Ֆուտբոլի Հայաստանի ազգային հավաքականը երեկ «Հանրապետական» ստադիոնում ընդունել էր Բոսնիա-Հերցեգովինայի հավաքականին։
Եվրո-2020-ի ընտրական մրցաշարի J խմբի 6-րդ տուրի հանդիպումն ավարտվել է հայ ֆուտբոլիստների փառահեղ հաղթանակով՝ 4։2։ Սա իրապես երեկ հայաստանյան ամենակարևոր իրադարձությունն էր ու հարցն ամենևին այն չէ, որ մեր ընտրանին բացառիկ շանս է ստացել պայքարելու Եվրոպայի առաջնության ուղեգրերից մեկի համար։ Մեզ առավելապես հետաքրքրում է խնդրի, այսպես ասած, հանրային բաղադրիչը կամ ընկալումը։
Ֆուտբոլը կոնսոլիդացնող մեծ նշանակություն ունի, սակայն վաղուց, շատ վաղուց չէի հանդիպել տպավորիչ այն դրվագին, երբ հանդիսատեսներն ու հավաքականի ֆուտբոլիստներն այդքան գեղեցիկ միմյանց հրաժեշտ են տալիս՝ հեղափոխության հայտնի ծափողջույնների տարափի տակ։ Այլ խոսքով՝ վաղուց այսպիսի ներդաշնակություն չէի տեսել տրիբունայի ու մարզադաշտի միջև։
Սպորտը, ֆուտբոլը բնավ քաղաքականացնելու ցանկություն չունեմ, բայց հեղափոխությունը կարծրատիպեր է ջարդել, նաև՝ ֆուտբոլում, ու մենք սկսել ենք հավատալ հաղթելու մեր կամքին, ունակությանը։ Անցած տարի ժողովուրդը հաղթել է ու հաղթողի հոգեբանությամբ ավելի բարձր նշաձող է սահմանում բոլոր ասպարեզներում, նաև՝ ֆուտբոլում, եթե նույնիսկ Հայաստանն ամնևին էլ, այսպես ասած, ֆուտբոլային «գերտերություն» չէ։
Հեղափոխության լույսը հենց հավատն է սեփական ուժերի հանդեպ, բարձր նշաձող սահմանելն ու դրան հասնելն է։ Երեկ «Հանրապետական» մարզադաշտում հազարավոր երկրպագուներ ականատես եղան հենց հաղթանակի պատմության։
Բայց մեր հեղափոխությունն ունի նաև իր ստվերը, կոմֆորմիզմ հիշեցնող դրսևորումները։ Ինչո՞ւ են հանդուրժվում հնից եկած հոռի երևույթները, անճաշակությունը։ Ապշում ես՝ ինչպե՞ս կարող է արժանապատիվ քաղաքացին իր ֆուտբոլիստների հետ հաղթանակ կերտել մարզադաշտում ու ընդամենը մի քանի կիլոմետր այն կողմ հանդուրժել Հանրապետության հրապարակում Մոսկվային վերաբերող գրություն-սիմվոլիկան։ Ինչպե՞ս կարելի է մեկտեղել հեղափոխության հպարտությունն ու անցյալին բնորոշ ստրկամտությունը։
«Սեպտեմբերի 7-8-ը Մոսկվայի օրերն են, ու այդ առիթով, փոխադարձության սկզբունքով, մեկ օրով Մոսկվային վերաբերող սիմվոլիկա է տեղադրվել Երևանի որոշ հատվածներում․․․ Կարող ենք շատ սիրել այս կամ այն քաղաքը, կամ քիչ, բայց սա նորմալ պրակտիկա է բարեկամ քաղաքների համար»,- ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է Երևանի քաղաքապետարանի խոսնակ Հակոբ Կարապետյանը։
Խնդիրը բացարձակապես սխալ է հասկացվել քաղաքային իշխանության կողմից։
Որևէ մեկը դեմ չէ, որ Երևանում նշվի բարեկամ քաղաքների օրերը, սակայն դա պետք է անել արժանապատվորեն ու ամենակևրորը՝ ճաշակով։ Այն, ինչ արել են մեր քաղաքային իշխանությունները՝ ոչ մի կապ չունի ոչ Մոսկվան և ոչ էլ ռուսական մշակույթն արժևորելու հետ․ դա ընդամենը մեր ներսում պինդ արմատներ ձգած վասալային մտածողության ու ռաբիսության սովորական համադրում է, քրեաօլիգարխիկ պատկերացումներին ներդաշնակ անմակարդակություն, որը բնորոշում է անցած քսան տարիները։
Մեր ներսի հերոսն ու ստրուկը կռվի մեջ են՝ հաճախ համատեղվելով մեր մտքերում, մտածողության մեջ, նաև՝ մեր սիրելի մայրաքաղաքում, որտեղ գեղեցիկ ու լուսավոր հաղթանակի լուսը կարող է ստվերվել Հանրապետության հրապարակում հայտնված անմակարդակությամբ։
