Տեղի կունենա՞ նախկին իշխող համակարգը ներկայացնող, նոր իշխանության դեմ ընդդիմադիր դիրքավորում ունեցող ուժերի մեծ միավորում, կամ «Կոնսենսուս մինուս մեկ», ինչպես իր երրորդ կալանավորումից առաջ բանաձևեց երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը: Գործնականում, այդ բանաձևի մասին հայտարարել է նաև Վատիկանում Հայաստանի նախկին դեսպանը՝ Միքայել Մինասյանը, նոր իշխանությունից դժգոհ հանրությանը կոչ անելով միանալ ներկայիս ընդդիմադիր որևէ խմբի կամ ստեղծել նորը Նիկոլ Փաշինյանին ի վերջո հեռացնելու համար: Առայժմ նկատելի է որոշակի կենտրոնացում կրթության ու գիտության նախարար Արայիկ Հարությունյանին հեռացնելու խնդրի շուրջ: Ակնառու է, որ այդ հարցը դիտարկվում է տակտիկական շոշափելի հաղթանակի ներուժով, որը տեղի ունենալու դեպքում մի կողմից կարող է ոգևորվել համակիրներին, մյուս կողմից՝ հանրության մոտ առաջացնել որոշակի կասկածներ, մտահոգություն, անորոշության զգացում և այլն:
Դրան զուգահեռ, վարչապետ Փաշինյանն իր դիրքորոշումով, իր վարքագծով, հռետորաբանությամբ սատարել է նախարարին և փաստորեն ցույց տվել, որ հրաժարականի պահանջը չունի հեռանկար: Այդ ֆոնին խոսակցություն է ծավալվում վարչապետի հրաժարականի անցնելու անհրաժեշտության մասին, կամ առնվազն առաջանում են հարցեր՝ եթե վարչապետը հավանության է արժանացնում նախարարի գործունեությունը, ապա ինչո՞ւ նրա հրաժարականը պահանջողները չանցնեն վարչապետի հրաժարականի: Պատճառն այստեղ, սակայն, թերևս այն է, որ ներկայումս քաղաքական տիրույթում ստեղծված իրավիճակը մարտավարական իրավիճակ է: Իշխանության նկատմամբ լոկալ հաղթանակներն են նպատակը, ոչ ամբողջական հաղթանակը: Որովհետև իշխանության նկատմամբ ամբողջական հաղթանակի պարագայում բնականաբար առաջանում է մյուս հարցը՝ իսկ ո՞վ է լինելու նոր իշխանություն: Թվում է, որ այդ հարցի պատասխանը պարզ է՝ նախկին իշխանությունը: Սակայն ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է դառնում, երբ փորձում ենք հստակեցնել կամ «հիշել», թե ինչ էր նախկին իշխանությունը:
Ի վերջո, այսօր նոր իշխանության դեմ պայքարող, նրան հավասարապես և կոշտ թիրախավորող տարբեր խմբերն ու թիմերը նախկին իշխանության պայմաններում նույնքան սուր թիրախավորում էին միմյանց: Բնականաբար, սա քաղաքականություն է, չկան հավերժ բարեկամներ ու թշնամիներ, կան շահեր: Սակայն հենց այստեղ է թաքնված «շան գլուխը»: Շահերը համընկնում են իշխանությանը թիրախավորելու հարցում, բայց իշխանությանը հաղթելու և հետո նոր իշխանություն ձևավորելու հարցում շահերը սկսում են բաժանվել, այն էլ, թերևս, երկրաչափական պրոգրեսիայով, որովհետև նախկինում եղած բաժանման պարագայում՝ նոր իշխանության դեմ միավորումը չափազանց թույլ «սոսինձ» է: Այստեղ է, որ իշխանության նկատմամբ լոկալ հաղթանակների պահանջ կա, սակայն չկա իշխանությանը հաղթելու պահանջ, որովհետև ուժերի հարաբերակցությունը նախկին իշխող համակարգի տիրույթում հստակեցված չէ: Իսկ այդ պարագայում, եթե դիտարկենք Հայաստանում անգամ տեսական իշխանափոխություն, ձևավորվելու է մի իշխանություն, որին ավելի բնորոշ է լինելու անիշխանությունը:
Տեսականում լինելու է մի իշխանություն, որը նույնիսկ հեղափոխական հավաքականություն չի արտացոլելու, այլ շատ կոնկրետ տնտեսա-քաղաքական տարամետ շահերի հավաքականություն, երբ սկսելու է ներքին սաբոտաժների լրջագույն մի փուլ: Հայաստանի համար աղետը լինելու է հենց դա, երբ իշխանության են վերադառնալու ուժեր, որոնք նախորդ տասնամյակում այդպես էլ չեն կարողացել պայմանավորվել «իշխանություն-ընդդիմություն» բանաձևի և մեխանիզմի, և որպես դրա հաջորդ փուլ՝ կառավարվող իշխանափոխության սկզբունքների շուրջ: Վաղ թե ուշ նրանք, իհարկե, կպայմանավորվեն, սակայն մինչ այդ Հայաստանին հասցնելիք ծանր կորուստների գնով: Ի վերջո, այդ շրջափուլի առաջին սերիան կամ խաղակեսն էր Սերժ Սարգսյանի նախագահության նախորդ տասնամյակը, իր պատկերով, իր վտանգավոր և սպառնալից ընթացքով: Այլ հարց է, եթե այդ ուժերը կարողանան պայմանավորվել մինչև իշխանությանը հեռացնելը: Պետք է արձանագրել, որ առկա է այդ գործընթացը, այսինքն՝ պայմանավորվելու փորձը: Այն լինելու է բավականին ժամանակատար և բարդ, բոլորովին չերաշխավորված արդյունքով, որովհետև առանցքային խնդիրը շարունակում է մնալ գինը, այսինքն՝ հարցը, թե ով պետք է փակի «պայմանավորվածության հաշիվը»:
