Քաղաքական անհաջողակից դեպի քաղաքական հանցագործ ընդամենը մեկ քայլ է, և Վազգեն Մանուկյանն ասվածի վառ ապացույցն է: Իրականում Հանրային խորհրդի նախագահը դասագրքային նմուշ է, որը մարդկանց սովորեցնում է, թե ինչպես չզբաղվել քաղաքականությամբ և հատկապես ինչ չանել քաղաքականության մեջ: Ցավոք սրտի, Հայաստանի երրորդ հանրապետության առաջին վարչապետի քաղաքական գործունեությունը արժևորվում է հենց այս համատեքստում: Այլ ճանապարհով հնարավոր չէ հասկանալ, թե ինչպես Ղարաբաղ կոմիտեի գաղափարախոսն ու Արցախյան շարժման ակտիվ դերակատարներից մեկն ընդամենը մի քանի տարիների ընթացքում փոխակերպվեց քաղաքական շարքային հաճախորդի, որը տարատեսակ ծառայություններ է մատուցում պատրոնին: Այս պարագայում չենք կարող օգտագործել էժանագին տերմինը, քանի որ ծառայություններն այդ ամենևին էլ էժան չեն եղել, ընդհակառակը՝ գործ ունենք բավականին թանկ սպասարկման հետ: Թանկ՝ իհարկե, Հայաստանի ճակատագրի տեսանկյունից, քանի որ Վազգեն Մանուկյանի թանկանոց ծառայությունները չափազանց թանկ են նստել մեր երկրի ապագայի վրա:
Մրցակցությունից դուրս մնացած պետական գործիչները հաճախ փոխակերպվում են ապաշնորհ ընդդիմադիրների: Սա, իհարկե, օրինաչափություն չէ, բայց քաղաքական պայքարին ներհատուկ երևույթ է, ինչի միջով անցել է հենց Վազգեն Մանուկյանը: Նրա հակահերոսը առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն էր, որի քաղաքական գոյությամբ պայմանավորվում էր նաև Վազգեն Մանուկյանի լինելիությունն ու շարժունակությունը: Այսինքն՝ Տեր-Պետրոսյանի հեռացումը, բառի բուն իմաստով, Մանուկյանի քաղաքական ոչնչացումն էր, քանի որ վերջինս պարզ հակադրության հետևանքով ի հայտ եկած արհեստական գոյացություն էր: Ահա սրանով է բացատրվում նրա ապաշնորհ ընդդիմադիր գործունեությունը, որի բովանդակային գագաթնակետը ԱԺ մտնելն ու 20 րոպեից դուրս չգալն էր: Հենց այստեղ է հիմնավորվում վերևում մատնանշված նախադասության ողջ էությունը. քաղաքական անհաջողակից դեպի քաղաքական հանցագործ ընդամենը մեկ քայլ է, քանի որ Տեր-Պետրոսյանի հեռացումից հետո Վազգեն Մանուկյանը դարձավ ոչ ավելի, ոչ պակաս Ռոբերտ Քոչարյանի հաճախորդն ու բոլոր գործիքներից ամենահամառը, իհարկե ՀՅԴ-ից հետո: Խոսքը շարքային հաճախորդի մասին չէ, այլ սառնասիրտ կամակատարի, որը չէր կարողանում թաքցնել հրճվանքը 1999 թ. հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունից հետո՝ հայտարարելով, թե կատարվածն ընդամենը մի խումբ ռոմանտիկների ձեռքի գործն է: Իսկ հիմա բանից պարզվում է, որ Վազգեն Մանուկյանը ահաբեկչությունից մի քանի օր առաջ հանդիպել է այդ ռոմանտիկների հետ և ինչ-որ ռոմանտիկ խորհուրդներ է տվել, ինչի հետևանքով էլ կատարվել է այն, ինչ-որ կատարվել է:
Ահա այս հարուստ կենսագրությամբ մարդը շարունակում է զբաղեցնել Հանրային խորհրդի նախագահի պաշտոնը, և խնդիրն ամենևին էլ այդ պաշտոնի մեջ չէ:
Բոլորն էլ գիտեն, որ դա ձևական գործառույթներ ունեցող ինչ-որ «բուդկա» է, Սերժ Սարգսյանի փոքրիկ նվերը Վազգեն Մանուկյանին, որը 2008-ին հաճախորդի իր կոչմանը հավատարիմ մնալով՝ ամեն ինչ արեց, որ նախագահ դառնա Սերժ Սարգսյանը: Խնդիրը Մանուկյանի անհանգիստ շարժումների մեջ է, շարժումներ, որոնք ավելի շուտ թպրտոց են հիշեցնում: Դե, երբ պատրոնը բանտում է լինում, հաճախորդը պետք է թպրտա, կարգն է այդպիսին: Ամենայն հավանականությամբ, նա վերստին սպասում է իր պատրոնին՝ Քոչարյանին, որպեսզի հերթական անգամ ռոմանտիկ հրճվանք ապրի կամ էլ ինչ-որ մի տեղ մտնի, բայց 20 րոպե հետո դուրս չգա: Թո՛ղ սպասի, միայն թե ոչ Հանրային խորհրդի նախագահի կարգավիճակում, այլ շարքային հաճախորդի: Թե չէ անարդար է, պարոն Քոչարյանի հաճախորդները սպասում են պիցա ուտելով, իսկ Վազգեն Մանուկյանը հարկատուների փողերի հաշվին կառավարական միջանցքներում պարապ-սարապ ման գալով:
Թո՛ղ գնա ու միանա իր ընկերներին:
Վազգեն Մանուկյանը պետք է հեռացվի Հանրային խորհրդի նախագահի պաշտոնից, և սա վարչապետ Փաշինյանի ամենաառաջնահերթ խնդիրներից մեկն է, քանի որ մրցակցությունից դուրս հայտնված պետական գործչից, ապաշնորհ ընդդիմադիրից և բազմիցս օգտագործված հաճախորդից ամեն ինչ կարելի է սպասել:
