Պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանը հերքել է իր հրաժարականի հնարավորության վերաբերյալ տեղեկությունները: Դրանք մամուլում էին հայտնվել Արթուր Վանեցյանի հրաժարականից հետո, երբ գրվել էր, որ հաջորդական հրաժարական են ներկայացնելու ուժային բլոկի պաշտոնյաները:
Այդուհանդերձ, ոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանի հրաժարականի «ուրվականը» նախօրեին երեկոյից թևածում է հայկական մամուլում և քիչ առաջ ստացավ պաշտոնական հաստատում նախագահի նստավայրից, որ վարչապետը ներկայացրել է Վալերի Օսիպյանին ազատելու միջնորդագիրը:
Այսպիսով, Հայաստանում տեղի է ունենում իրավապահ երկու առանցքային կառույցի՝ ԱԱԾ և ոստիկանության պետերի փոփոխություն, ինչը զուտ ոլորտային նշանակության հանգամանքների և մոտիվների շարքին զուգահեռ՝ անշուշտ ունի նաև ընդհանրապես ներքին հասարակական-քաղաքական իրավիճակն ու դրա զարգացումը բնորոշող առանցքային նշանակություն:
Արթուր Վանեցյանի և Վալերի Օսիպյանի հեռացումը Հայաստանում տեղի ունեցած թավշյա հեղափոխության առանցքային մի հանգրվանի արձանագրում է, որը կարող է հավասարազոր լինել ընդհուպ խորհրդարանի արտահերթ ընտրության հանգրվանին, որ եղավ 2018-ի դեկտեմբերին: Բանն այն է, որ թե՛ Արթուր Վանեցյանը, թե՛ Վալերի Օսիպյանը որոշակի նշանակալի դերակատար են եղել նախկին իշխող համակարգում՝ չլինելով, իհարկե, առաջնային պլանի գործիչներ, սակայն այդուհանդերձ զբաղեցնելով բավականին պատասխանատու դիրքեր՝ ամեն մեկը պատասխանատու յուրովի: Նրանք առնվազն դե յուրե եղել են թավշյա հեղափոխության, այսպես ասած, հակառակ ճամբարում, թեև Վալերի Օսիպյանը, օրինակ, քայլել է թերևս Նիկոլ Փաշինյանից և հեղափոխության թիմից ոչ պակաս: Նա հեղափոխության երևանյան հատվածում անընդհատ փողոցում էր:
Կլինե՞ր Օսիպյանը ոստիկանապետ, եթե, օրինակ, չլիներ ոստիկանապետի նշանակման հարցում օրենքի դրույթը, որը բացառում էր համակարգից դուրս անձի նշանակումը: Շատ դժվար է ասել, բայց այսպես թե այնպես՝ Վալերի Օսիպյանն ու Արթուր Վանեցյանը հեղափոխությունից հետո հայտնվեցին առաջին պլանում ընդդեմ այն համակարգի, որի, այսպես ասած, տարբեր երկրորդ պլաններում ձևավորվել և աշխատել էին որպես գործիչ: Այս հանգամանքը իր մեջ պարունակում էր հեղափոխության թավշի տրամաբանությունը: Բայց հնարավո՞ր է ասել, որ Օսիպյանի և Վանեցյանի հեռանալով հեռանում է նաև այդ տրամաբանությունը: Հազիվ թե, որովհետև այստեղ նրանք խորհրդանշում էին, բայց չէին պայմանավորում այդ տրամաբանության էությունը:
Կարող ենք ասել, որ Վանեցյանի և Օսիպյանի հեռանալով հեռանում է հեղափոխությունն ինքնին՝ որպես ամենատարբեր ու հակասական կոմպրոմիսներից ծնվող կիզակետային երևույթ: Հեղափոխություններն այլ կերպ չեն լինում: Դրանք իրականանում են, երբ գտնվում է ամենատարբեր հակասական հանգամանքների և շահերի ինչ-որ բնական և հրատապ փոխզիջում: Վանեցյանի և Օսիպյանի հեռացումը նախանշում է այդ փոխզիջման ավարտը, և մենք տեսնում ենք, թե ինչպես են զուգահեռ ձևավորվում և ձևակերպվում ներքաղաքական շահի կենտրոնները:
Լուսանկարը՝ «Ֆոտոլուր»-ի