«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Ազգային ժողովի փոխխոսնակ Լենա Նազարյանը:
– ԱԺ քառօրյան մոտեցավ եզրագծին, բայց հենց մոտեցավ եզրագծին, նոր սկսվեց ամենակարևոր գործը՝ բյուջեի քննարկումը: Մի քիչ անհասկանալի է, կարևորը թողած՝ ի՞նչ օրակարգ էր, ինչպե՞ս է որոշվում:
– Բոլորովին խնդիր չկա, բյուջեի քննարկումը կշարունակվի հաջորդ շաբաթ: ԱԺ նախագծերը գալիս են որոշակի ընթացակարգով, որոշակի ժամկետներով:
– Այն, ինչ քննարկում եք, հեղափոխակա՞ն բյուջե է, թե՞ ոչ: Այսօր այդ հռետորական հարցն էր ամենաշատը հնչում:
– Այո՛, կարծում եմ՝ բյուջեն հեղափոխական է…
– Հարց է առաջանում, թե առաջ որտե՞ղ էր այդ փողը, որ հիմա կա բյուջեում:
– Կառավարությունում կոռուպցիա չկա, կառավարությունը սերտաճած չէ բիզնեսի հետ: Բյուջեի եկամուտներն ավելանում են, քանի որ ստվերն է կրճատվում, բոլորը հարկեր են վճարում, և իհարկե՝ քաղաքացիները հետևում են, որ ՀԴՄ-ները տպվեն:
– Խորհրդարանում պարզվեց, թե ովքեր են ձեր ընդդիմադիրներն այս անգամ: ԲՀԿ-ն չթաքցրեց, որ դեմ է քվեարկելու բյուջեի նախագծին, դա ինչո՞վ է պայմանավորված, նոր հակասությո՞ւն կա ձեր քաղաքական միավորների միջև:
– Չեմ կարծում, որ հակասություն կա:
– Նկատի ունեմ նաև «Իմ քայլի» և ԲՀԿ-ի հռետորաբանությունը:
– Դա իր անդրադարձն ունեցավ մեր կողմից առաջարկված մի նախագծի վրա, որով առաջարկվում էր Անվտանգության խորհրդում ընդգրկել նաև ԱԺ նախագահին, և ԲՀԿ-ն ու «Լուսավոր Հայաստանը» դեմ արտահայտվեցին, նախագիծը տապալվեց: Այդ նախագիծը արված չէր Արարատ Միրզոյանի համար, այսպես թե այնպես՝ նա վարչապետի հրավերով մասնակցում է Անվտանգության խորհրդի նիստերին, դա արվում էր խորհրդարանի դերը բարձրացնելու նպատակով, և տեսանք, թե ինչպես քվեարկեց ընդդիմությունը, հարց է առաջանում՝ իսկ ո՞ւր են նրանց հայտարարությունները խորհրդարանի դերի բարձրացման մասին: Դա մի պատմություն էր, որին նախորդել էր Գևորգ Պետրոսյանի ներկայացրած նախագիծը: Ինչու է ընդդիմությունը հայտարարել, որ դեմ կքվեարկի. կարծում եմ, որովհետև բյուջեն և կառավարության ծրագիրը քաղաքական փաստաթղթեր են և ինչպիսին էլ լինեն, ընդդիմությունը պետք է դեմ քվեարկի: Նրանք ուզում են քաղաքական դաշտում դիրքավորվել որպես ընդդիմություն և բնականաբար, նման քաղաքական փաստաթղթի նկատմամբ այդպիսի վերաբերմունք պետք է ցուցաբերեն, և ամենակարևորը՝ ազատ են:
– «Իմ քայլը» խմբակցության ձայները բավարար չէի՞ն Անվտանգության խորհրդի վերաբերյալ նախագիծն ընդունելու համար:
– Բավարար էին, պարզապես մեր խմբակցության մի մասը գործուղման մեջ էր, մի մասը ներկա չէր նիստին, և մենք նպատակ չէինք դրել, որ մեր գործընկերոջ նպատակն անպայման ընդունվի: Մենք մտածում էինք, որ խորհրդարանի բոլոր խմբակցությունների համար կարևոր է, որ խորհրդարանի նախագահը մասնակցի Անվտանգության խորհրդի նիստերին՝ ով էլ որ լինի: Մենք հետագայի մասին ենք մտածում և քայլեր ենք ձեռնարկում, որ խորհրդարանական երկրում խորհրդարանի դերը մեծանա, և իսկապես զարմանալի էր ու անհասկանալի, որ ԲՀԿ-ն և ԼՀԿ-ն դեմ քվեարկեցին: ԼՀԿ-ն փորձեց ինչ-որ բացատրություն տալ, ԲՀԿ խմբակցությունը, ենթադրում եմ, պարզապես վրեժխնդիր եղավ՝ իր նախորդ նախագծերի տապալման հետ կապված:
– Այսինքն՝ ձեր հարաբերություններն այնպիսին չեն, որպեսզի ողջամիտ քվեարկություն իրականացվի:
– Այո՛: Ափսոսում եմ, որ ընդդիմությունը կարող է կուլ գնալ իրավիճակային զայրույթին և դեմ քվեարկել մի նախագծի, որի հետ կապված նախկինում ոչ միայն տարաձայնություն չեն հայտնել, այլ իրենք են ասել, որ պետք է նպաստեն այդ ամենին:
– Այդ նախագծի տապալումը վերագրվում է նաև «Իմ քայլի» ներսում օրինագծի հետ կապված տարաձայնության հետ:
– Հիմք չկա նման կարծիք կազմելու:
– Ի՞նչ տպավորություն է թողնում այն պրոցեսը, որը տեղի է ունենում խորհրդարանից դուրս՝ նկատի ունեմ այն, որ ցույցեր են տեղի ունենում ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականի պահանջով, բացի դրանից՝ այսօր հավաքվել էին նախկին իշխանության համախոհները «Վերնատուն» ակումբում: Ինչ-որ բան է տեղի ունենում, քաղաքական իշխանությունն ինչպե՞ս է նայում այս ամենին՝ որպես ընդդիմության ձևավորմա՞ն, թե՞…
– Իհարկե, հետևում եմ գործընթացներին, բայց առանձնապես անհանգստացած չեմ այդ առումով, իմ ուշադրությունը և կենտրոնացումը ուղղված է հանրային շահին ծառայելուն: Այնուամենայնիվ, անդրադառնամ կրթության ոլորտում տեղի ունեցող քննարկումներին, ըստ էության՝ բողոքողներն ասում են՝ մեզ պարտադրեք, մենք ասում ենք՝ ոչ, մենք թողնում ենք, որ ինքնավար լինեք, ազատորեն ձեր ուսանողական և գիտական խորհուրդներով որոշեք, թե ինչ կրթական բովանդակություն եք ուզում ունենալ… Կարծում եմ՝ այս հարցը կրթությանը չի վերաբերում, պարզապես նպատակ են դրել վարկաբեկել նախարարին և կառավարությանը:
– Հանրային խորհրդի նախագահի հրաժարականից հետո իշխանությունը մտադրություն ունի՞ վերանայելու Հանրային խորհրդի լինել-չլինելու հարցը, պետությունը դրա կարիքը զգո՞ւմ է:
– Հիշենք՝ ինչպես վերսկսվեցին հարաբերությունները վարչապետի և Վազգեն Մանուկյանի միջև: Մարտի 1-ին վարչապետը հանդիպեց Հանրային խորհրդի անդամների հետ և ասաց, որ այդ օրվա կապակցությամբ պետության անունից ներողություն է խնդրում երրորդ հանրապետության այս ժամանակահատվածում տեղի ունեցած ընտրակեղծիքների և քաղաքական գործիչներին քաղաքական հետապնդումների ենթարկելու համար, այդ թվում՝ ներողությունը վերաբերում էր նաև Վազգեն Մանուկյանին՝ որպես քաղաքական հետապնդումների ենթարկված քաղաքական գործչի: Եվ ինչ եղավ դրա պատասխանը. Վազգեն Մանուկյանը ներկայիս Հայաստանը համեմատում է բռնաճնշումների պիկը համարվող ստալինյան 37թ. հետ: Դրանից հետո չեմ պատկերացնում, թե ինչ կոմունիկացիա կարող էր շարունակվել կառավարության և Հանրային խորհրդի միջև: Հրաժարականից հետո էլ այսօր տեսանք, որ Վ. Մանուկյանը հայտնվել է մի հարթակում, որտեղ ի սկզբանե Փաշինյանին և նրա կառավարությանն ատում էին առանց պատճառի, զուտ միայն նրա համար, որ նրանց իշխանության գալու պատճառով իրենք զրկվել են իշխանությունից: Զարմանում եմ, թե ինչպես է պատահում, որ քաղաքական գործիչները հայտնվում են այդ տարածքում… Կարծում եմ շահերից առավել կարևոր են սկզբունքները… Չեմ կարծում, թե Հանրային խորհուրդը կենսունակ է լինելու:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
