Ռոբերտ Քոչարյանի, Սեյրան Օհանյանի, Յուրի Խաչատուրովի և Արմեն Գևորգյանի մարտիմեկյան գործը մակագրվել է Ընդհանուր իրավասության դատարանի դատավոր Աննա Դանիբեկյանին: Մինչ այդ գործը Դավիթ Գրիգորյանի վարույթում էր՝ իր հայտնի զարգացումներով: Սակայն Դավիթ Գրիգորյանի դեմ հարուցված քրգործից հետո չորս նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյաների գործը մակագրվում է այլ դատավորի:
Դատավորը հայտնի է, սակայն հայտնի չէ, թե երբ է սկսվելու դատաքննությունը: Իսկ քանի դեռ չկա դատաքննությունը, հանրությունը պարբերաբար ենթարկվում է արտահոսքերի, որ կազմակերպում են գործին տիրապետող տարբեր աղբյուրներ՝ տարբեր շեշտադրումներով և, այսպես ասած, նպատակահարմարություններով: Դրանցից վերջինն ու աղմկոտը, իհարկե, BBC ռուսական ծառայության հրապարակումն էր, որ հաջորդեց Ստեփանակերտում Նիկոլ Փաշինյանի հայտնի ելույթին: Իհարկե, հրապարակումն էլ իր հերթին մնաց Ամուլսարի թեմայի ստվերում, ինչպես իր ստվերում էր թողել Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը:
Այդուհանդերձ, ակնառու է, որ հայաստանյան ներքաղաքական կյանքը ընդհանուր առմամբ մեկ տասնամյակից ավելի եղել է ու շարունակում է լինել Մարտի 1-ի «ստվերում»՝ «ողբերգական» ստվերում: Ահա, հանրային-քաղաքական կյանքն այդ ստվերից դուրս բերելու համար է, որ կարևոր է դատավարական գործընթացի մեկնարկն ու դատաքննությունը, ինչը թույլ կտա հանրությանը կառավարել գործընթացը: Որովհետև առայժմ գործընթացն է կառավարում հանրությանը, կամ կազմակերպվող արտահոսքերի միջոցով ինչ-որ խմբեր են կառավարում հանրությանը: Ասել, որ դատաքննության մեկնարկը անմիջապես վերջ է դնելու այդօրինակ իրողություններին՝ կլինի մոլորություն, սակայն սկսվելու է հանրության հարցերի պատասխանների ձևավորման գործընթացը, ընդ որում՝ դրա լայն իմաստով:
Գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյանն ամիսներ առաջ հայտարարել էր, որ մարտիմեկյան այդ գործի դատավարությունը լինելու է աննախադեպ, քանի որ դրանում տարբեր կարգավիճակներով ներգրավված են լինելու անկախական շրջանի երեք նախագահներն ու բարձրաստիճան գրեթե բոլոր պաշտոնյաները: Հեղափոխությունից մեկուկես տարի անց հարկ է արձանագրել, որ չնայած իշխանության կարգավիճակից իշխող նախկին համակարգի հեռացմանը՝ հասարակական-քաղաքական կյանքի, այսպես ասած, անոթներով շարունակում է այդ համակարգը «հոսել» իր օրակարգով և արտահոսքերով: Սրա պատճառներն իհարկե տարբեր են և ընկած են մի քանի կետում, բայց միևնույն ժամանակ կան օբյեկտիվ իրողություններ, որոնց հանգուցալուծման բանալին էլ կարող է և պետք է լինի մարտիմեկյան գործի դատավարությունը:
Հանրությունը դրա միջով պետք է իր հասարակական-քաղաքական «արյունատար համակարգից» դուրս բերի նախկին իշխող համակարգը, որն առնվազն քառորդ դար Հայաստանը պահել է համակարգային արատների, ստվերային գործարքների մի հսկայական ցանցում: