Համացանցը «պայթեցրել» է ռուսաստանցի մի խումբ լրագրողների հետ հանդիպմանը Գարեգին Նժդեհի արդեն հայտնի թեմային վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի անդրադարձը: Վարչապետը թեմային անդրադարձել է ռուսաստանցի լրագրողների հարցից հետո՝ ասելով, թե իր համար անհասկանալի է այդ թեմայի շրջանառությունը հայ-ռուսական հարաբերության համատեքստում: Նիկոլ Փաշինյանը նշել է, որ հայ-ռուսական հարաբերությունում, ՌԴ նախագահի, ՌԴ ղեկավարության հետ շփումներում պաշտոնական Երևանը չի բախվում որևէ այդպիսի հարցի, և իր համար զարմանալի է դրա շրջանառությունը: Փաշինյանը հիշեցրել է, որ շաբաթներ առաջ Աշխաբադում բախվեց այդ խնդրին Ալիևի կատարմամբ՝ թերևս ակնարկելով, որ խնդիրը ունի «ադրբեջանական» ծագում: Նիկոլ Փաշինյանը, այդուհանդերձ, ռուսական կողմին հորդորել է Նժդեհին «հավատաքննելու» փոխարեն՝ «հավատաքննել», օրինակ, Մոլոտովին՝ Ռիբենտրոպի հետ պակտի համար:
Նիկոլ Փաշինյանի պատասխանը «պայթեցրել» է համացանցը, միաժամանակ ոտքի հանել նաև նախկին իշխող ուժի՝ ՀՀԿ-ի և այլ շրջանակների ներկայացուցիչների, որոնք, սակայն, թիրախավորել են ոչ թե Նժդեհի հարցում Հայաստանին մանիպուլյատիվ մեղադրանք ներկայացնողներին, այլ դրանց պատասխանող Փաշինյանին: Եվ դա առնվազն տարօրինակ է՝ նկատի առնելով այն, որ Փաշինյանը գործնականում անում է այն, ինչը շատ ավելի վաղ պետք է արած ու թեման փակած լիներ ՀՀԿ-ն՝ Նժդեհին գաղափարախոսական հայր դիտարկող կուսակցությունը:
Բանն այն է, որ ռուսական կողմը ԱԳՆ խոսնակ Մարիա Զախարովայի հայտնի շուրթերով Նժդեհի հարցը բարձրացրել է Երևանի առաջ կամ Նժդեհի առիթով Երևանին նախատել է դեռևս մի քանի տարի առաջ, երբ ՀՀԿ-ն պատրաստվում էր կատարել Գարեգին Նժդեհի արձանի բացումը: Մարդիկ, ովքեր այսօր Նժդեհի ու ընդհանրապես հայության ու Հայաստանի ազգային արժանապատվությունը անհիմն մեղադրանքներից պաշտպանող Փաշինյանին են թիրախավորում, այդ ժամանակ Զախարովային լսել են գրեթե բացարձակ լռությամբ՝ ընդամենը կարկամ հայտարարելով, որ ինչ-որ պատմական տեղեկանք են պատրաստում նրան համոզելու համար, որ Նժդեհի հասցեին մեղադրանքը անհիմն է: Իհարկե Զախարովան հայտարարեց, թե իր համար այդ տեղեկանքն առ ոչինչ է և չի փոխում կարծիքը:
Կատարյալ լռություն Հայաստանում նժդեհական գաղափարախոսության կրող ուժերի շրջանակում, որոնք այժմ, չլինելով իշխանություն, գոնե կարող են ավելի անկաշկանդ արտահայտվել և գոնե այժմ արդյունավետ և ըստ արժանվույն պաշտպանել այն գաղափարախոսության հորը, որի կրողն են կամ որի կրող են ներկայացել ու ներկայանում: Սակայն գործնականում տեղի է ունենում շատ ավելի պարզ ու ակնառու մի բան, որ այդ շրջանակների համար ազգայինն ընդամենը անձնականի լուծման միջոց է, ոչ ավելին:
Ու այդ միջոցը անձնականի համար օգտավետ է կիրառել Հայաստանի իշխանության դեմ, իսկ Ռուսաստանի որևէ շրջանակի դեմ կիրառելը անձնականի համար վտանգավոր է:
