Ամուլսարի թեման շարունակում է մնալ հանրության ուշադրության կենտրոնում։
Ամուլսարի խնդիրը հանքարդյունաբերության կոնտեքստում դիտարկելով, ըստ ձեզ, այդ ծրագիրն ի՞նչ կարող է տալ Հայաստանին, որովհետև Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացին բոլորովին չի հասկանում, թե որն է իր շահը՝ բացառությամբ էկոաղետից, որը սպասվում է․
«Առաջին լրատվական»-ի հարցին երկրաբան Գրիգոր Մուխսի-Հովեյանը պատասխանեց․ «Ես ինքս էլ շատ անհանգստացած եմ այդ հարցով, որն այսքան մեծ հանրային քննարկում է առաջացրել, և եթե այս հարցը դիտվեր նաև մեր մնացած հանքերի հետ կապված, ապա այն շատ մեծ վնաս կհասցներ հանքարդյունաբերությանը, որովհետև մենք այդ դեպքում ժամանակ չէինք ունենա զբաղվել հանքարդյունաբերությամբ։
Իսկ ի՞նչ օգուտ կտա հանրությանը հարցին ես կցանկանայի անդրադառնալ փաստերով, այլ ոչ թե թվերով։ Թվերը ես կցանկանայի թողնել տնտեսագետների, հարկային մարմինների վրա։ Ես 2002 թվականին եղել եմ Դուբայում, և Դուբայ այցելողներին խորհուրդ կտայի այցելել այնտեղի պատմական թանգարան։ Այնտեղ ես տեսել եմ հին արաբական տարազով մարդկանց, որոնք փայտե նավակներով 1970-ականների սկզբներին Դուբայի ափ են դուրս եկել։ Ակամայից ես մտաբերեցի այդ ժամանակների Հայաստանը և մտածում էի՝ մենք ո՜ւր, սրանք ուր։ 30 տարի հետո նրանք առաջ անցան մեզնից, և այդ բոլորի պատճառը ընդերքն է ու նրա օգտագործումը։ Չգիտեմ՝ գուցե ոչ խելամիտ շահագործումն է բերել նրան, որ այսօր մենք չենք կարող համեմատվել Դուբայի հետ, բայց այժմ ես հուսով եմ, որ եղած օգտակար հանածոներն արդյունահանվեն այնքան խելամիտ, որ մենք իսկապես մրցենք Դուբայի հետ»։
Երբ Դուբայը շահագործում էր իր ընդերքը, այդ ընդերքի շահույթը մնում էր Դուբային, իսկ այս պարագայում ի՞նչ է մնում Հայաստանի քաղաքացուն․ Հայաստանի քաղաքացուն մնում է պոչամբարը, իսկ ոսկին գնում է․ «Առաջին լրատվական»-ի հարցին Գրիգոր Մուխսի-Հովեյանը պատասխանեց․ «Գիտե՛ք, այստեղ ո՛չ քաղաքացին է մեղավոր, ո՛չ մասնագետը, ո՛չ էլ արդյունահանողը։ Այստեղ գուցե խնդիրը ոչ խելամիտ շահագործման մեջ է»։
Մանրամասները՝ տեսանյութում։
