Նախագահի նստավայրում կայացել է նախագահ Արմեն Սարգսյանի և վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հերթական աշխատանքային հանդիպումը: Ըստ նախագահի պաշտոնական կայքէջի՝ քննարկվել են երկրի զարգացման ծրագրերին վերաբերող ընթացիկ հարցեր:
Նման հանդիպումների մասին տեղեկատվությունը, որպես կանոն, լակոնիկ է լինում ու խիստ արարողակարգային, մյուս կողմից՝ Սարգսյանն ու Փաշինյանն այս պահին քննարկելու բավականին հարուստ օրակարգ ունեն, եթե հաշվի առնենք այն հանգամանքը, որ հանրապետության նախագահը վերջին շրջանում հայտնվել է միանգամից երկու բևեռների քննադատության թիրախում։
Նախկին համակարգին հարող ուժերի հրապարակային ելույթների կամ ակցիաների քննադատության հիմնական թիրախը Արմեն Սարգսյանն է, ու դա տեղի ունեցավ հատկապես այն բանից հետո, երբ հանրապետության նախագահը ՍԴ անդամի պաշտոնում առաջադրեց Վահե Գրիգորյանի թեկնածությունը։ Նախկինները սա համարում են թուլության, քաղաքական սկզբունքների բացակայության դրսևորում՝ չնայած Սարգսյանն ակնհայտորեն հավատարիմ է մնացել իր քաղաքական կրեդոյին՝ որևէ կերպ չխոչընդոտել հեղափոխական կառավարության գործունեությանը։ Ակնհայտորեն հենց այս հանգամանքն է հարուցում նախկինների ցասումը. նրանք, չգիտես ինչու, Սարգսյանի անձի մեջ ցանկանում են տեսնել հին համակարգի ռեստավրացիայի կողմնակցի, երբ Սահմանադրությունը սկզբունքորեն պահանջում է երկրի նախագահի քաղաքական չեզոքություն։
Մյուս կողմից՝ անհասկանալի է, երբ Արմեն Սարգսյանը թիրախավորվում է նաև իշխանությանը հարող որոշ գործիչների ու ԶԼՄ-ների կողմից, երբ նույն խանդավառությամբ չի արձագանքում երկրում տեղի ունեցող որոշ իրադարձությունների։ Օրինակ՝ ՍԴ անդամ Վահե Գրիգորյանի նամակին Փաշինյանի թիմի որոշ ներկայացուցիչներ շտապում են տալ հիացական արձագանք, երբ պետական մտածողությունը հուշում է փոքր-ինչ զգուշավոր մոտեցում ցուցաբերել նման հարցերին՝ ավելի կշռադատված որոշում կայացնելու նպատակով։ Հենց նման մոտեցում է ցուցաբերում Արմեն Սարգսյանը՝ հասկանալով, որ նույնիսկ միջազգային հանրության կողմից միանշանակ դիրքորոշումներ չկան Հայաստանում դատական ռեֆորմի իրականացման առնվազն ձևերի հարցում։
Ենթադրում եմ՝ երեկ Արմեն Սարգսյանն ու Նիկոլ Փաշինյանը քննարկել են նաև ՍԴ-ի ու վեթինգի շուրջ ստեղծված իրավիճակը, մանավանդ այդ հարցերը դարձել են հին ու նոր համակարգերի բախման հիմնական հարթակները։ Նախկին իշխանության ներկայացուցիչները նույնիսկ մանիպուլացնում են փաստերը, միջազգային կազմակերպությունների փաստաթղթերը՝ դատական ռեֆորմը կանխելու նպատակով։ Ինքնին հասկանալի է, որ դատական համակարգը մնացել է հների ազդեցության սահմանափակ գործիքներից մեկը, ինչը բացատրելի է դարձնում «պատերազմը»։
Այս հարցում Արմեն Սարգսյանը նախկին համակարգի դաշնակիցը լինել, բնականաբար, չի կարող։ Մյուս կողմից՝ երկրի նախագահը չի կարող իրավական համակարգի բարեփոխումները պատկերացնել միայն հեղափոխական մեթոդներով, ու կարծում եմ՝ Արմեն Սարգսյանը դատական ռեֆորմի հարցում նույնպես կարող է կայունացնող դերակատարություն ունենալ՝ մերժելով նախկինների ռևանշիզմն ու ներկաների հեղափոխականությունը։
