Անզեն աչքով տեսանելի է, որ նախկին իշխանությանը հարող շրջանակներն ուժգնացրել են նոր իշխանության դեմ քարոզչական-տեղեկատվական կամ հակաքարոզչական գրոհը: Նաև բավականին նկատելի է, որ այդ հանգամանքը նյարդայնացնում է հանրության մի զգալի մասին կամ ավելի շոտ՝ գերակշռող մասին: Մյուս կողմից՝ այն, որ նախկին իշխանությունը պետք է ձեռնամուխ լիներ առնվազն այդօրինակ գործունեության, ունենար այդօրինակ դիրքավորում իշխող դիրքերը կորցնելուց հետո, այսպես ասած՝ «ոզնուն էլ պարզ էր»:
Եվ բավականին միամիտ է այն, թե հնարավոր էր նախկին իշխանությանը ընդհանրապես հասցնել, այսպես ասած, այնպիսի վիճակի, որ չունենար քարոզչության ռեսուրս: Դրան հնարավոր է հասնել իհարկե ռեպրեսիվ տարբերակով, ընդ որում՝ մասնակի, բայց, մեղմ ասած, հետհեղափոխական իրավիճակի խայտառակ թուլություն կլինի համակարգը հեռացնելուց, այդ համակարգին հաղթելուց հետո դրա հակաքարոզչությունից «հյուսիսկորեական մեթոդով» պաշտպանվելը: Դա չի լինի հեղափոխության, հանրության, նոր իշխանության ուժը: Դա կվկայի թուլության մասին:
Ավելին, պաշտպանության խնդիրն այստեղ արդեն իսկ «թուլության» դիսկուրս է, որովհետև մեկուկես տարի առաջ աշխարհի համար անգամ աներևակայելի խաղաղ հեղափոխություն իրականացրած հանրությունը չպետք է մեկուկես տարի անց ունենա պաշտպանվելու խնդիր այն համակարգից, որին հաղթել է: Հետևաբար ոչ միայն զուտ պաշտպանության տարբերակների քննարկումն է խնդիր, այլև պաշտպանության քննարկումն ինքնին:
Հեղափոխությունն ունի նախաձեռնող ու, այսպես ասած, «հարձակվող» լինելու բոլոր նախադրյալները, և խոսքը ամենևին նախկին իշխանության վրա հարձակվելու մասին չէ, այլ, այսպես ասած, ապագան գրոհելու, ստեղծելու, ստեղծագործելու, և նախկին իշխանությանը չնկատելու:
Հակաքարոզչության ինտենսիվացումով նախկին համակարգը լուծում է հենց այդ՝ նկատվելու, հիշվելու, չմոռացվելու, «անմոռանալի» դառնալու հարցը: Եվ մտածելով պաշտպանության, պաշտպանվելու մասին՝ հանրությունը ինքնաբերաբար արդարացնում է այդ հակաքարոզչության մեթոդաբանությունը, կամա թե ակամա ցույց տալիս, որ այն աշխատում է: Գործնականում աշխատում են նախկինից մնացած հանրային հոգեբանական «նստվածքները» և բարդույթները, ինչը հեղափոխության ներկայիս փուլի գլխավոր մարտահրավերներից մեկն է:
Վարչապետ Փաշինյանը տարբեր առիթներով փորձում է շոշափել այդ թեման և դա արեց նաև ամերիկյան հանդիպումների ընթացքում, սակայն ակնառու է, որ իշխանությունն ունի այդ բարդույթներն ու նստվածքը հաղթահարելու ռազմավարության անհրաժեշտություն, որովհետև խնդիրը շոշափելով լոկ հռետորաբանության մակարդակում՝ Նիկոլ Փաշինյանը չի հասնի ցանկալի էֆեկտի, բարդույթները և նստվածքները միշտ ավելի ծանր են կշռելու, քան այդ հռետորաբանությունը, և, առավել ևս, քան իշխանության դեմ հակաքարոզչությունը:
Իսկ խնդիրն այն է, որ այդ բարդույթների վրա խաղում են ոչ միայն նախկին իշխանության շրջանակները, այլև գուցե տողատակային առումով ավելի ակտիվ են ուժերն ու սուբյեկտները, որոնք ինչ-ինչ պատճառներով կաշկանդված են հեղափոխության դեմ խոսելուց, բայց նաև դժգոհ են հեղափոխությունից հետո մարգինալ դաշտում մնալուց:
