Գրվածքն այս վերլուծական չէ: Սա տեքստ է առանց պոլիտկոռեկտության և փիլիսոփայական բառախաղերի: Ավելի շուտ՝ ահազանգ է:
Իրավունքի գաղափարը Հայաստանի Հանրապետությունում պարտվում է: Դեռևս չձևավորված սաղմի կարգավիճակով բնում խեղդվում է: Միգուցե երևույթն այս շատերի համար ո՛չ տեսանելի է և ո՛չ էլ ընկալելի, քանի որ մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը սովոր է միայն ֆիզիկական պատկերներ տեսնել՝ մոռանալով մյուս զգայարանների գոյության մասին: Եթե ավելի պարզ ձևակերպենք, ապա իրավունքի գաղափարը ոչնչացվում է գիտակցական անտեսանելի տիրույթում: Սա աստիճանական գործընթաց է, որը կարող է տարիներ տևել և միայն վերջնարդյունքում ֆիզիկական կերպարանք ընդունել՝ դառնալով տեսանելի: Բայց վերջնաարդյունքին այլևս հնարավոր չի լինի դիմագրավել, դա կդիտարկվի որպես հապաղած միջամտություն, քանի որ իրավունքի աստիճանական ոչնչացումը հանգենելու է ժողովրդավարության արժեզրկմանն ու գոյության անիմաստությանը:
Նմանատիպ զարգացումներից խուսափելու համար Հայաստանի կառավարությունը պետք է փոխի իր «թավշյա» էությունն ու անցնի վճռական և կոշտ քաղաքականության: Խոսքը հետհեղափոխական անարյուն ռեպրեսիայի մասին է, որը մի կողմից կհանդարտեցնի հեղափոխական անսանձ փոթորիկը, իսկ մյուս կողմից էլ բիրտ ու վիրահատական միջամտությամբ կհաստատի իրավունքի գերակայությունը: Նիկոլ Փաշինյանը պետք է գործի դնի իր ձեռքի տակ եղած մահակը, որի կիրառման համար չափազանց քիչ ժամկետներ են սահմանված: Եթե այս պահին մահակը չաշխատեցվի Փաշինյանի կողմից, ապա շուտով այն փոխանցվելու է մեկ ուրիշին, քանի որ համակարգը հակված է նորանոր արթուրվանեցյաններ ստեղծել:
Ժողովրդավարությունը փափուկ ու նուրբ խաղալիք չէ, որին անընդհատ քնքուշ ու մեղմ ներբողներ են ձոնում: Պահպանողական և ասիական հանրույթներում այն պետք է ներդրվի բռի և կոպիտ միջամտությամբ: Խոսքը ժողովրդավարական բռնության մասին է, որը ո՛չ սպանում է և ո՛չ էլ կտտանքների ենթարկում, այն միայն սանձում է ու սանձելով զգուշացնում: Այն իր էությամբ պատժիչ համակարգ չէ և պատժում է միայն այն ժամանակ, երբ վտանգ է զգում իր գոյության և շարունակական զարգացման համար: Ժողովրդավարությունը վերահսկում է և կառավարում, այլ ոչ թե՝ հսկում և իշխում:
Կրկնենք ևս մեկ անգամ. Նիկոլ Փաշինյանն ու կառավորղ թիմը պետք է անցնեն վճռական ու բիրտ մեթոդների: Հեղափոխական պատժիչ մահակը պետք է աշխատեցվի: Այլընտրանքը պարտությունն է և ժողովրդավարության անդառնալի վախճանը: