«Փոքր պետությունների պարագայում ազգային անվտանգության հայեցակարգերը ունեն խիստ սպեցիֆիկ բնույթ. մենք չենք կարող մեզ թույլ տալ խիստ երկարաժամկետ ռազմավարություն, որովհետև այդպիսի փաստաթղթերում խորամուխ պետք է լինեինք ընդհանրապես ռեգիոնալ ուժային կենտրոնների մոտեցումների տրանսֆորմացիային: Մեր ռեսուրսների և ազգային շահերի պատկերացումների շրջանակում է, որ մենք պետք է այդպիսի փաստաթղթեր մշակենք»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նշեց քաղաքագետ Ալեն Ղևոնդյանը՝ հավելելով, որ այդ փաստաթղթերը պետք է լինեն բավական մոբիլ, ճկուն և ինչ-որ առումով՝ կոմպրոմիսային:
Նա նկատեց՝ Հայաստանում էլիտաներ են փոխվել, և դա նույնպես որոշակի դերակատարում ունի ազգային շահերի և ընդհանրապես ազգային անվտանգության հայեցակարգի մեջ. «Վերջին հայեցակարգից անցել է արդեն 12 տարի, որն այն ժամանակների համար համահունչ էր, բայց, օրինակ, ՀԱՊԿ-ի, Թուրքիայի հետ հարաբերությունների առումով, Լեռնային Ղարաբաղի կոնցեպտի առումով որոշակի փոփոխություններ արձանագրվեցին»:
Քաղաքագետի խոսքով՝ Հայաստանում փոխվել է ներքաղաքական կոնյունկտուրան, և դեռևս ամեն ինչ չի հստակեցվել՝ դեռ խմորումների փուլ է. «Եվ այդ բոլոր ուրվագծումների ներքո մենք պետք է հասկանանք, թե պետությունն ինչ հայեցակարգով է առաջ գնալու, այսինքն՝ մեզ համար որն է լինելու կարևորի և անկարևորի կամ պակաս կարևորի շեմը: Հայեցակարգը այդպիսի պատասխաններ տալիս է, բայց դրանք պետք է լինեն ընդհանրական, ինչ-որ իմաստով՝ նաև անորոշ, իսկ այ, հայեցակարգից բխող ռազմավարությունները պետք է լինեն հստակ, չափելի, թվային. դրանք արդեն ամենօրյա աշխատանքի հետ են կապված լինելու»:
Ալեն Ղևոնդյանը ընդգծեց՝ քանի որ Հայաստանի ազգային անվտանգության առանցքային բաղադրիչը Արցախյան հիմնախնդրի լուծումն է, մենք այսօր ունենք այդ խնդրի հետ կապված մոտեցումների փոփոխություններ, գոնե հռչակագրային մակարդակով. «Դա ինչ-որ կերպ պետք է արտացոլվի հայեցակարգում»:
