Թբիլիսիի կենտրոնում հունիսի 20-ի գիշերը տեղի ունեցած միջադեպից հետո առաջին անգամ հարցազրույց է տվել Վրաստանի ներքին գործերի նախարար Գիորգի Գախարիան: Նա ասել է, թե ցուցարարների դեմ հատուկ միջոցներ կիրառելու հրամանը ինքն է արձակել: Նրա ասելով, որոշակի պահից հետո բողոքի ակցիան արդեն խաղաղ չէր, ցուցարարները գրոհում էին խորհրդարանի շենքը:
«Ոստիկանական ուժերին ես եմ հրամայել հատուկ միջոցներ օգտագործել, որոնք թույլատրված են գործող օրենսդրությամբ: Ռետինե գնդակները մահաբեր չեն, դրանք թույլատրված են օրենքով», – ասել է ներքին գործերի նախարարը:
Հունիսի 21-ից մինչև հիմա Վրաստանում բողոքի ակցիաներ են անցկացվում՝ ներքին գործերի նախարարի հրաժարականի պահանջով:
«Ինձ համար նշանակություն չունի, թե ինչպես ինձ կանվանարկեն՝ արնախում կամ սադիստ, կամ ինչպես կգնահատեն իմ գործողությունները: Ես զիջումների գնալու իրավունք չունեմ», – հայտարարել է Վրաստանի ՆԳ նախարարը:
Ես ենթադրում եմ, որ բարեկամ երկրում ցուցարարներն, ի վերջո, կհասնեն ոստիկանապետի հրաժարականին, սակայն դա նույնիսկ երկրորդական է:
Շատ ավելի կարևոր է քաղաքական պատասխանատվության հանգամանքը, երբ կոնկրետ պաշտոնյան խոստովանում է, որ ինքն է կայացրել ոչ ստանդարտ որոշումը՝ ստանձնելով դրա պատասխանը:
Այ, այս ինստիտուտն է, որ Հայաստանում չի գործում, առնվազն՝ 1998-ից հետո:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանը 1998-ին սահմանեց իր քաղաքական պատասխանատվությունը ու հեռացավ՝ մնալով խաղաղության օրակարգի կրողը: Դրանից հետո Հայաստանում քաղաքական պատասխանատվության սկզբունքը չի գործել:
Ռոբերտ Քոչարյանը ցինիկաբար ստում է, երբ մի դեպքում թաքնվում է Նաիրի Հունանյանի, մյուս դեպքում՝ Միքայել Հարությունյանի թիկունքում ու հրաժարվում է խոստովանել իր պատասխանատվությունը Հոկտեմբերի 27-ի ու Մարտի 1-ի գործում:
Սա սովորական վախկոտություն է, որը ոչնչացնում է քաղաքական գործչին ու ստիպում է չհավատալ նրա խոսքերին:
Շատ ավելի անկեղծ կլիներ, որ Քոչարյանը խոստովաներ, որ ինքը Երևանում ոչ մեկ է եղել ու Հոկտեմբերի 27-ը միակ միջոցն էր՝ սահմանադրական կարգավիճակը վերականգնելու համար: Եթե սա լիներ Քոչարյանի բացատրությունը գուցե հասարակության մի փոքր հատվածը գնար նրա հետևից, որովհետև հանրության մի մասի համար Վազգենը «բոբո» էր դարձել քրեաօլիգարխիայի քարոզչամեքենայի ջանքերով:
Կամ «անվախ» Քոչարյանը վախենում է պատասխանատվություն ստանձնել Մարտի 1-ի համար՝ թաքնվելով Մոսկվայում պատսպարված Միքայել Հարությունյանի թիկունքում:
Պուտինի հետ «քիմիան» թունավորել է ոչ միայն Քոչարյանին, այլև ամբողջ երկիրը:
Վրաստանի ոստիկանապետը համարձակ քայլ է կատարել՝ անուղղակիորեն ստիպելով, որպեսզի Քոչարյանը դուրս գա իր «միակ ընտրող» Նաիրի Հունանյանի ու «փախստական» գեներալ Միքայել Հարությունյանի ստվերից:
