Հայաստանի՝ թե՛ մինչհեղափոխական ժամանակաշրջանում իշխող համակարգը, թե՛ հեղափոխության արդյունքում արդեն իշխանությունից զրկված այդ համակարգը առավելապես արժանանում է միատար գնահատման, դիտարկվելով իբրև մեկ միասնական շահառություն ունեցող համակարգ կամ մարմին: Գործնականում այդպես չէր թե՛ մինչև հեղափոխությունը և թե՛ այդպես չէ հեղափոխությունից հետո, որքան էլ իշխանությունից զրկված ուժերը գործնականում միասնական են նոր իշխանության հասցեին քննադատության, ընդդիմախոսության գործողություններում, տեղեկատվա-քարոզչական դաշտում: Բանն այն է, որ նոր իշխանության հանդեպ վերաբերմունքը այդ ուժերի, շրջանակների, միավորների համար չափազանց փոքր նշանակության հարց է, ինչքան էլ կարող է թվալ հակառակը: Որովհետև ավելի մեծ նշանակության հարցերը միմյանց միջև են, ինչի մասին վկայեց այն, թե որքան արագ եղավ, օրինակ, Ռոբերտ Քոչարյանի թիմի անդրադարձն ու արձագանքը «Ադեկվատ» կուսակցության համագումարում Միքայել Մինասյանի լիդերության մասին հնչած կարծիքին:
Ինչպես հայտնի է, երկրորդ նախագահի գրասենյակի ղեկավարը հայտարարել էր, որ չկա լիդերության հարցում շտապելու անհրաժեշտություն, և չկա մեկ կարծիք դրա վերաբերյալ: Արձագանքի արագությունը խոսում է հարցի կարևորության մասին, որ տալիս է Ռոբերտ Քոչարյանի թիմը, այն դեպքում, երբ թվում է, որ թիմի գլխավոր խնդիրը պետք է լինի առաջնորդի իրավա-քաղաքական պաշտպանությունը նոր իշխանությունից, ոչ թե Միքայել Մինասյանի հնարավոր «ընդդիմադիր լիդերությունից»: Ու դա այն դեպքում, երբ պարզ է, որ այդ լիդերության հանգամանքը հանրային լայն շրջանակներում չի արժանանալու պակաս քննադատության և սուր արձագանքի, քան արժանանում է Ռոբերտ Քոչարյանի քաղաքական հայտը: Այլ կերպ ասած, ի վերջո, Մինասյանը ընդդիմությունը Ռոբերտ Քոչարյանի ձեռքից չէր տանում, որ պետք էր շտապել արձագանքել այդ կարծիքին: Եվ արագությունը խոսում է, որ խնդիրը այլ, և կարևոր տեղ է: Դա, իհարկե, ընդամենը մի դրվագ է, իսկ դրանք այս օրերին շատ էին:
Այդպիսով, միատարրության չափումները մեզ ոչ թե մոտեցնում են քաղաքական իրողությունների առավելագույն ճշգրիտ գնահատմանը, այլ, թերևս, ավելի հեռացնում դրանցից: Որովհետև հեռացնելու պարագայում ստեղծում են այսպես ասած՝ ապոկալիպտիկ տպավորություն և տրամադրություն, թույլ տալով կարծել, որ նախկին իշխանությունն աննախադեպ մոբիլիզացիայի շեմին է և ուր որ է՝ խլելու է հեղափոխության հաղթանակը հանրության ձեռքից: Թվում է, առերևույթ, որ դա ապահովում է հանրային զգոնություն: Իրականում դա այլ բան չի ապահովում, քան նյարդային և գրգռված վիճակ հանրային օրգանիզմի ամենատարբեր շերտերում: Եվ այդ օրգանիզմը դադարում է բնականոն կենսագործունեությունից, որովհետև նյարդային վիճակը չի կարող լինել հանրային օրգանիզմի բնականոն վիճակ:
Իսկ անբնական վիճակում գտնվող օրգանիզմը չի կարող արդյունավետ լուծել կենսագործունեության միանգամայն բնական խնդիրները, որ առաջանում են ցանկացած հանրության համար: Ըստ այդմ` առաջանում է հարց, թե ո՞ւմ է անհրաժեշտ հանրությանը նախկին իշխանության միատարրության ապոկալիպտիկ նկարագրությունների տեսքով գեներացվող սարսափի մեջ պահելն ու բնականոն կենսագործունեության ռեժիմի արգելակումը:
