Հանրային խորհրդի նախագահ Վազգեն Մանուկյանը հայտարարել է այդ պաշտոնից իր հրաժարականի մասին, նշելով, որ իշխանությունն ուշադրություն չի դարձնում հանրային համերաշխության մթնոլորտի ուղղված իր ջանքերին, շարունակում է պառակտել հանրությունն իր քայլերով: Այդ պայմաններում, ըստ նրա, իր գործունեությունը ՀԽ-ում անիմաստ է և ինքը դուրս է գալիս այդ կառույցից, նաև ազդարարելով, որ շարունակելու է պայքարը դրանից դուրս: Այլ կերպ ասած, Վազգեն Մանուկյանն իր հայտարարությամբ այդուհանդերձ հավաստում է այն, ինչի համար իրեն մեղադրում էին ընդդիմախոսները՝ որոնք բարձրացնում էին ՀԽ նախագահի պաշտոնում նրա գործունեության աննպատակահարմարության հարցը:
Վազգեն Մանուկյանը փաստորեն խոստովանում է, կամա, թե ակամա, որ պայքարում էր իշխանության դեմ: Այլ կերպ ասած, նա գործնականում ընդունում է, որ խախտել է ՀԽ նախագահի համար քաղաքական չեզոքության կարևոր սկզբունքը: Այդ իմաստով, Մանուկյանը իր հրաժարականով ամեն ինչ դնում է իր տեղը և կամա, թե ակամա, նպաստում Հայաստանում իրավիճակի պարզեցմանը: Եթե նա իշխանության վարած քաղաքականության դեմ պայքարի մասնակից է, ապա նրա տեղն իհարկե Հանրային խորհուրդը չէ, այլ պայքարի դիրքերը՝ քաղաքական որևէ դիրք: Թե որ դիրքը կընտրի Մանուկյանը, դա արդեն նրա որոշելիքն է: Ինչպես հայտնի է, Մանուկյանը ստեղծել է քաղաքական քննարկումների Վերնատուն ակումբը, որտեղ հավաքվում են իշխող նախկին համակարգը ներկայացնող ամենատարբեր շրջանակների անձինք: Գործնականում, այդ ակումբը ստեղծելով, դատելով դրա կազմից, Վազգեն Մանուկյանը ջանք էր գործադրում ոչ թե հանրային համերաշխության, այլ նախկին իշխող համակարգի համերաշխության ուղղությամբ:
Մենք բազմիցս խոսել ենք այդ մասին, որ նախկին իշխող համակարգում կա համերաշխության լուրջ խնդիր, և դա ոչ թե հեղափոխությունից հետո, այլ դրանից տարիներ առաջ ի հայտ եկած ու խորացած խնդիր է, հետհեղափոխական իրավիճակը միայն խորացրել է այն: Վազգեն Մանուկյանի ջանքը մինչ այժմ փաստորեն եղել է այդ խնդիրը հարթելն ու համերաշխություն հաստատելը, իսկ Հանրային խորհուրդը նրա համար եղել է ընդամենը գործիք: Վազգեն Մանուկյանն իր հայտարարության մեջ նշում է, թե իշխանությունը հնարավորություն ուներ իր խորհրդատվական ձայնին անսալու, սակայն թողել է անարձագանք:
Իրականում, հենց Վազգեն Մանուկյանն ուներ խորհրդատվական գործունեության վերադառնալու հնարավորություն, նախկին իշխող համակարգի հարցերի փոխարեն, հանրային-պետական հարցերով զբաղվելու համար: Գործնականում նա է բաց թողել այդ հնարավորությունը, հետևաբար նրա հայտարարությունը կամա, թե ակամա հայտնի ձևակերպման տրամաբանության մեջ է՝ «իմ հարցը բարձրացնողները ճիշտ էին, ես՝ սխալ»:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի
