Եվ այսպես, ՌԴ արտգործնախաարար Սերգեյ Լավրովը Սերժ Սարգսյանին է փոխանցել ՌԴ նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևի առաջարկները ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացի հետագա ընթացքի վերաբերյալ:
Լավրովը նույն առաջարկները տանելու է Բաքու, թեև իհարկե տեսականորեն պետք չէ բացառել, որ առաջարկները կարող են այնքան էլ նույնը չլինել: Եվ ահա թե ինչու: Խնդիրն այն է, թե արդյո՞ք այդ բուն առաջարկները վերաբերում են հենց Ղարաբաղի գործընթացին: Այսինքն, անուղղակիորեն և առերևույթ ուղղակիությամբ իհարկե Ղարաբաղի գործընթացին են վերաբերում, բայց այստեղ համատեքստի, տեսանկյան հարց կա: Ինչո՞ւ Ռուսաստանը Կազանից հետո այդպես փութաջանորեն փորձեց կողմերին ներկայացնել մոտեցումները: Միթե ռուսները վախենում էին, թե Ալիևը կգնա ու պատերազմ կսկսի: Հազիվ թե: Ալիևը առավելագույնը ռազմական շքերթ սկսեց, ինչը նշանակում է, որ նա մոտ ապագայում պատերազմի հազիվ թե դիմի: Պատերազմ սկսողն իր զենքերը չի ցուցադրում, այլ պահում է հակառակորդին անակընկալի բերելու համար: Դա իմիջայլոց: Իսկ բուն խնդիրը թերևս այն է, որ Ռուսաստանի համար ներկայումս գլխավոր հարցը տարածաշրջանում դիվանագիտական պրոցեսների այսպես ասած լոկոմոտիվի դերակատարումը գոնե առևերույթ պահելն է: Սա Ռուսաստանի համար թե ռազմավարական խնդիր է, թե Դմիտրի Մեդվեդևի համար է ռազմավարական խնդիր:
Փաստորեն, տապալվում է նրա դիվանագիտությունը, կովկասյան նրա քաղաքականությունը: Ռուսաստանում դա հաստատ չեն ների, այն էլ ընտրական շրջանում: Եվ Մեդվեդևին ու նրա թիմին ներկայումս խիստ անհրաժեշտ է, որ բանակցային գործընթացը շարունակվի հենց Ռուսաստանի առաջատարությամբ: Մեդվեդևը անշուշտ հասկանում է, որ Կազանի տապալումից հետո գործնականում անհնար է դարձել կողմերին համաձայնության բերելն ու ինչ որ բան ստորագրել տալը, սակայն իհարկե նա կփորձի այդուհանդերձ անել դա, համենայն դեպս: սակայն գլխավոր և իրատեսական խնդիրը նրա համար թերևս մնում է ձևաչափի պահպանումը՝ եռակողմ գործընթացի շարունակությունը, գոնե մինչև Ռուսաստանի նախագահական ընտրությունների ավարտ: Եվ ահա հենց այդ համատեքստում է հնարավոր, որ նրա բուն առաջարկները վերաբերեն բոլորովին այլ խնդիրների և Ղարաբաղի հարցը լինի ընդամենը դրանց համատեքստում:
Այսինքն, Ռուսաստանը պետք է Հայաստանին ու Ադրբեջանին շահագրգռի մնալ իր ձևաչափի ներքո: Իսկ Հայաստանն ու Ադրբեջանն անշուշտ բոլորովին տարբեր հոգսեր, խնդիրներ ու պատկերացումներ ունեն թե՛ ռեգիոնալ տնտեսա-քաղաքական, թե՛ կոնկրետ Ռուսաստանի հետ տնտեսա-քաղաքական հարաբերություններում: Հետևաբար, Մեդվեդևի առաջարկներն էլ պետք է բխեն այդ պատկերացումների բազայից և համապատասխանեն դրան:
Երևի թե պետք չէ բացառել, որ առաջարկներից բացի, Լավրովը նաև որոշակի սպառնալիքներ բերած կլինի կողմերին: Չի բացառվում, որ նաև հենց դա է նկատի ունեցել ԱՄՆ, որ այդ երկրի պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնը Լավրովի այցից առաջ զանգահարել է Սերժ Սարգսյանին, թերևս քաջ գիտակցելով, որ հենց Հայաստանի իմունիտետն է Ռուսաստանի սպառնալիքների հանդեպ առանձնապես թույլը:
