ԱԱԾ և ոստիկանության պետերի պաշտոնանկությունն ու դրանից հետո ծագած հայտնի իրավիճակը, որ բնորոշվում էր վարչապետի և պաշտոնից հեռացված ԱԱԾ պետի հռետորական փոխհրաձգությամբ, Հայաստանում տվեց հակահեղափոխության մասին խոսակցությունների նոր առիթ:
Այդպիսի առիթները հետհեղափոխական մեկուկես տարիների ընթացքում լինում են պարբերաբար: Դա թերևս նրանից է նաև, որ հեղափոխության հանգամանքն ինքնին, այսպես ասած, ինքնըստինքյան ենթադրում է հակահեղափոխության որոշակի շնչի առկայություն կամ «սպասում»: Սակայն թերևս պետք է արձանագրել, որ այդ իրողությունը առավելապես զգայական, իներցիոն, հոգեբանական հողի վրա է, ոչ թե քաղաքական: Արդյո՞ք դա նշանակում է, որ Հայաստանում չկան ուժեր, որոնք ձգտում են հեռացնել նոր իշխանությանը կամ կարող են նրա համար ստեղծել լրջագույն խնդիրներ: Իհարկե կան, դա անհերքելի է ու ինչ-որ տեղ նաև՝ բնական: Կա՞ երկիր, որտեղ հեղափոխական կամ էվոլյուցիոն որևէ իշխանություն չունի, այսպես ասած, հակընդդեմ ուժեր, որոնք ուզում են այդ իշխանությունը հեռացնել օր առաջ: Չկա այդպիսի երկիր, չկա այդպիսի իրավիճակի բացառում որևէ քաղաքական կյանքում, և այդպես չի կարող լինել նաև Հայաստանում:
Այստեղ, իհարկե, «հակահեղափոխություն» կոչվածի հետ հասկանալիորեն առնչվում են նախկին իշխանությանը հարող ուժեր, նախկին իշխող համակարգի այս կամ այն թևը: Եվ մոտիվներն էլ միանգամայն հասկանալի են և բացատրության համար թերևս ավելորդ: Սակայն դա չի կարող նշանակել հակահեղափոխություն կամ դրա, այսպես ասած, վտանգ, կամ իրական քաղաքական շունչ՝ որպես գործոն: Բանն այն է, որ այստեղ բացակայում է, օրինակ, առաջին հատկանիշը. ուժերը, որոնք ձգտում են, այսպես ասած, պայմանական հակահեղափոխության, ներկայումս գործում են բավականին բաց, բացահայտ: Ընդ որում, նրանք ստիպված են գործել այդպես, և անգամ տպավորություն է, որ իշխանությունն է նրանց մղում այդպես գործելու՝ չթողնելով մտնել հակահեղափոխության համար ամենապարարտ դաշտ՝ ստվեր, կուլիսներ:
Սակայն առանցքայինն իհարկե այդ առումով հանգամանքն է, որը եղել է հեղափոխության հիմքում և կազմել դրա բնույթը՝ խաղաղ, ոչ բռնի: Սա լոկ տեսակի, տարբերակի կամ մոդելի հարց չէ, այլ մի ամբողջ մեխանիզմի և մտածողության, որ հաղորդվել է հանրությանը: Այստեղ է թերևս ամենամեծ թյուրըմբռնումը, որ առկա է թե՛ նախորդ իշխանության շրջանակներում, թե՛ նաև հանրային ու քաղաքական այլ տիրույթներում:
Խոսքն այն մասին է, որ հեղափոխության արդյունք է դիտարկվում Նիկոլ Փաշինյանի և ՔՊ իշխանության գալը, մինչդեռ իրական արդյունքը այն է, որ իշխանության եկել է հանրությունը, հաճախ անգամ ամենևին ոչ Փաշինյանի թիմակից: Ըստ այդմ՝ դա չի նշանակում, որ Նիկոլ Փաշինյանը չի զրկվի իշխանությունից: Բայց այդ հարցը կորոշի ոչ թե հակահեղափոխությունը, այլ Հայաստանի հանրությունը, քաղաքացին: Այդ քաղաքացին է որոշելու, թե ում է պատվիրակում իշխանությունը: Իսկ եթե որևէ մեկը որոշի, այսպես ասած, շրջանցել պատվերը, քաղաքացին արդեն գիտի նրա ճանապարհը փակելու ձևը:
Այդ պարզ թվացող, սակայն իրականում խորքային առումով բավական բազմաշերտ հոգեբանական-քաղաքական իրողությունն է Հայաստանում եղել հեղափոխությունը, որն էլ բացառում է «հակահեղափոխությունը»:
