Սերժ Սարգսյանը մեկնում է Խորվաթիա ԵԺԿ համագումարին և վեհաժողովին մասնակցելու համար: Փաստորեն, Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանի հետ հանդիպումով, այսպես ասած, ամերիկյան քաղաքական շնորհանդեսի ֆոնին Սերժ Սարգսյանը կազմակերպում է քաղաքական աշխուժացման կամ դերակատարման եվրոպական շնորհանդես: Կլինի՞ ռուսական որևէ ակտ: Այդ հարցը ամենևին վիճակագրական կամ, այսպես ասած, կոմպլեմենտար տիրույթում չէ, որովհետև Սերժ Սարգսյանի քաղաքական աշխուժացման այդ փորձին կամ ակտիվ բավականին արագ և նկատելի խանդով արձագանքեց երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը: Նա, ինչպես հայտնի է, ռուսական «Սպուտնիկ Արմենիա» պետական լրատվական գործակալության էջերում ներկայացրեց աշխարհաքաղաքական վերլուծություն, որում թիրախավորում էր ԱՄՆ, Մոսկվային հերթական անգամ «հայտնում» էր Հայաստանում ԱՄՆ հեղափոխական էքսպանսիայի մասին և փաստացի ակնարկում, որ այդ ամենը կանխարգելելու մեկ տարբերակ կա, և այդ տարբերակը իր վրա խաղադրույք կատարելն է: Դա նշանակում է, որ երկրորդ նախագահը իրապես բավականին սուր է ընդունել Սերժ Սարգսյանի քաղաքական աշխուժացման փորձը կամ ջանքը, կամ պարզապես մեկնարկը:
Դա հետաքրքիր է, նկատի առնելով այն, որ այդ հանգամանքը պետք է որ սուր ընդուներ գործող իշխանությունը, որի դեմ է Սարգսյանը, այսպես ասած, աշխուժանում, համենայնդեպս՝ ըստ տրամաբանության: Իհարկե, ամբողջ հարցն այն է, որ ներքին կյանքում քաղաքական զարգացումների համատեքստում դա միայն առերևույթ, այսպես ասած, ստանդարտ, անվանական տրամաբանությունն է, իսկ իրական տրամաբանությունը ծավալվում է բոլորովին այլ համատեքստով ու շերտավորումով: Սերժ Սարգսյանը, անկասկած, հիանալի է պատկերացնում, որ նոր իշխանության, առավել ևս Նիկոլ Փաշինյանի դեմ քաղաքական աշխուժացման տրամաբանություն լինել չի կարող: Դա կարող է լինել անտրամաբանություն: Քաղաքական աշխուժացումը Սերժ Սարգսյանի համար անհրաժեշտ է նախկին իշխող համակարգի շրջանակում տեղի ունեցող գործընթացներում դերակատարումը պահելու համար: Այդ իմաստով էլ հատկանշական է, որ Սարգսյանը աշխուժանում է այսպես ասած՝ արտաքին համատեքստով: Նա այդ համատեքստում է ձևավորում նաև իր, այսպես ասած, հետիշխանական լեգիտիմությունը, ինչպես ձևավորում էր նախագահության շրջանում լեգիտիմությունը:
Թավշյա հեղափոխության արդյունքում իշխանությունից հեռացած համակարգը իր իշխանական կարգավիճակում՝ իշխանական և ոչիշխանական բևեռների համախառն շրջանակով, մեծ հաշվով, գրեթե մշտապես կասկածի տակ էր դրել Սերժ Սարգսյանի լեգիտիմությունը: Սարգսյանը լեգիտիմության խնդիր ուներ ոչ միայն հանրության, այլ նաև հենց այն համակարգի շրջանակում, որը գլխավորել էր: Այդ խնդիրը ամեն կերպ հաջողությամբ սրում էր երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը: Սերժ Սարգսյանը չուներ լուծումն այլ տեղ փնտրելու հնարավորություն, քան արտաքին տիրույթը: Վերջին հաշվով, դրանով էին նաև պայմանավորված նրա որոշ արտաքին քաղաքական զգալի իմաստով նաև ռիսկային նախաձեռնություններ կամ մասնակցություն այդպիսի նախաձեռնությունների: Ներկայումս, հեղափոխությունից մեկուկես տարի անց, տեղի ունեցող գործընթացները Սերժ Սարգսյանի համար, ըստ ամենայնի, առաջացրել են նույն համակարգում լեգիտիմության խնդիր արդեն իշխող կարգավիճակից դուրս: Ու չնայած համակարգը զուրկ է այդ կարգավիճակից, այդուհանդերձ, դրանում ձեռք բերած ներքին ճաքերը ոչ միայն փակված չեն, այլ գուցե ավելի են խորանում ժամանակին զուգահեռ, գուցե սրելով հարցերը նաև Սերժ Սարգսյանի նկատմամբ: Սարգսյանն արտերկրում «փնտրում» է դրանց պատասխանները, ավելի շուտ՝ փնտրում այդ հարցերի նկատմամբ դիմադրունակության ռեսուրսները, արդեն իշխանությունից զրկված նախկին համակարգում դիմադրունակ լեգիտիմություն ապահովելու համար:
