Որևէ մեկը 2018 թվականի մայիսին կարո՞ղ էր պատկերացնել, որ մեկուկես տարի անց հայաստանյան ներքաղաքական շրջանառության առանցքային հերոսներ են լինելու օրինակ Գևորգ Պետրոսյանը, կամ Վարդան Ղուկասյանը, կամ հայաստանյան ներքաղաքական օրակարգում հանրային ուշադրություն է գրավելու նախկին իշխող համակարգի քաղաքական վերարտադրության փորձը՝ Վերնատուն անվանումով, չգիտես ինչու քաղաքական փոշու մեջ թաթախելով հայ ժողովրդի պատմության մշակութային խորևրդանիշ-բրենդներից մեկը:
2018-ի մայիսին, նույնիսկ հունիսին կամ հուլիսին հազիվ թե որևէ մեկը պատկերացներ, որ մեկուկես տարի անց դա է լինելու հանրային կյանքի այսպես ասած «ողնաշար» կազմող լրահոսը: Այստեղ սակայն պետք է արձանագրել, որ խոշոր հաշվով այդ լրահոս կազմողները մեղք չունեն կամ քիչ մեղք ունեն դրա համար, եթե անգամ կազմողների շարքում են նաև ակնհայտորեն անգաժավորված և նյութապես մոտիվացված շրջանակներ: Ի վերջո, այդ լրահոսը ամենևին չի պարտադրվում հանրությանը; Այն գուցե արժանանում է փոքր ինչ ավելի մեծ ուշադրության, քան հարկ էր, կամ պետք է լիներ փոքր ինչ այլ շեշտադրումներով, քան կա, բայց դրա գոյությունն ընդհանրապես պայմանավորված է նրանով, որ մեկուկես տարիների ընթացքում չափազանց անարդյունավետ է եղել նոր իրականության, նոր միջավայրերի ձևավորման գործընթացը:
Խոսքը թե հանրային, թե քաղաքական, թե ստեղծագործական նոր միջավայրերի մասին է: Օբյեկտիվ է դա, թե ոչ, սա այլ հարց է, գուցե քննարկման հարց, սակայն իրավիճակը գնահատելիս մենք պետք է թերևս ելակետ դիտարկենք հենց սա՝ հինը պարտադրում է իրեն ոչ թե որովհետև շատ փող ունի, շատ ռեսուրս, այլ որովհետև զուրկ է նորի առարկայական և հիմնարար մրցակցությունից, նորը պարզապես չկա, առավելապես նոր իշխանության տեսքով է, առավելապես հեղափոխական զգայականության հիմքով, առավելապես հնի հանրային մերժման տրամաբանությամբ:
Իհարկե հինը փող ու ռեսուրս ունի շատ, սակայն, եթե բանը լիներ միայն փողն ու ռեսուրսը, ապա հեղափոխություն չէր լինի ընդհանրապես, որովհետև այդ փողին ու ռեսուրսին այն ժամանակ ավելացած էր նաև իշխանական լծակը: Ըստ այդմ, խնդիրը այլ տեղ է՝ հանրային ստեղծագործականության մեջ, ինչը ներառում է դրա համար թե իշխող, կառավարող քաղաքական թիմի պատասխանատվությունը, թե նաև ընդհանրապես հանրային-քաղաքական ամենատարբեր շրջանակների ու դերակատարների, որոնք դեմ են հին համակարգի ոչ միայն վերադարձին, այլ նաև քաղաքական դերակատարությանը:
Ի վերջո այդ դերակատարությունը զսպելու ձևը հինը բանտելը չէ՝ թեև, եթե կա իրավական հարցադրումների հիմք, ապա իհարկե պետք է լինի համարժեք պատասխանատվություն ենթադրող գործընթաց: Սակայն, քաղաքական իմաստով հնի հարցը լուծում են ոչ թե լռեցնելով, այլ նոր խոսքով, հանրային հետաքրքրության նոր առաջարկով, ընդ որում այնպիսի մատուցմամբ, որը կհետաքրքրի հանրությանը թե ձևով, թե բովանդակությամբ: Դա է հարցը, հեղափոխությունից մեկուկես տարի անց՝ ինչ արդյունավետությամբ է օգտագործվում նորը ստեղծելու միջավայրը, որ ակնհայտորեն ձևավորվել է հեղափոխության արդյունքում, սակայն օգտագործվել բավականին անարդյունավետ, ինչի վկայությունն է այսօրվա լրահոսը:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
