Հայաստանում կոռուպցիայի կանխարգելման նորաստեղծ հանձնաժողովի նախագահ է ընտրվել Հայկուհի Հարությունյանը: Այդ հանգամանքը հետաքրքիր է նրանով, որ Հարությունյանը «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության ներկայացրած թեկնածուն է: Այսինքն՝ ֆորմալ իմաստով կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի նախագահ դառնում է ընդդիմության ներկայացուցիչը: Ինչու ֆորմալ իմաստով, որովհետև լինելով խորհրդարանում որպես ընդդիմություն դիրքավորված ուժ, «Լուսավոր Հայաստանի» դե ֆակտո ընդդիմադիր դիրքը, մեծ հաշվով, հարաբերական է, քանի որ ներկայումս ընդդիմության դիրքերը «նվաճել» է նախկին իշխող համակարգը, և խորհրդարանական երկու ընդդիմադիր կուսակցությունները, խոշոր հաշվով, ֆորմալ իմաստով են ընդդիմություն: Դե ֆակտո նրանք գործնականում չունեն ազդեցություն ներքաղաքական գործընթացի տրամաբանության վրա: Դա, ի դեպ, միայն խորհրդարանական ընդդիմության խնդիրը չէ, այլ ընդհանրապես նախկին համակարգից դուրս որևէ ուժի, որը հավակնում է Հայաստանում մասնակցել քաղաքական մրցակցության:
Այդուհանդերձ, կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնում, այսպես ասած, ոչ իշխանության ներկայացուցչի հանգամանքը կարող է որոշակի դեր ունենալ այդ հանձնաժողովի աշխատանքը առավել, այսպես ասած, հակակշռված և անկախ դարձնելու, ըստ այդմ, արդյունավետությանը նպաստելու համար: Միաժամանակ պետք չէ բացառել նաև դրա ազդեցությունը «Լուսավոր Հայաստանի» քաղաքական դերակատարման որոշակի աստիճանի աճի առումով: Ընդ որում պետք չէ բացառել և այն, որ կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովի նախագահի ընտրությունն այդ իմաստով երկակի քաղաքական որոշում էր, որի նպատակներից մյուսն էլ գուցե ԼՀԿ քաղաքական դերի որոշակի խթանումն էր, իրավիճակի, այսպես ասած, ընդդիմադիր դաշտի շատ թե քիչ բալանսավորման համար: Այդուհանդերձ, անհրաժեշտ է թերևս արձանագրել գլխավորը:
Կոռուպցիայի դեմ պայքարի հարցում անկախ կառույցի գոյությունը, իհարկե, կարևոր է, ու այդ տեսանկյունից ոչ իշխանական թեկնածուի ընտրությունը՝ որպես հանձնաժողովի նախագահ, նույնպես ողջունելի է: Սակայն խոշոր հաշվով կա թե՛ ընդդիմության հնարավորությունների, թե՛ նաև իշխանության պատասխանատվության մի առանցքային նշաձող՝ ընտրական ինստիտուտի աշխատանքը: Եթե երկրում կա ընտրական ինստիտուտի աշխատանք, օրենքի, արդարության, ազատ մրցակցության, իրավահավասարության տրամաբանությամբ, ապա «ընդդիմության վերահսկողական ֆունկցիա» ասվածը դառնում է պարզապես ավելորդ տերմինաբանություն: Ընդդիմության վերահսկողական գլխավոր ֆունկցիան ընտրությամբ իշխանության գալու հնարավորությունն է: Հայաստանի գլխավոր քաղաքական մարտահրավերը, որ առկա է հեղափոխությունից հետո, հենց այդ ֆունկցիայի ապահովումն է: Իհարկե, այդ շղթայում կարող է կարևոր դեր ունենալ կոռուպցիայի կանխարգելման հանձնաժողովը, սակայն դերերից միայն մեկը: Հեղափոխությունից հետո տեղի ունեցած առաջին արտահերթ ընտրությունը անցկացվել է գրեթե անթերի, սակայն չպետք է մոռանալ, որ խոսքը հեղափոխությամբ անցկացված ընտրության մասին է, որտեղ փաստացի իշխանություն դարձած հեղափոխական ուժը ինքնին չուներ որևէ բան կեղծելու մոտիվ անգամ, և խնդիրն ընդամենը թույլ չտալն էր, որ այլ շահագրգիռ ուժեր, այսպես ասած, ստվեր գցեին ընտրության վրա կամ փորձեին իրենց կապերն ու մեխանիզմներն օգտագործել ինչ-ինչ խնդիրներ լուծելու համար:
Սակայն անկասկած է, որ այլ է լինելու հաջորդ ընտրությունը՝ լինի հերթական, թե արտահերթ, քանի որ օբյեկտիվորեն փոխվում է Հայաստանում ներքաղաքական իրավիճակի տրամաբանությունը: Իսկ դա նշանակում է, որ փոխվում է արդեն ընտրական գործընթացը կազմակերպող իշխանության մոտիվացիաների բաղադրությունն ու կառուցվածքը: Վարչապետ Փաշինյանը հայտարարել է, որ Հայաստանում այլևս չի լինելու հակառակ հանրության ձևավորվող իշխանություն: Դա ողջունելի պատասխանատվություն է, սակայն խնդիրն այն է, որ իշխանությունն իր կառուցվածքով, քաղաքականությունն իր կառուցվածքով շատ բազմաշերտ, ոչ միարժեք իրողություններ են և, ըստ այդմ, գլխավոր մարտահրավերը Հայաստանում հաջորդ ընտրական գործընթացում օրինականության և իրավականության կամքի դրսևորումն ու իրագործումն է: Մինչ այդ, սակայն, կա իհարկե մեկ այլ մարտահրավեր, որպես այդ խնդրի նախաշեմ՝ Հայաստանում գաղափարապես և որակապես մրցունակ ընդդիմադիր ուժի ձևավորումը: Առանց դրա լինելու է շատ բարդ:
