Արտգործնախարարությունը Վենետիկի հանձնաժողովին տեղեկացրել է հանձնաժողովում Հայաստանի երկրորդ փոխարինող անդամի նշանակման գործընթաց սկսելու մասին: Ինչպես հայտնի է, հանձնաժողովում Հայաստանի անդամը ԲԴԽ նախկին նախագահ Գագիկ Հարությունյանն է, իսկ փոխարինող անդամը՝ 2015 թվականի Սահմանադրության փոփոխության գործընթացի մասնակից կամ այսպես ասած համահեղինակ Վարդան Պողոսյանը: Ի դեպ, բանն այն է, որ հենց նրանց էր ենթադրաբար վերագրվում այն արտահոսքը, որ օրեր առաջ եղավ Վենետիկի հանձնաժողովի «գնահատականի» անվան տակ, և որը աշխուժորեն օգտագործեց նախկին իշխող համակարգը քարոզչական դաշտում՝ իբրև Հայաստանում դատական համակարգի դեմ իշխանության գործողությանը Վենետիկից տրվող բացասական գնահատական: Ընդ որում՝ աղմուկն այնքան նշանակալի էր, որ Վենետիկի հանձնաժողովը հարկ համարեց հայտարարել Հայաստանի իշխանության հետ միանգամայն դրական աշխատանքի մասին: Այդ աղմուկին հաջորդեց ՍԴ անսպասելի որոշումը՝ Ռոբերտ Քոչարյանի գործն ուղարկել ՄԻԵԴ և Վենետիկ՝ խորհրդատվության համար:
Փաստորեն, Հայաստանի սկսած գործընթացը՝ երկրորդ փոխարինող անդամի նշանակումը, իշխանության պատասխանն է ՍԴ այդ քայլին: Երկրորդ փոխարինող անդամը լինելու է իշխանության ձայնը հանձնաժողովում՝ ի հակակշիռ, այսպես ասած, նախկին իշխանության ունեցած ձայների:
Այստեղ, իհարկե, հետաքրքիր կլինի հասկանալ, թե ինչու չեն փոխվում նախկին իշխանության ներկայացուցիչները Վենետիկում՝ Գագիկ Հարությունյանն ու Վարդան Պողոսյանը, այլ Հայաստանի նոր իշխանությունը, փաստորեն, իր ներկայացուցչի անդամության գործընթաց է սկսում:
Ընթացակա՞րգը թույլ չի տալիս փոխել Գագիկ Հարությունյանին և Վարդան Պողոսյանին, թե՞ Երևանը պարզապես չի ցանկանում անել քայլեր, որոնք կարող են գնահատվել իբրև քաղաքական նկատառումով թելադրված գործողություն և ըստ այդմ որակվել իբրև որոշակի նահանջ ժողովրդավարական սկզբունքներից:
Առերևույթ դա թվում է երկրորդական խնդիր՝ նախկին իշխանության հայտարարած «պատերազմի» պայմաններում: Իրականում, սակայն, այստեղ հարցը բավականին նուրբ է, իսկ խնդիրը գործնականում բոլորովին էլ ոչ երկրորդական: Նախկին իշխանության մարտավարությունը ընկալվում է որոշակի խաբկանքով՝ դիտարկվելով, այսպես ասած, դիրքերը հետ բերելու նպատակի համատեքստում: Հետ բերելու ցանկությունը և գուցե հույսը ոչ միայն անհավանական չեն, այլև շատ էլ հնարավոր է, որ առկա են, սակայն նպատակը, այսինքն՝ ռացիոնալի տիրույթում գտնվողը, նախ Հայաստանի թավշյա հեղափոխությամբ ձևավորված նոր իրավիճակը և իշխանությանը միջազգային լեգիտիմությունից զրկելն է, դրան նպաստող առիթներ ստեղծելն ու իշխանությանը այնպիսի քայլերի մղելը, որը կտա Եվրոպական կառույցներում այդ իշխանության հակաժողովրդավարական գործողությունները փաստարկելու հնարավորություն: Այդ իմաստով, Վենետիկում երկրորդ փոխարինող անդամի նշանակման գործընթացը գործնականում խոսում է այն մասին, որ իշխանությունն ընդունում է մարտահրավերը՝ քաղաքական բանավեճը կամ, այսպես ասած, ժողովրդավարական «դիսկուրսը» եվրոպական ասպարեզում իրականացնելու մարտահրավերը: Սա իրավական հարթությունից զատ, փաստացի բաց է քաղաքական որոշակի նոր հարթություն Ռոբերտ Քոչարյանի գործի քաղաքական համատեքստում, հաշվի առնելով այն, որ երկրորդ նախագահն այդ իմաստով գտնվում է որոշակի երկիմաստ վիճակում: Նա ակնհայտորեն փորձում է Ռուսաստանին հաղորդագրություն հղել Հայաստանում հակառուսական արևմտյան «դավադրության» մասին և ներկայացնել դրա դեմն առնելու հայտ, մյուս կողմից, սակայն, ստիպված է լինելու բավականին ջանք թափել իր գործը Եվրոպայում պաշտպանելու համար:
