Հայաստանում մեծ ուշադրության չի արժանացել Սոչիի օդանավակայանի հայազգի աշխատակիցների տարածած հայտարարությունը, որտեղ նրանք խոսում են այն մասին, որ օդանավակայանի ղեկավարությունը զանգվածաբար աշխատանքից հեռացնում է ազգությամբ հայ աշխատակիցներին, այդ թվում՝ բազմափորձ և հեղինակավոր աշխատակիցների: Ընդ որում՝ կան բավականին հստակ ակնարկներ, որ այդ գործողությունն իրականացվում է ավելի վերին հրահանգով: Թե ո՞րն է այդ վերինը, դեռևս պարզ չէ, սակայն ինքնին փաստը, որ կա հայկական արմատներով աշխատակիցների հեռացման մեծ ալիք, արդեն իսկ խոսում է այն մասին, որ խնդիրը իրապես զուտ աշխատանքային չէ: Ըստ այդմ՝ առաջանում է առնվազն հարց կամ վարկած, թե արդյոք Ռուսաստանում չի՞ բացվում հայ-ռուսական հարաբերության համատեքստում Հայաստանի իշխանության թիրախավորման նոր ճակատ:
Թավշյա հեղափոխությունից ի վեր, հատկապես առաջին մի քանի ամիսների այսպես ասած շոկից հետո, Հայաստանում դիրքերը կորցրած թե՛ ներքին, թե ռուսական շրջանակները սկսեցին աշխույժ և համակարգված գրոհ հեղափոխության, նոր իշխանության դեմ: Դրա առանցքային ուղղությունն էր հայ-ռուսական հարաբերության թիրախավորումը, նոր իրավիճակի «հակառուսական փաթեթավորման» ակնառու ջանքը: Ակնհայտ է, սակայն, որ դա չի աշխատում և Հայաստանի նոր իշխանությունը ոչ միայն չի տվել այդ ջանքի որևէ փաստարկի առիթ, այլև հակառակը՝ բավական հստակ է, որ թավշյա հեղափոխությունից հետո հայ-ռուսական օրակարգի առնչությամբ Երևանի ձևակերպած խնդիրները խորապես բխում են ոչ միայն Հայաստանի, այլ նաև Ռուսաստանի պետական շահից և ռեգիոնալ հետաքրքրություններից: Այդուհանդերձ, ջանքը շարունակվում է, ամենատարբեր ուղղություններով, ընդհուպ Արցախի նախագահի ընտրության գործընթացի, ու հնարավոր է՝ նաև Սոչիի օդանավակայանի:
Առաջին հայացքից սրանք տարբեր բաներ են, սակայն խնդիրը խորքային առումով հենց այն է, որ միավորում է, կամ առնվազն կարող է միավորել մի բան՝ հայ-ռուսական հարաբերության տիրույթում մեծ ու փոքր, քաղաքականից ընդհուպ կենցաղային նենգափոխումների և մանիպուլյացիաների միջոցով թիրախավորել հայաստանյան նոր իրականությունն ու վերականգնել այն դիրքերը, որոնք տնտեսա-քաղաքական այդ շրջանակները ունեցել են Հայաստանում, և որոնք կորցնում են թավշյա հեղափոխության արդյունքում: Իսկ քանի որ այդ շրջանակները Ռուսաստանում ունեն բավականին մեծ ազդեցություն և ընդհուպ իշխանություն, նրանց ձեռքերը կարող են հասնել ամենատարբեր թելերի՝ ստեղծելով մարտահրավերներ, որոնք առնվազն կստիպեն անընդհատ լարված ռեժիմում պահել Հայաստանի նոր իշխանությանը: Որովհետև, եթե Սոչիիի օդանավակայանի խնդիրը իրապես հայերի դեմ համակարգված գործողություն է, ապա անկասկած է, որ այն կարող է դառնալ հայ-ռուսական հարաբերության խնդիր, ըստ այդմ առաջ բերել աշխատանքային լարվածության առնվազն նոր օջախ: Դա, այսպես ասած, ծրագիր նվազագույնն է, որ իրենց առաջ դրել են դիրքերի կորստից անհանգստացած շրջանակները: Ըստ այդմ՝ Հայաստանի կառավարությունը թերևս պետք է արագ արձագանքի, իհարկե, ներքին խողովակներով, Սոչիում տեղի ունեցողը հասկանալու և հնարավոր ռիսկերը գնահատելու և դրա վերաբերյալ ռուսական պաշտոնական շրջանակների հետ երկխոսություն սկսելու համար:
Ի դեպ, այս իմաստով Սոչին ունի նաև որոշակի խորհրդանշականություն, որովհետև թավշյա հեղափոխությունից հետո վարչապետի պաշտոնում Նիկոլ Փաշինյանի առաջին այցը Սոչի էր՝ ԵԱՏՄ վեհաժողովի առիթով, մայիսի 13-ին, և այնտեղ՝ Սոչիի օդանավակայանում, հայության հնչեղ դիմավորումը, որը տպավորիչ ու աննախադեպ պատկեր էր եվրասիական մասշտաբով:
