«Կարծես մի քիչ չափ ու սահմանը անցնում ենք. մեզ մոտ այնքան դեմոկրատիա է, որ ով ինչ ցանկանա՝ կարող է խոսել, և այդ ամենը կարող է առնվազն 4-5 հեռուստաընկերությամբ եթեր գնալ: Այսինքն՝ խոսքի բացարձակ ազատություն է՝ առանց ցենզուրայի, դրա համար էլ տարբեր անկյուններից մարդիկ որոշել են, որ ի վերջո միգուցե պե՞տք է լինի ցենզուրա»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նկատեց սոցիոլոգ Արտակ Սաղաթելյանը:
Լրագրող, հրապարակախոս Կարպիս Փաշոյանն էլ կարծում է, որ այժմ ապրում ենք խառնակ ժամանակաշրջանում, և հանրությունը դարձել է գրաքննող. «Այսինքն՝ ստեղծվել է ինչ-որ կարծրատիպերի, միֆերի ինչ-որ համակարգ, որից դուրս գտնվող ցանկացած արժեք կամ երևույթ ենթարկվում է գրաքննության և ներկայացվում որպես օտարածին արժեք»:
Վկայակոչելով պատմության փորձը՝ Կարպիս Փաշոյանը նշեց, որ ծայրահեղ նացիոնալիստական շարժումները միշտ ուղղորդվում և ֆինանսավորվում են համապատասխան կենտրոնների կողմից. «Մի ժամանակ այդպիսի գործունեությամբ զբաղվում էր խորհրդային ԿԳԲ-ն, որպեսզի շեղեր երկրներին անկախության ճանապարհից»:
Դիտարկմանը՝ Հայաստանը կարո՞ղ է ժողովրդավարության ջատագով համարվել, եթե նախընտրում է մնալ Ռուսաստանի ազդեցության ուղեծրում, Արտակ Սաղաթելյանը արձագանքեց. «Կարծում եմ՝ «նախընտրել» բառը հանգիստ կարելի է փոխել այս կոնտեքստում. մենք այնքան էլ չենք նախընտրում, այլ ինչ-որ փուլում մեր փոխարեն արդեն նախընտրել են: 2013 թվականից մտել ենք ռուսական ուղեծիր, և դուրս գալը շատ ավելի բարդ գործընթաց է: Մի խոսքով՝ ռուսական, այսպես ասած, բարեկամությունը պարտադրված է մեզ»:
Կարպիս Փաշոյանը հավելեց՝ ժողովրդավարությունը Ռուսաստանին ոչ հետաքրքրում է, ոչ էլ խանգարում. «Նույնիսկ Սերժ Սարգսյանի օրոք Հայաստանը տասնապատիկ ավելի ազատ էր, քան Ռուսաստանը: Ռուսաստանն ունի մեկ մտահոգություն՝ որ Հայաստանը միջազգային հարաբերություններում չփոխի իր քաղաքական օրիենտացիան և չանի այնպիսի գործողություններ, որոնք կսպառնան Ռուսաստանի ազգային անվտանգությանը, ինչպես արեց Ուկրաինան»:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
