Հայաստանի քաղաքական դաշտում ստեղծվել է բավական յուրօրինակ մի իրավիճակ, երբ թե՛ իշխանությունը ու թե՛ ընդդիմությունը համարում են, որ ժամանակն աշխատում է իրենց օգտին: Իշխանությունը համարում է, որ ժամանակի ընթացքում Հայ Ազգային Կոնգրեսը վերջնականապես թուլանալու է, հետաքրքրությունը Կոնգրեսի հանդեպ մարելու է, հասարակությունը դադարելու է հավատալ ու վստահել, թե Կոնգրեսը կարող է հասնել երկրում օրինականության հաստատման, իսկ այդ ամենն էլ, ի վերջո, ապահովելու է իր հանգիստ գոյությունն առնվազն մինչև խորհրդարանի հերթական ընտրություն:
Հայ Ազգային Կոնգրեսն էլ համարում է, որ ժամանակի ընթացքում իշխանությունը կանգնելու է արտաքին խոստումները կատարելու անհրաժեշտության առաջ, սակայն չի կարողանալու դրանք կատարել, քանի որ չունի լեգիտիմություն և խոստումներն էլ չեն բխում Հայաստանի պետական շահից, ու անկարող լինելով այլևս դիմադրել արտաքին ճնշմանը՝ ստիպված է լինելու ներքին ճնշմանն էլ տեղի տալ ու հեռանալ:
Մի պահ թողնենք այն, թե ում ձախողումը կամ ում հաջողությունն է, որ բխում է հասարակության ու պետության շահից: Կան մարդիկ, որոնք փիլիսոփայորեն կասեն, թե պետության շահից բխում է, որ հաջողություն ունենա թե՛ ընդդիմությունը, թե՛ իշխանությունը: Բայց այդ մոտեցումը թողնելով մեր ժամանակի պալատական մտավորականներին ու փորձագետներին՝ այդուհանդերձ այս հրապարակման շրջանակում մի կողմ թողնենք նաև այն, թե ում հաջողությունը կամ ձախողումն է հասարակության օգտին, և դիտարկենք միայն ժամանակի մեջ այս կամ այն կողմի շահելու հավանականությունը:
Բայց դա էլ, թերևս, ավելորդ զբաղմունք է. շահելու հավանականություն առկա է երկուստեք: Խնդիրն այն է, թե ժամանակի ընթացքում ի՞նչ կանի ընդդիմությունն ու ի՞նչ կանի իշխանությունը: Քաղաքականության մեջ չեն լինում հարյուր տոկոս կամ վերջնականապես պարտված վիճակներ, եթե իհարկե չի լինում անգործություն: Բայց տրամաբանական է նաև, որ գործելը ինքնին բավական չէ, պետք է նաև արդյունավետ կամ այսպես ասած՝ ճիշտ գործել: Բայց դա էլ, թերևս, բավարար չէ, որովհետև շատ կարևոր է սխալ գործողություններից ճիշտ դասեր քաղելը, այսինքն՝ սեփական սխալը գիտակցելն ու ընդունելը:
Խրատելը կամ դատելն, իհարկե, հեշտ է: Բայց հեշտ է նաև սեփական անհաջողության պատասխանատվությունն արտաքին գործոնների վրա դնելը: Ի վերջո, ժամանակի ընթացքում շահելու հավանականությունը մեծ է նրա մոտ, ով սպասում է, բայց չի կորցնում ժամանակի զգացողությունն ու չի մնում մոտ կամ հեռու ինչ-որ ժամանակի գերին:
