Հուլիսի 14-15-ին մեկնարկում է Հայաստանի միանգամից երկու բարձրաստիճան պաշտոնյայի ամերիկյան այց: Հուլիսի 14-ին ԱՄՆ է մեկնել Հայաստանի ԱԺ նախագահը, իսկ հուլիսի 15-ին՝ Հայաստանի փոխվարչապետ Տիգրան Ավինյանը: Այցերի բնույթը և նպատակները, նաև առիթները տարբեր են, սակայն մեկնարկող շաբաթն այդ իմաստով, իհարկե, միանգամայն հնարավոր է բնորոշել հայ-ամերիկյան հարաբերության շաբաթ: Ընդ որում, այն տեղի է ունենում բավականին հետաքրքիր միջազգային իրավիճակում, մի շարք առումներով, այդ թվում նաև Հայաստանի համար շոշափելի նշանակություն ունեցող՝ թուրք-ամերիկյան հարաբերության: Թուրքիան անցնող շաբաթ սկսեց ստանալ ռուսական C 400 հակաօդային պաշտպանության համակարգերը՝ չնայած ԱՄՆ և ՆԱՏՕ զգուշացումներին: Ամերիկյան կառավարությունը հայտարարել է Թուրքիայի նկատմամբ պատժամիջոցների մասին: Դրանց բնույթը կարող է հայտնի դառնալ հուլիսի 15-ից հետո:
Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը հայտնել է, թե ԱՄՆ նախագահ Թրամփը հավաստիացրել է, որ չեն լինի տնտեսական պատժամիջոցներ: Անկարան, ըստ երևույթին, ամենից շատ վախենում է հենց դրանից: Ինչպիսի պատժամիջոցներ կկիրառի ԱՄՆ-ն Թուրքիայի նկատմամբ, կիմանանք մոտ ապագայում, բայց ինչպիսին էլ դրանք լինեն, ակնառու է, որ վկայում են ամերիկա-թուրքական հարաբերության ճգնաժամի մասին: Ընդ որում, այստեղ իրավիճակը շատ ավելի խորն է, քան կարող է թվալ առաջին հայացքից, որովհետև խնդիրն ընդհանրապես ԱՄՆ-ի համար Թուրքիայի նշանակության, դերի հարցն է: Ակնառու է, որ Նահանգների համար Թուրքիայի նախկին, այսպես ասած, սահմանային-ռեգիոնալ դերը փոխվել է ԽՍՀՄ փլուզումից հետո: Իրավիճակի փոփոխության առաջին ալիքը, գործնականում, արցախյան պատերազմում հայկական կողմի հաղթանակն էր:
Երկրորդ ալիքը, թերևս, ռուս-վրացական պատերազմն էր, որը սկզբունքորեն նոր շերտ բացեց Վրաստան-ԱՄՆ հարաբերության, կամ պարզապես Կովկաս ԱՄՆ ռազմա-քաղաքական անմիջական մուտքի համար:
Այդ իմաստով, թուրք-ամերիկյան հարաբերությունը կրում է այդ խորքային իրողությունների կնիքը ու տրանսֆորմացիայի հրամայականի առաջ է այդ իմաստով: Ըստ այդմ, Հայաստանն այստեղ ունի ոչ միայն ուշադիր հետևելու, այլ նաև պասիվ դիտորդ չլինելու անհրաժեշտություն: Խնդիրը պարզապես թուրք-ամերիկյան հարաբերությունից բարոյապես կամ որևէ այլ կերպ շահելու պարզունակ հարցը չէ, այլ ընդհանրապես լայն տրանսֆորմացիոն գործընթացում համարժեք նախաձեռնողականություն ցուցաբերելը: Հայաստանը ոչ թե պետք է փորձի վատ Թուրքիայի մոտ ԱՄՆ-ի համար երևալ ավելի լավ «տղա», այլ պարզապես աշխատել ռեգիոնալ նոր իրողությունների՝ «ճարտարապետի» բնորոշ հոգեբանությամբ և աշխարհայացքով, որովհետև ամերիկա-թուրքական հարաբերության տրանսֆորմացիոն հրամայականների շարքում, անկասկած, իր դերն ունի նաև հայկական գործոնն ու այդ գործոնի ռեգիոնալ դերը՝ թե պատերազմի հաղթանակի առումով, ինչպես արդեն արձանագրեցինք, և թե թավշյա հեղափոխության՝ որը գործնականում պատերազմի հաղթանակին հաջորդած հայկական քաղաքական հաղթանակի առնվազն նախնական ուժգին դրսևորում էր: Դրսևորում, որ պետք է գործնականում արդեն կայացած իրողություն լիներ առնվազն քառորդ դար, բայց տեղի է ունենում պատերազմի հաղթանակից քառորդ դար անց, ուշացումով, թեև այս դեպքում առավել քան տեղին է «լավ է ուշ, քան երբեք» արտահայտությունը։
Ամերիկա-թուրքական լարվածության ներկայիս ֆոնին է նաև հատկանշական ԱՄՆ Կոնգրեսի Ներկայացուցիչների պալատից հայերին ուղղված երկու ազդակը, որոնք վերաբերում են արցախյան հարցին՝ Ստեփանակերտի օդանավակայանի անվտանգությանն ու սահմանին հրադադարի և հետաքննության մեխանիզմների ներդրմանը: Բանն այն է, որ գործնականում չկա առանձին վերցրած արցախյան հարց, ու նույնիսկ առանձին հայկական հարց: Հայկական պետականության և սուբյեկտության առկայության պարագայում այդ հարցը ուղիղ շաղկապված է ռեգիոնալ ռազմա-քաղաքական համակարգի հարցի հետ, ըստ այդմ նաև թուրք-ամերիկյան, որովհետև այդ հարաբերությունը ուղիղ առնչություն ունի միջազգային անվտանգության համակարգին: Այստեղ է, որ Հայաստանն ունի նաև աշխատանքի այն դաշտը, որտեղ հնարավորության սահմանում վերահսկողության տակ կարող է պահել ռուս-թուրքական հարաբերության գործընթացը, որի հնարավորությունը տալիս է Նահանգները՝ մի կողմից Թուրքիայի հանդեպ ճնշումով, մյուս կողմից՝ արցախյան ուղղությամբ Հայաստանին հղված ազդակներով: