Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը Բաքվի պետհամալսարանի 100-ամյակին նվիրված միջոցառմանն ունեցած ելույթում հայտարարել է, որ դեմ է եվրաինտեգրացմանը: Ալիևը հայտարարել է, որ չեն կարող ինտեգրվել նրանց հետո, ովքեր տարբերություն չեն դնում կնոջ ու տղամարդու միջև, քանի որ իրենք կառուցում են ավանդական արժեքների վրա հիմնված պետություն: Ալիևը խոսել է մեծի խոսքը փոքրերի լսելու մասին, խոսել կանանց պաշտպանելու, բայց ոչ թե տղամարդու և կնոջ միջև տարբերություն չդնելու մասին: Ադրբեջանի նախագահը փաստորեն հրաժարվում է Եվրոպայից, կամ փորձում Եվրոպայի հետ թանկ առևտուր սկսել: Նրա ելույթում հատկանշական է, իհարկե, ընդհանուր տրենդը, որ կարող է շատ ասոցիացիաներ առաջացնել հայաստանյան մի շարք քաղաքական ուժերի գործունեության և Հայաստանում բարձրացրած խնդիրների հետ:
Եթե Ալիևի ելույթից հանենք Ադրբեջան բառերը, փոխենք կամ ծածկենք Ալիևի դեմքը, ապա նրա ելույթը շատ հանգիստ կարող է տեղադրվել, օրինակ, Հայաստանում Ստամբուլյան կոնվենցիայի դեմ, կամ, ասենք, ԿԳՍՄ նախարար Արայիկ Հարությունյանի դեմ այս ամիսներին, շաբաթներին կամ օրերին հնչող ելույթներից որևէ մեկի փոխարեն, և տարբերություն կարող է բացարձակապես չնկատվել: Այդ հանգամանքը իսկապես հետաքրքիր է: Եվ, իհարկե, ամենևին ոչ այն պարզունակ դիտարկման համատեքստում, թե մի բան, որ կրկնում է Ալիևը, ինքնին վարկաբեկվում է Հայաստանում շոշափելու դեպքում: Խնդիրն այլ է, որ Ալիևը գործնականում կարող է մի կողմից թանկ առևտրի պատրաստվել Եվրոպայի հետ, մյուս կողմից՝ հնարավոր է ոչ պակաս թանկ առաջարկ է անում ռուսական քաղաքականության այն շրջանակներին, որոնք փորձում են Կովկասում ստատուս-քվոյի պահպանությամբ պահպանել Ռուսաստանում իշխանական և քաղաքական ստատուս քվոն: Ալիևի հայտարարությունները հետաքրքրության արժանի են այդ լայն քաղաքական համատեքստում, որպես որոշակի տրենդային ազդակներ: Առավել ևս, որ դա, իր հերթին, բավականին պարզորոշ ցույց է տալիս տեղի ունեցող գործընթացների խորքային էությունը, որոնց հանգրվանային կամ հանգուցային կետ էր Հայաստանում թավշյա հեղափոխությունը:
Հայաստանյան թավշյա հեղափոխության, ռուսական միջավայրում տեղի ունեցող խորքային միտումների և միջազգային զարգացումների համատեքստում Ադրբեջանի նախագահը և նրա շուրջ ձևավորված համակարգը գործնականում կանգնած են Հայաստանում մոտ քառորդ դար իշխած համակարգից հետո ռեգիոնում երկրորդ մերժվածը՝ այս դեպքում արդեն լայն աշխարհաքաղաքական համատեքստում մերժվածը դառնալու հեռանկարի առաջ:
