Ամուլսարի հարցը Հայաստանի ներքին խնդիրն է և պետք է լուծվի մի կողմից երկրի վարկանիշը, մյուս կողմից՝ բնությունը չվնասելու տրամաբանությամբ, հայտարարել է Հայաստանում ՌԴ դեսպան Սերգեյ Կոպիրկինը՝ նշելով, որ վստահ է՝ հայ ժողովուրդը բավական իմաստուն է կառավարության հետ այդ հարցի լուծումը գտնելու համար: ՌԴ դեսպանի հայտարարությունը, թերևս, ուշադրություն չէր գրավի, եթե մի քանի օր առաջ՝ ամուլսարյան թեմայով հանրային թեժ քննարկումների ֆոնին դեսպանը չհրապարակեր ընտանեկան լուսանկար Ջերմուկից, խոսելով այնտեղ հանգստանալու և հիանալի բնության մասին: Իսկ հաշվի առնելով այն, որ ՌԴ դեսպանը բավականին հմուտ դիվանագետ է մթնոլորտն ու նրբերանգները պատկերացնելու համար, թերևս անկասկած է, որ նա շատ լավ էր պատկերացնում իր լուսանկարի, այսպես ասած, տողատակային ընկալումն ու իմաստը: Թե ինչու ՌԴ դեսպանը բաց չէր արտահայտվում Ամուլսարի հանքի շահագործման դեմ, պայմանավորվում է թերևս նրանով, որ դա կդիտվեր ներքին գործերին միջամտություն:
Իհարկե, այստեղ կա ամերիկյան դիվանագետների հանգամանքը, որոնք բաց տեքստով մտահոգվում են հանքի ճակատագրով: Բայց նրանք մտահոգվում են Հայաստանի բիզնես, ներդրումային վարկանիշի հիմնավորմամբ, նաև արտաքին ներդրումների հեռանկարի՝ համարելով, որ «Լիդիանի» աշխատանքի արգելափակումը կարող է արգելափակել Հայաստանի ներդրումային հեռանկարը: Այդ իմաստով, խաղն այստեղ բավականին բաց է, և մեսիջները փոխանցվում են բաց տեքստով՝ առանց տողատակային լուսանկարների: Ընդ որում, Ամուլսարի հարցում ԱՄՆ դիվանագետների հանգամանքը կրել է պաշտոնական բնույթ, և նախկին իշխանության բարձրաստիճան պաշտոնյաները ԱՄՆ դեսպանների հետ այցելել են Ամուլսարի հանք, քննարկել ներդրումային ծրագիրը, դրա օրինակելիությունը և այլն:
Ռուսաստանն այստեղ խաղալու բաց հիմքեր չունի: Ծրագրում չկա ռուսական կապիտալ, ռուսական որևէ առնչություն: Բայց դա ուղղակի, որովհետև անուղղակի առնչությունը նկատելի է մի քանի առումով:
Նախ՝ Հայաստանում կա ոսկու արդյունահանումով զբաղվող ռուսական կապիտալ, այլ հանքում, և, ըստ այդմ, Ամուլսարում արևմտյան ընկերության աշխատանքը նշանակում է լուրջ մրցակցություն, այդ թվում նաև բնապահպանական ստանդարտների առումով: Բացի դրանից՝ խոսքը Հայաստանում արևմտյան խոշորագույն ներդրումային ծրագրի մասին է, որն իր տնտեսական էֆեկտով ի վիճակի է փոխել Հայաստանում տնտեսության մեջ կապիտալի, այսպես ասած, քարտեզը: Իսկ Հայաստանի տնտեսության մեջ բավական մեծ ներկայացվածություն ունի հենց ռուսական կապիտալը՝ կամ անմիջական, կամ օլիգարխիկ ասոցատիվ տարբերակներով: Բնական է, որ Մոսկվան չունի այդ ստատուս-քվոյի փոփոխության մեծ ցանկություն: Քաղաքակա՞ն է այդ ցանկությունը՝ Կրեմլի մակարդակով, թե՞ կորպորատիվ, որի սպասարկմանն իր տողատակային ծառայությունն է բերել ՌԴ դեսպանը, դժվար է ասել, սակայն անկասկած է, որ կա քաղաքական և տնտեսական մրցակցության լուրջ խնդիր, և Ռուսաստանը կամ առնվազն ռուսական շրջանակներ, իրենց հայաստանյան «պրովայդերների» հետ միասին, մեղմ ասած, շահագրգռված չեն Հայաստանում այդպիսի մրցակցությամբ: Այն դեպքում, երբ Հայաստանի ինքնիշխան շահը պահանջում է լրիվ հակառակը: