«Իրատես» թերթը գրում է. «Օրեր առաջ Իջևանում ոստիկանների և անտառահատների մասնակցությամբ տեղի ունեցած միջադեպը, հուսով եմ, իշխանությունների համար սառը ցնցուղ է եղել, ու առաջին դեմքի մակարդակով հասկացել են՝ շուրջ մեկ տարի կուտակված մաղձը, ատելությունն ու անհանդուրժողականությունը սոցիալական ցանցերից փողոց է դուրս եկել:
«Ոստիկանը մերն է» վանկարկումներով ճանապարհ փակողները վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հայրենի քաղաքում նույն ոստիկանների վրա քարեր էին նետել: Ոստիկաններն էլ, լավագույն ավանդույթներին հավատարիմ, գիշերով քնած տեղից հանել էին ցույցի մասնակից երիտասարդներին ու, ծնողների, երեխաների, կնոջ աչքի առջև բռնի ուժ գործադրելով, տարել անհայտ ուղղությամբ: Տուժել էին թե՛ ծառերի հատումն օրինականացնել պահանջողները, թե՛ հասարակական կարգը հսկողները:
Պատգամավորները, կառավարության ներկայացուցիչները, մերձիշխանական քաղաքագետները, փորձագետներն ու վարձու ֆեյքերը լծված էին ցուցարարներին դատապարտելու ու պախարակելու սուրբ գործին, այնինչ հիմնական մեղավորը հենց իշխանական բուրգի ամենավերին էշելոններում կանգնածներն են, որ կառավարման ղեկը ստանձնելուց հետո երբևէ, անգամ հարևանցի հորդորով համերաշխության ու հանդուրժողականության կոչով հանդես չեն եկել:
Դեռ մի բան էլ, վարչապետի մակարդակով, սպառնացել են փռել ասֆալտներին ու ծնոտներին խփել: Ի՞նչ պետք է անեին իջևանցիները, հլու-հնազանդ ենթարկվեի՞ն ոստիկանների պահանջներին (այն ոստիկանների, որոնց նկատմամբ ոտնձգություն կատարած անձինք անպատիժ մնացին), թե՞ սիրո և համերաշխության մթնոլորտի վսեմ գաղափարը սրտներում և հանուն պետության շահի՝ ծառահատմանն այլընտրանք գտնեին ու արտագաղթեին երկրից: Չէ՞ որ անտառն իրենցն է, կուզեն կհատեն, կուզեն չեն հատի. բանաձևումն անձամբ Նիկոլ Փաշինյանն է տվել՝ «իրենց դուռն է, ուզում են, խփում են» արտահայտությամբ: Ցանկացած բռնություն դատապարտելի է, առավել քան անընդունելի ու մերժելի է բռնությունն արդարացնելը՝ հանուն հասարակության սիրտը չկոտրելու, իսկ իջևանյան դեպքերը հենց այդ ամենի համալիր պոռթկումն էին»:
Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում:
