Ըստ հավաստի լուրերի՝ ՀՀ նախկին ոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանը շատ շուտով «ախրանիկ» կդառնա: Վերջինս պատրաստվում է մեկնել Մոսկվա և ստանձնել իր հովանավոր Արմեն Գինոսյանի՝ Մանախի պահնորդական ծառայության ղեկավարի՝ «ախռանի» պետի պարտականությունները:
Ըստ մեր աղբյուրի՝ Մանախը Օսիպյանին բավական պատկառելի աշխատավարձ է խոստացել՝ ամսական 10-15 հազար դոլար։
Այս լուրը պաշտոնական հաստատում չի ստացել, սակայն գրեթե անկասկած է, որ քրեականացված գործարարը եղել է Հայաստանի նախկին ոստիկանապետի, այսպես ասած, տանիքը։ Խնդիրը միայն այն չէ, որ այս ամեն ինչի մեջ ակնհայտ կոռուպցիոն բաղադրիչ կար, մանավանդ, որ Օսիպյանն իր պաշտոնավարման տարիներին փաստորեն ոչ միայն ծառայել է «հեղափոխական վարչապետին ու հպարտ քաղաքացիներին», այլ նաև՝ գործարարի, որի շնորհիվ՝ ասում են, նաև հարստացել է ու կարգին «մարդամեջ» դուրս եկել։ Դե պարզ է՝ այսքանից հետո Նիկոլ Փաշինյանը չէր ուզենա նման խորհրդական ունենալ կամ էլ՝ «փողի համն» առած գեներալն այլևս չէր կարող հարմարվել խորհրդականի համեստ աշխատանքին ու հնարավորություններին։
Այս ամբողջ պատմության մեջ, սակայն, հիմնական պրոբլեմն այն է, որ նույնիսկ հեղափոխությունից հետո բարձրաստիճան պաշտոնյաններն ունեցել են ստվերային «տանիքներ», այլ խոսքով՝ առաջին հերթին ծառայել են ոչ թե պետությանն ու օրենքին, այլ՝ կոնկրետ մարդկանց ու նրանց շահերին։ Եթե հաստատվի լուրը, որ Օսիպյանը շուտով դառնալու է Մանախի «ախրանիկը», մնում է միայն ենթադրել, թե նախկին ոստիկանապետն իր պաշտոնավարման ընթացքում ինչպիսի ծառայություններ է մատուցել ռուսահայ գործարարին՝ հիմա արժանանալով նրա բարձր «թոշակին» ու կլորիկ «չայեվոյին»։
Նույն ճշմարտությունը վերաբերում է Արթուր Վանեցյանին, որի պաշտոնանկությանը հետևած հրապարակային հայտարարությունների ստվերում անմիջապես երևացին հին համակարգի «ականջները»։ Ինչքան էլ ԱԱԾ տնօրենը հերքի նման պնդումները՝ ակնհայտ է, որ Վանեցյանի բառամթերքը ու վարքագիծը նույնական են հին համակարգի ներկայացուցիչների գործունեությանը։
Վանեցյանի ու Օսիպյանի նշանակումները եղել են Նիկոլ Փաշինյանի հետհեղափոխական ամենակոպիտ սխալները։ Իհարկե, վարչապետին ամբողջովին մեղադրելն այնքան էլ ճիշտ չի լինի, որովհետև օրենսդրությունն ակնհայտորեն կաշկանդում էր նրան՝ պարտադրելով նշանակումներ կատարել երկու համակարգերի, այսպես ասած, էլիտաներից, որոնք ցանկացած պարագայում սերտորեն առնչված էին քրեաօլիգարխիային՝ նույնիսկ մենթալ մտածողության մակարդակում։
Մյուս կողմից՝ Փաշինյանը սխալվեց, երբ Վանեցյանին ու Օսիպյանին արհեստականորեն օժտեց քաղաքական սուբեկտությամբ, ինչը գուցե պրոբլեմներ հարուցի հատկապես ԱԱԾ նախկին տնօրենի պարագայում։
Սակայն չկա չարիք՝ առանց բարիքի։ Անցած մեկ ու կես տարվա ընթացքում ԱԱԾ տնօրենի ու ոստիկանապետի պաշտոնների «քաղաքականացումը» հանգեցրեց օրենսդրական լուծումների, որոնց շնորհիվ ուժային այս գերատեսչությունների ղեկավարների պաշտոններն այլևս քաղաքական են դառնում, ինչը մեծացնում է նաև Փաշինյանի կադրային լուծումների հնարավորությունը՝ ճանապարհ հարթելով այդ համակարգերում ինստիտուցիոնալ բարեփոխումներ իրականացնելու համար։
