Հայաստանում այս օրերին կարելի է ասել, որ «վիլսոնյան մշակույթի օրեր» են:
Իշխանական քարոզչության բոլոր խողովակները լեցուն են Վուդրո Վիլսոնի իրավարար վճռի մասին խոսակցություններով, որի 90-ամյակն է լրանում: Այդ կապակցությամբ Վիլսոնի անունն ու վճիռը հայտնվել են Հայաստանի իշխանական և մերձիշխանական ուժերի շուրթերին և ցած չեն իջնում այնտեղից` որպես Հայաստանի դիվանագիտական գործիք, որպես Հայաստանի զինանոցի թանկարժեք պարագա:
Էյֆորիկ այդ մթնոլորտից ստացվող տպավորությունն այնպիսին է` կարծես Վիլսոնը նոր է կայացրել այդ վճիռը, և առաջիկա օրերին այն ի կատար է ածվելու: Իշխանական քարոզչությունն այս ամենին տալիս է առանձնահատուկ պաթետիզմ: Իրականում, սակայն, այս օրերի էյֆորիան ևս մեկ անգամ ընդգծում է այդ իշխանական և մերձիշխանական էյֆորիստների դատարկությունը, որոնք, ոչ մի հաջողություն և հաջողության հույս չունենալով ներկայում, ստիպված են կառչել 90-ամյա իրողություններից և ամեն գնով կյանք տալ պատմության փոշու մեջ խեղդված իրադարձություններին, որպեսզի դրանք ծառայեցվեն ներկայիս դատարկությունը լցնելու անհույս գործին:
Այսօր աշխարհն առաջնորդվում է բոլորովին այլ չափանիշներով, բոլորովին այլ նպատակներ է դնում իր առաջ, նախընտրում է կիրառել համաշխարհային մրցակցության բոլորովին այլ չափման միավորներ, որոնք արդեն ոչ միայն ներկայից են բխում, այլ գալիս են ապագայից: Իսկ Հայաստանի իշխանական վերնախավը շարունակում է համառորեն կառչած մնալ պատմության փոշուց, որով պարզապես փորձում է լցնել սեփական քաղաքացիների, հասարակության աչքերը, որպեսզի դրանք չտեսնեն գորշ ու անհեռանկար իրականությունը:
Մինչդեռ մինչ հայաստանյան իշխանական վերնախավ կոչվածը կառչած է մնում պատմությունից, ներկան ու ապագան շարունակում են թելադրել իրենց ներքին ու արտաքին մարտահրավերները, բանակում խաղաղ պայմաններում շարունակում են զոհվել հայաստանցի երիտասարդները, քաղբանտարկյալները շարունակում են մնալ բանտերում, պետությունը շարունակում է խոցելի մնալ արտաքին կառույցների և գերտերությունների առաջ, տնտեսությունը շարունակում է կախված մնալ արտաքին վարկերից ու տրանսֆերտներից, գները շարունակում են աճել, շարունակում են աճել արտագաղթն ու աղքատությունը: Սակայն ջայլամային քաղաքականությունը` որպես քաղաքական հավատամք դարձրած հայաստանյան իշխանությունների համար կարևորը քարոզչական էյֆորիան ու պաթետիզմն է, իսկ այդ ամենի պատճառ, ինչպես ասում են, միշտ կգտնվի:
