«Անկասկած, մենք ելնում ենք նրանից, որ կողմերի հայտարարությունները պետք է ներգրավվեն ընդհանուր ջանքերի համատեքստին, որոնք ուղղված են խաղաղ կարգավորմանը: Միշտ շատ դժվար է բանակցային գործընթացում վերադառնալ նախկին դիրքերին հայտարարություններից հետո, որոնք դառնում են կամ դարձել են «կռվախնձոր» և լրացուցիչ հարցեր են բերում կամ էլ կարող են խախտել փխրուն բանակցային գործընթացի հավասարակշռությունը»,- հայտարարել է ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Մարիա Զախարովան՝ մեկնաբանելով Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի «Արցախը Հայաստան է» հայտարարությունը:
Զախարովան նաև հավելել է. «Նման հայտարարություններ, ցավոք, մենք լսել ենք և շարունակում ենք բախվել դրանց տարբեր մակարդակներում, տարբեր կողմերից: Շատ կցանկանայինք, ամենայն հարգանքով ներքաղաքական գործընթացների նկատմամբ և լիարժեք ըմբռնելով, որ քաղաքական կարգի ժողովրդավարական մոդելի դեպքում մարդիկ իրավունք ունեն ձևավորելու համապատասխան քաղաքական նախադրյալներ, այնուամենայնիվ, շատ կցանկանայինք, որպեսզի բոլոր կողմերը ելնեին մի գլխավոր սկզբունքից՝ շուտափույթ խաղաղ կարգավորում»։
Քաղաքագետ Ռոբերտ Ղևոնդյանի կարծիքով՝ Ռուսաստանի ԱԳՆ-ի այս արձագանքը տեղավորվում է Մինսկի խմբի եռանախագահող երկրի տրամաբանության մեջ: «Այսինքն՝ ինչ հայտարարել է Զախարովան, բնական է։ Նա չէր կարող դատապարտել Փաշինյանի հայտարարությունը, բայց և չէր էլ կարող ողջունել, որովհետև դա կողմնակալ կարծիք կլիներ միջնորդ երկրի կողմից»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց նա։
Ղևոնդյանն ընդգծեց. «Եթե նման հարց դրվեր եռանախագահող մյուս երկրների՝ Ֆրանսիայի կամ ԱՄՆ-ի առջև, ապա այդ երկրների պաշտոնական ներկայացուցիչները ևս նման կարծիք կհայտնեին։ Կասեին, որ հայտարարվածը բանակցային պրոցեսին զուգահեռ գործընթաց է, իսկ բանակցային պրոցեսը ենթադրում է հավասարակշռված մոտեցում։ Մեծ հաշվով դա այն է, ինչի մասին եռանախագահներն անընդհատ խոսում են»։
Քաղաքագետը չի կարծում, թե Զախարովան Հայաստանի ներքաղաքական պրոցեսների հետ կապված իր հայտարարության մեջ ակնարկ է անում. «Կարծում եմ, որ դա ընդհանուր տրամաբանության մեջ ասված արտահայտություն է, որը ցույց չի տալիս, թե Մոսկվան կողմնակալ մոտեցում ունի Հայաստանի ներքաղաքական գործընթացների հետ կապված։ Իհարկե, մենք գիտենք, որ Ռուսաստանի կողմից ավելի շատ աջակցություն ստանում է նախկին իշխանությունը և ոչ ներկա։ Ուստի հնարավոր է տարբեր հարցազրույցների մեջ որոշակի վերապահումներ տեսնենք։ Սակայն այս դեպքում Զախարովայի խոսքը գնահատում եմ այնպես, ինչպես պետք է եռանախագահող երկրներից մեկը արտահայտվեր այդ հայտարարության վերաբերյալ»։
Մեր այն դիտարկմանը՝ եթե Հայաստանը շարունակի «Արցախը Հայաստան է և վերջ» հռետորաբանությունը, ի՞նչ արձագանքներ կլինեն միջնորդների կողմից, արդյոք կլինե՞ն ավելի կտրուկ հայտարարություններ, Ղևոնդյանը պատասխանեց. «Հայաստանը պետք է շարունակի այդ հռետորաբանությունը, որովհետև դա բխում է Հայաստանի շահերից։ Մյուս կողմից էլ՝ հաշվի առնենք, որ Ադրբեջանը տարիներ շարունակ խոսում էր ուժի լեզվից, Երևանը գրավելուց, բայց եռանախագահների հայտարարությունները որևէ կերպ չեն սրվել, ուստի չեմ կարծում, թե այս դեպքում էլ որևէ բան փոխվի, կամ ինչ-որ խնդիրներ առաջանան։ Հայաստանն ու Ադրբեջանը հակամարտող կողմեր են ու ունեն հակադարձ շահեր։ Նրանք պարտավոր են հռետորաբանությունը վարել այնպես, ինչպես իրենց շահը պահանջում է։ Իսկ եռանախագահող երկրները պետք է բանակցությունները վարողի ձևաչափի մեջ մնան, ու իրենց հայտարարությունները հիմնված են հավասարակշռության վրա։ Մենք քանիցս ականատես ենք եղել Ադրբեջանի այն հայտարարություններին, որոնք սադրանք են պարունակել, սակայն եռանախագահները հայտարարություններ են տարածել, որոնք երկու կողմին են վերաբերել։ Հայաստանի դեպքում այս քաղաքականությունը ևս կաշխատի, ու մենք նույն պատկերի ականատեսը կլինենք»։
