևավորվել։ Մեր պետական ապարատը, Սովետական միությունից սկսած, ժառանգաբար գործում է, և սա ինչ-որ տեղ նույնիսկ լավ է։
Շատ բան օբյեկտիվ բաներից է կախված։ Եթե մենք պատկերացնում ենք, որ Հայաստանում ոչ անձնակենտրոն որևէ համակարգ լինի, ինձ թվում է՝ մենք պատրանքների հետևից կընկնենք, որովհետև նախ՝ դա մեկ օրում չի լինում, և երկրորդ՝ ինքն իրենով չի լինում։ Հիմա այլ խնդիր է, թե արդյոք մենք այսօր տեսնո՞ւմ ենք՝ նման նպատակ դրվո՞ւմ է, թե՞ ոչ։ Այսինքն՝ պետք է այդ համակարգերը ձևավորվեն՝ սկսած կուսակցություններից, քաղաքական դաշտով, նաև տնտեսական դաշտով, և պետք է աստիճանաբար այդ անձնակենտրոնությունից անցում կատարենք, այսպես ասած՝ համակարգակենտրոնի։ Սակայն ինձ թվում է, որ ներկա փուլում անձնակենտրոնությունն անխուսափելի է»։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
