ՄԱԿ-ի Գլխավոր Ասամբլեայում Նիկոլ Փաշինյանի ելույթից, մասնավորապես դրանում Արցախյան հարցին անդրադարձից հետո տարածվում է տեսակետ, թե անդրադարձը թուլացնում է Հայաստանի բանակցային դիրքը, Ադրբեջանի մոտ թողնում է Հայաստանի թուլության տպավորություն: Մասնավորապես, այդ գնահատականի «հիմքը» վարչապետի հայտարարությունն է, որ կարգավորումը պետք է ընդունելի լինի թե՛ Հայաստանի ու Արցախի, թե՛ Ադրբեջանի ժողովուրդների համար:
Ինչո՞վ է այդ հայտարարությունը վկայում Հայաստանի թուլության մասին: Խոսել այդ մասին՝ կնշանակի ասել, որ ընդհանրապես ցանկացած կարգավորման գործընթաց ինքնին թուլության վկայություն է մասնակցողի համար: Որովհետև, կարգավորման գործընթացն ու բանակցային պրոցեսն ինքնին ենթադրում են, որ դրական որոշման համար պետք է այդ որոշումը լինի բոլոր կողմերի համար ընդունելի: Բայց Հայաստանում կարծես թե որևէ քաղաքական միավոր, կամ հասարակական-քաղաքական սուբյեկտ չի հայտարարում, որ Հայաստանը պետք է դուրս գա գործընթացից և հայտարարի, որ չի մասնակցում որևէ բանակցության:
Ըստ այդմ, Նիկոլ Փաշինյանի ազդարարած մոտեցման հանդեպ գնահատականները դառնում են պարզապես բառախաղ-մանիպուլյացիա: Ավելին՝ դրանք տարօրինակ են այն դեպքում, երբ Բաքուն ինքը դժգոհում է Երևանի դիրքորոշումից ու քաղաքականությունից և հայտարարում, թե չկա կարգավորման կամ բանակցային առաջընթացի նպատակ: Ինչո՞ւ է դժգոհում Բաքուն: Որովետև Ադրբեջանը շատ լավ է հասկանում, որ Հայաստանի հետհեղափոխական ձևակերպումներն ու նշաձողերը իրականում բխում են լեգիտիմ իշխանության ուժից, և դրանք ստանում են առավել կոշտ բնույթ, քան եղել են մինչ այդ: Դա թերևս հասկանում են նաև Հայաստանում, այն շրջանակները, որոնք դրանք դարձնում են քննադատության թիրախ: Հասկանում են, բայց քննադատում, թերևս այն պատճառով, որ նրանց խնդիրը Արցախի հարցը չէ, այլապես այդ քննադատությունը կլիներ միշտ, իսկ մինչև հեղափոխությունը՝ առավել կոշտ: Նրանց խնդիրը հենց քննադատությունն է, ինչի համար էլ օգտագործում են ցանկացած բան, որովհետև եթե Փաշինյանը «գրողի ծոցն» ուղարկեր Ադրբեջանին և հայտարարեր, որ Հայաստանը բանակցելու է միայն ստատուս-քվոյին Ադրբեջանի համաձայնությունը ստանալու համար, նրանք դարձյալ քննադատելու էին՝ այս անգամ միջազգային հանրության, միջնորդների վրա «թքած ունենալու» համար: Այստեղ խնդիրն այն է, որ Հայաստանում չի ձևավորում Արցախի հարցի վերաբերյալ իրական քաղաքական քննարկումների դաշտ, իրական «դիսկուրս»:
Հարցը շարունակում է լինել քաղաքական մանիպուլյացիաների, խմբային շահերի սպասարկման հարմար գործիք, լինելով հանրության համար զգայուն լար, որի վրա խաղալը քաղաքական առումով թվում է գերշահավետ: Եվ դա այն դեպքում, երբ անցյալ՝ գործնականում քառորդ դարը մի շարք հանգրվաններում վկայել է, որ Արցախի հարցի վրա կառուցված ներքաղաքական խաղը իրականում դատապարտված է լավագույն դեպքում անհաջողության, զրոյական արդյունքի, որովհետև այստեղ գլխավոր խաղացողը Հայաստանի և Արցախի ժողովուրդն է, և որքան էլ նրան տարիներ շարունակ նստացրել են պահեստայինների նստարանին, այն էլ որքան հնարավոր է ծայրին, միևնույն է՝ իրական քաղաքականության ռեժիմում այդ ժողովրդի դերը նվազեցնելու միջոց և հնարավորություն չի ունեցել ոչ ոք: Այդ տեսանկյունից, երբ Փաշինյանը հայտարարում է ժողովուրդների համար ընդունելիության մասին, Ադրբեջանի ժողովրդի հիշատակումով ընդամենը դիվանագիտորեն ընդգծում և առավել անխոցելի է դարձնում Հայաստանի և Արցախի ժողովրդի կամքի և վճռորոշության հանգամանքը:
