«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցը Արտակարգ եւ լիազոր դեսպան, Արցախի ԱԳ նախկին նախարար Արման Մելիքյանն է։
-Պարոն Մելիքյան, վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ՄԱԿ Գլխավոր Ասամբլեայի ամբիոնից հայտարարել է, թե Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության ցանկացած լուծում պետք է ընդունելի լինի Հայաստանի, Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի ժողովուրդների համար: Ո՞րն է այն լուծումը, որ ընդունելի կլինի երեք կողմերի համար։
-Գուցե ականջահաճո հայտարարություն կարող ենք սա համարել, բայց նաև ստիպված եմ արձանագրել, որ բանակցային գործընթացում ներկայումս ձևավորված կոնկրետ իրավիճակի հետ այն կապ չունի: Պաշտոնական Երևանը, ինչպես և նախկինում տարիներ շարունակ, չի կարողանում փոխկապակցել Արցախի ներկայիս տարածքի ու ակնկալվող կարգավիճակի խնդիրները և սա արտացոլված է ՀՀ կառավրության ծրագրում առկա հակամարտության կարգավորմանը վերաբերվող առաջնահերթություններում՝ մեր գործող իշխանությունները մեկ բառով անգամ չեն ակնարկում, որ Արցախի ներկայիս տարածքային ամբողջականության ապահովումն իրենց համար հանդիսանում է առաջնահերթություն: Սա ստիպում է մտածել, որ այս կառավարությունը ևս շարունակում է խնդրի լուծումը փնտրել տարածքների շուրջ առևտրի շրջանակներում: Սա փակուղի է, քանի որ մեր դեպքում եթե համաձայն ես, որ տրածքները հանձնման ենթակա են, ապա, ինքնաբերաբար ճանաչում ես դրանց նկատմամբ այսօր քո ունեցած վերահսկողության անօրինականությունը: Իսկ անօրենների հետ ոչ թե բանակցում են զավթված ավարն արդարացիորեն կիսելու շուրջ, այլ պարզապես վերականգնում են օրինականությունը՝ բանակցելով կամ ուժի կիրառման միջոցով, ինչը և ձգտում է անել այսօր Ադրբեջանը: Մենք պետք է փոխենք սեփական անարդյունավետ մոտեցումները՝ տարածքային ամբողջականության պահպանման հրամայականը մեր քաղաքականության մեջ պետք է վերջապես ներդաշնակեցվի Արցախի՝ Ադրբեջանից լիարժեքորեն անկախ կարգավիճակի իրավական ճանաչման պահանջի հետ: Կան սկզբունքներ, որոնց կիրառումը կարող է բոլոր կողմերի համար կարգվորման արդար, ուստի նաև արժանապատիվ տարբերակ ապահովել:
-«Հատկանշական է, որ ես առաջին հայ ղեկավարն էի, ով նման դիրքորոշում հայտնեց հակամարտության կարգավորման վերաբերյալ: Ինձ խստորեն քննադատեցին իմ երկրում լուծման այնպիսի բանաձևի համար, որը հավասարության նշան է դնում հակամարտության 3 կողմերի միջեւ: Այդուամենայնիվ, ես հավատում եմ, որ դա հակամարտության խաղաղ լուծման բանալին է, քանի որ այն ենթադրում է փոխզիջման, փոխադարձ հարգանքի և հավասարակշռության հնարավորություն»,- նշել է Փաշինյանը: Նույնիսկ այս հայտարարությունից հետո Ադրբեջանի բարձրագույն իշխանությունները մնացին իրենց դիրքորոշմանը, եւ մտադրություն չունեն լուծել այս հակամարտությունը: Ավելին, ՄԱԿ ԳԱ օրերին Ադրբեջանը դիվերսիոն ներթափանցման փորձ էր արել եւ հետ շպրտվել։ Արդյո՞ք այդ դեպքում արժե շարունակել նույն ոգով խոսել Ադրբեջանի հետ, թե՞ հայկական կողմը պետք է, ընդհակառակը, կոշտացնի հռետորաբանությունը։
-Արդեն ասացի, թե ինչու վարչապետի կոնկրետ այս հայտարարությունը բանակցային գործընթացի վրա ազդելու ներուժ չի կարող պարունակել: Առհասարակ, հռչակագրային գործելաոճը արդյունավետ կլինի միայն այն դեպքում, երբ զուգորդվում է շատ կոնկրետ ծրագրային գործողություններով, որոնց միջոցով հնարավոր կլինի կանխել մեզ համար վտանգավոր զարգացումները և բանակցությունների հունը փոխել: Առնվազն՝ խոսելուն զուգահեռ նաև գործել է պետք:
