ՀՀԿ գրասենյակում Սերժ Սարգսյանի ճեպազրույցը կուսակցության քաղաքական դպրոցի սաների հետ արժանացել է հանրային բավականին մեծ, միաժամանակ բավականին կոշտ ուշադրության ու գնահատականի: Իսկ դա, անկասկած, բոլորովին անսպասելի չէ:
Մեղմ ասած, դժվար է պատկերացնել կամ հավատալ, թե Սերժ Սարգսյանի համար այն կարող էր լինել անսպասելի կամ անպատկերացնելի, կամ՝ առավել ևս Սերժ Սարգսյանի համար: Հետևաբար, Սարգսյանին կամ անհրաժեշտ է եղել այդ կոշտ արձագանքը, կամ Սարգսյանի համար ճեպազրույցն ունեցել է շատ ավելի կարևոր մեկ այլ հարցում մեծ նշանակություն և նա գնացել է այսպես ասած՝ կոշտ և ծայրահեղ վերաբերմունքի հերթական ալիքին արժանանալու ռիսկին, այդ առավել կարևոր և անհրաժեշտ հարցը կամ խնդիրը լուծելու համար: Ի՞նչը կարող էր լինել այդ խնդիրը կամ այդպիսի հարց, արդեն, իհարկե, ենթադրությունների դաշտից է, քանի որ Սերժ Սարգսյանը, մեծ հաշվով, փակ ինֆորմացիոն շրջանակ լինելով նախագահի պաշտոնում, առավել փակ է հետնախագահական շրջանում:
Միամտություն է թերևս կարծել, որ Սերժ Սարգսյանն ունի ձերբակալվելու մտավախություն և այդպիսով փորձում է կանխել իր ձերբակալությունը: Եթե իշխանությունն ունենա նրան ձերբակալելու իրավա-քաղաքական անհրաժեշտություն, ապա հազիվ թե Սարգսյանը կամ նրա թիմակիցները, այդ մասին խոսելով, կանխեն այդ քայլը: Կարո՞ղ է Սերժ Սարգսյանը դիմել շանտաժի, իշխանությանը այսպես ասած վախեցնելով որևէ կոմպրոմատով, երբ ասում է, որ մոտենում է քաղաքացիների հետ անկեղծ զրույցի ժամանակը: Տեսականում գուցե, բայց պրակտիկ իմաստով հազիվ թե հարկ լինի հայտարարել այդ մասին հրապարակավ, և դա հնարավոր է անել այսպես ասած՝ խորհրդապահական խողովակով, առանց սեփական անձի վրա հանրային քեն գրավելու, եթե խնդիրը իշխանությանն ինչ-որ քայլից հետ պահելն է: Իսկ եթե կա այդպիսի մի «կոմպրոմատ», որից իշխանությունը կարող է զգուշանալ, որն իշխանության համար կարող է լինել իրապես անհանգստացնող, ապա այդ խորհրդապահական խողովակով փոխանցվող զգուշացումն էլ կարող է բավարար լինել որևէ քայլից իշխանությանը հետ պահելու համար:
Ըստ այդմ, հարցը թերևս այդ դաշտում էլ չէ: Ինչ քաղաքական խնդիր է լուծում Սերժ Սարգսյանը իր ճեպազրույցով և «անկեղծ զրույցի» ազդարարումով: Համենայնդեպս, իշխանության հետ հարաբերության տեսանկյունից, թերևս, ոչ մի: Իշխանությունը և Սերժ Սարգսյանն ու նախկին իշխող համակարգը քաշային այնպիսի կատեգորիաներում են, որ հայտարարված տեղեկատվա-քարոզչական պատերազմն անգամ ի զորու չէ մոտեցնել այդ քաշերը, և առավել ևս դա անել հնարավոր չէ Սերժ Սարգսյանի հրապարակային խոսքով: Սերժ Սարգսյանն, ըստ երևույթին, ժամանակ առ ժամանակ հրապարակային որոշակի արձանագրումների անհրաժեշտություն է զգում թերևս սեփական թիմի, կամ կուսակցության, կամ նախկին իշխանության որոշակի շրջանակի ներսում ազդեցության պահպանման խնդիրը լուծելու համար: Որովհետև այդ շրջանակում որքան առկա է Սարգսյանի հանդեպ, այսպես ասած, պատկառանք և պաշտամունք, նույնքան էլ՝ կասկած: Սա իրականում բավականին լուրջ խնդիր է և այդպիսին է եղել դեռևս Սարգսյանի նախագահության շրջանից, քանի որ նրա թիմի ներսում, թերևս, ամենից լավ գիտեն, որ առանցքային որևէ հարցում Սարգսյանը գործել է այսպես ասած՝ ինքնավար տրամաբանությամբ, հաճախ անակնկալի բերելով ոչ միայն հանրությանը, այլև սեփական թիմին:
Այդ ամենի հիմքում, սակայն, այսպես ասած, անվերապահ հավատն էր, ինչը հայկական քաղաքական տիրույթում որոշակի տարածված կատեգորիա է, անգամ ընդդիմադիր դաշտում: Չէ՞ որ, օրինակ, Սարգսյանի նախագահության շրջանի ընդդիմադիր առաջատար թիմերում էլ նույն տրամաբանությունն էր, մարդկանց ասում էին՝ դուք հարց մի տվեք առաջնորդին, թե նա ինչ է անում, նա իր անելիքը գիտե, դուք միայն լսեք: Նույն կերպ, Սերժ Սարգսյանի հետ կապված շատ հարցեր կային, բայց դրանք չէին հնչում, քանի որ թիմը ուներ գլխավոր հարցի պատասխանը՝ նա պահում էր նրանց իշխանության: Բայց հանկարծ Սարգսյանը թողնում է իշխանությունը, երբ թվում էր, թե դա անհնար է: Ու թեև դրանից հետո էլ թիմը չի թողնում Սերժ Սարգսյանին, և դրա պատճառը, իհարկե, մեծ վստահությունն ու սերը չէ, այդուհանդերձ, կասկածը, թերևս, էլ ավելի է խորանում: Եվ այստեղ Սերժ Սարգսյանի համար շատ ավելի կարևոր է դառնում դրան առավել ակտիվ հակադարձելը, այլապես մի շարք պատճառներով, չկարողանալով թողնել ՀՀԿ նախագահի կարգավիճակը, Սերժ Սարգսյանն այդ կարգավիճակում կդառնա պատանդ նախկին իշխանության ձեռքին, իսկ այս կերպ դոզավորված ակտիվությամբ կարողանում է ապահովել հակառակը՝ իր հանդեպ առաջացնել սպասում նախկին համակարգում, ըստ այդմ՝ դրանով իսկ որոշակի կառավարելիություն: Հատկապես այն դեպքում, երբ Ռոբերտ Քոչարյանը ներկայացրել է նախկին համակարգի բոլոր սպասումները արդարացնելու բացահայտ ու ակտիվ հայտ:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
