ԱԱԾ պետ Արթուր Վանեցյանը լրագրողների հետ զրույցում հայտարարել է, որ շարունակում է պնդել Իջևանում ծառահատումների թեմայով բողոքի հայտնի, աղմկոտ ակցիայի և միջադեպի, այսպես ասած, հրահրվածության գնահատականը: Նա ասել է, որ շարունակում է պնդել՝ դրանք մի քանի անձանց հրահրած ակցիաներն էին: Վանեցյանը հայտարարել է, որ ԱԱԾ-ն շարունակում է գործողություններ թե՛ Իջևանում, թե՛ ամենուրեք՝ կատարելով իր գործառույթները: Եթե Իջևանում բողոքի ակցիաները հրահրված էին, ապա հանրությունը պետք է այսպես ասած՝ տեսնի հրահրողներին և պատասխանատվությունը, որին կենթարկվեն նրանք: Հակառակ դեպքում, հրահրվածության մասին հայտարարությունները արժեզրկվում են, և դրանով արժեզրկվում է նաև ԱԱԾ պետի խոսքը: Իսկ այն ներկայումս՝ թավշյա հեղափոխությունից հետո, հազվագյուտ արժեքավորներից է: Հետևաբար, այդ խոսքը թանկ ռեսուրս է, այն այդպես սպառման ռիսկի ենթարկելու համար:
Արթուր Վանեցյանը, թերևս, լավ է պատկերացնում այդ հանգամանքի նրբությունն ու կարևորությունը, առավել ևս՝ նկատի առնելով այն, որ ԱԱԾ պետի խոսքն է եղել նաև մեր պետականության աննախադեպ հայտարարություններից մեկը արցախա-իրանյան սահմանին, տարածքների չհանձնելու և բնակեցման մասին:
Հետևաբար, երբ Արթուր Վանեցյանը հայտարարում է, որ Իջևանում կազմակերպվածը հրահրել էր մի քանի անձ, դրան հաջորդող պատասխանատվությունը հանրությունը պետք է տեսնի: Այլապես, առաջանալու է նաև կասկած իրավիճակի կառավարելիության և վերահսկելիության, հանցավոր հրահրողներին հայտնաբերելու կարողության վերաբերյալ: Սրանք շատ կարևոր կատեգորիաներ են, որովհետև հետհեղափոխական իրողություններն ու իրավիճակը շարունակում է մի շարք օբյեկտիվ պատճառներով հենված մնալ իրավապահ համակարգի վրա՝ թե՛ ֆունկցիոնալ, թե՛ բարոյա-խորհրդանշական, հոգեբանական իմաստով:
ԱԱԾ-ն ու ոստիկանությունը հեղափոխությունից հետո հանրության ապահովության հիմնական զգայարաններն ու հենասյուներն են եղել, ու շարունակում են լինել, բայց միաժամանակ ի հայտ են գալիս իրողություններ, միջադեպեր, որոնք խարխլում են ապահովության զգացումը, ճոճում այն: Օրինակ՝ Իջևանը, կամ, օրինակ, նախօրեին Երևան-Սևան մայրուղում տեղի ունեցածը: Խոսքը պայթյունի մասին չէ ինքնին: Խոսքը պայթյունի դեպքի վայրում ավելի ուշ կատարվածի մասին է, երբ Շշի Մելո անվանումով մեծահարուստի շրջապատը ներկայացնող ինչ-որ մեկն իրեն իրավունք է վերապահում հրապարակավ, տեսախցիկների առաջ չենթարկվել ոստիկանին և քշելով նրա վրա՝ դեպքի վայրից հեռացնել փաստացի իրեղեն ապացույցի նշանակություն ունեցող վնասված մեքենան:
Ոստիկանությունն ավելի ուշ հայտարարում է, որ մեքենան հայտնաբերել են և հարուցվել է կատարվածի վերաբերյալ քրեական գործ: Բայց հանրությունը պետք է տեսնի համաչափ պատիժն ու պատասխանատվությունը: Նվազ չափանիշը հանրության համար համոզիչ չէ, քանի որ այդ հանրությունը տեսել է նախկին համակարգը և դրանում անպատժելիության այն ցինիկ իրողությունը, որն էր նաև հեղափոխություն գեներացրած պատճառներից մեկը:
Ավելին, դրանից հետո հանրությունը մեծ քարտ-բլանշ է տվել իրավապահ կառույցներին, մասնավորապես՝ ԱԱԾ-ին և ոստիկանությանը, որոնց մինչև հեղափոխությունը տալիս էր թերևս անվստահության ամենամեծ և ամենակոշտ գնահատականները: Այդ քարտ-բլանշը ոչ միայն մսխելը, այլ նույնիսկ ցածր արդյունավետությամբ օգտագործելը կարող է հանգեցնել խորքային խնդիրների, համակարգային խնդիրների: Սա իրապես լուրջ բեռ է իրավապահների համար:
Նրանք գործնականում հայտնվել են մի ֆունկցիոնալ իրավիճակում, որտեղ ունեն լիազորությունից և իրավասությունից ավելի առաքելություն: Խոսքը մասնավորապես վերաբերում է ԱԱԾ-ին: Այդ առաքելությունն իրականացնելու հարցում էլ հույժ կարևոր է խոսքի այն կշիռը, որ ունի ԱԱԾ պետը: Այդ կշիռը կամ արժեքը հետհեղափոխական քաղաքական կապիտալ է, որը պահանջում է անընդհատ գեներացիա: Դա նորմալ իրավիճակ չէ, բայց բնորոշ է հեղափոխական իրադրությանը: Իհարկե, իշխանությունը, կառավարման համակարգն ինքնին պետք է կապիտալիզացնի այլ ուղղություններ ու ռեսուրսներ և այդպիսով հանի հավելյալ, արտամասնագիտական բեռը իրավապահների և, մասնավորապես, ԱԱԾ-ի վրայից՝ թողնելով զուտ մասնագիտական, ոլորտային ֆունկցիոնալ դերակատարումը: Սա էլ խնդրի մյուս կարևոր կողմն է, որ կանգնած է հեղափոխության առաջ որպես օրակարգային գերակա խնդիր:
