Սահմանադրական դատարանի շուրջ ստեղծված իրավիճակն ակնհայտորեն քաղաքական է, եւ իրավական ճգնաժամի մասին դատողությունները գործնականում քիչ աղերս ունեն իրականության հետ: Ճգնաժամը, կամ ավելի շուտ խնդիրը առաջացել է այն պարզ պատճառով, որ հեղափոխությունից հետո փոխվել է իշխանության երկու թեւը՝ գործադիր եւ օրենսդիր, սակայն դատականը մնացել է նույնը: Մինչդեռ բոլորի համար է նույնքան ակնառու, որ Հայաստանում իշխանության դատական թեւ, կամ դատական իշխանություն, որպես այդպիսին, գոյություն ունեցել է լոկ իբրեւ ցուցանակ: Գործնականում այդ իշխանությունը կամ իշխանության այդ թեւը եղել է Հայաստանում հաստատված քրեաօլիգարխիկ իշխող համակարգի ճյուղերից մեկը:
Ըստ այդմ ստացվում է իրավիճակ, երբ հեղափոխությունը փոխել է մարմինը, սակայն թեւերից մեկը պատկանում է հին՝ մերժված կամ հեռացված մարմնին:
Դա նշանակում է, որ լավագույն կամ չգրյաց փոքրագույն դեպքում այդ թեւը չի գործելու, եւ ունենք մեկ թեւով կամ, այսպես ասած, անդամահատված իշխանական մարմին կամ կառավարման մարմին, վատագույն դեպքում՝ կառավարման մարմին, որի մի թեւը նույն այդ մարմնի սպառնալիք է եւ կարող է գործել մարմնի դեմ, անընդհատ փորձել ապտակել եւ այլն: Իհարկե, հնարավոր է զսպել այդ ձեռքը, չեզոքացնել այդ ձեռքից եկող սպառնալիքներն ու ռիսկերը, բայց համաձայնեք, որ, մեղմ ասած, տարօրինակ վիճակ է, երբ մարմինը ստիպված է զսպել կամ չեզոքացնել իր վերջույթներից մեկից եկող սպառնալիք կամ ռիսկ: Դա խլում է ավելորդ էներգիա, ուշադրություն, ժամանակ, ռեսուրս եւ այլն: Ինքնին այդ խնդրի բացակայությունը, անշուշտ, չի վկայում, որ արդյունավետությունը հոսելու է ինչպես ոսկեբեր գետակ: Սակայն խնդրի առկայությունն աներկբա է դարձնում արդյունավետության ճանապարհի մի շոշափելի խոչընդոտի հանգամանքը: Դասական իրավիճակում երեւույթի գնահատման պրիզման այլ է եւ տարօրինակ թող չհնչի, սակայն գործնականում դատական իշխանությունը չպետք է լինի իշխանության կամ կառավարման մարմնի որեւէ մաս: Հենց դրա համար էլ խոսվում է անկախ արդարադատության մասին, որպեսզի այն լինի կառավարման համակարգից վեր ու վերահսկի թե՛ հանրային, թե՛ կառավարման համակարգերը:
Սակայն դրան գալը պահանջում է հանրային համերաշխության բավականին բարդ գործընթաց, միաժամանակ նաեւ օրենսդրական ռեֆորմացիայի խորքային փուլ, որը կապահովի թե համերաշխության քննարկումների հարթակը, թե դրաց արդյունքում ծնվելիք գաղափարների ինստիտուցիոնալացումը: Ներկայումս մենք դուրս ենք դասական տրամաբանության շրջանակից, մենք հեղափոխական տրամաբանության շրջանակում ենք, ու դրանում Հայաստանը զգալիորեն պահում է նաեւ նախկին իշխող համակարգը՝ իր քաղաքական-քարոզչական աշխուժությամբ եւ տեղ-տեղ ագրեսիվությամբ: Ըստ այդմ առաջանում է «օտար մարմնի» կամ «սպառնալիք վերջույթի» խնդիրը, որովհետեւ երկրում չկա անկախ արդարադատության ավանդույթ եւ դրա հանրային գիտակցական, ենթագիտակցական ու հոգեբանական ընկալում: Ըստ այդմ, դատական համակարգը կանգնում է ընտրության առաջ՝ օտար կամ յուրային, եթե ոչ յուրային, ապա օտար: Ըստ այդմ, խնդրի հանգուցալուծումը կամ նոր իշխանության քաղաքական հաղթանակն է հին համակարգի նկատմամբ եւ այդ համակարգի մնացուկ դատական համակարգի նկատմամբ, կամ հին համակարգը պետք է հրաժարվի նոր իշխանության նկատմամբ ագրեսիվ եւ մանիպուլյացիոն վարքագծից եւ քարոզչությունից՝ եթե, իհարկե, արդեն ուշ չէ, եւ գնա պայմանավորվածության ճանապարհով՝ ի վերջո ընդունելով փաթեթային պարտությունը:
Այստեղ հարցն այն է, որ հին համակարգը հաղթանակի տարբերակ չունի՝ առավելագույնը կա ոչ-ոքիի տարբերակ, հաղթանակի տարբերակ ունի միայն նոր կառավարող թիմը, թեեւ առայժմ թիմը կամ պարզապես վարչապետ Փաշինյանը չի բացահայտում, թե ինչ մեթոդաբանությամբ է ապահովելու այդ հաղթանակը: Հաղթանակի շեշտադրումը կարծես թե վերհաստատվեց օրերս ունեցած հայտնի հարցազրույցով, որում, սակայն, փակ մնաց խնդրի լուծման հասնելու ճանապարհը: Հուլիսի 22-ին հայտարարվեց, որ վարչապետ Փաշինյանը մեկնել է արձակուրդ: Դա նշանակում է, որ խաղափուլ է ավարտվել: Նորում փոխվելո՞ւ է խնդիրը, թե՞ արդեն սկսելու է լուծման ընթացքը:
