Օրեր առաջ Արթուր Վանեցյանը հայտարարեց, որ Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան ազգային նոր՝ Ազգային մարզադաշտը կկառուցի Երևանից դուրս: «Ազգային մարզադաշտը Երևանից դուրս կառուցելու հիմնական պատճառն այն է, որ Երևանը շատ խիտ է կառուցապատված, և եթե մեզ հաջողվի մարզում կառուցել մարզադաշտը, ապա դաշտի կողքին կկառուցվեն այլ ենթակառուցվածքներ՝ այդ կերպ նպաստելով մարզերի զարգացմանը»,- նշել էր ՀՖՖ նախագահը:
Այն, որ Երևանը խիստ կառուցապատված է, և մի քանի տասնյակ հազար մարդու համար նախատեսված ստադիոնը ուղղակի խնդրահարույց է՝ պարզ է: ՀՖՖ-ն մարզադաշտը Երևանից դուրս կառուցելն ուղղակի համարում է այլընտրանք: Ժամանակակից ստադիոնի կառուցմանը սպասել ենք երկար տարիներ, և այն կառուցվելու հեռանկարն արդեն իսկ ոգևորիչ է: Կարծում ենք, սակայն, որ Ազգային մարզադաշտ Երևանից դուրս կառուցելու հայտարարությունը լսելուն պես առաջին մտահոգությունը, որ առաջացավ, կապված է ստադիոն գնալու և վերադառնալու հետ:
Ենթադրենք, մարզադաշտը կառուցվի Արտաշատում: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ ինչ կկատարվի, երբ երեկոյան միանգամից տասնյակ հազարավոր մարդկանց հոսք սկսվի դեպի այդ քաղաք: Եթե Երևանում երկրպագուների հիմնական մասը ստադիոն է հաճախում քաղաքային տրանսպորտով, ապա մարզադաշտի այլ քաղաքում գտնվելու պարագայում երկրպագուները ստիպված են լինելու ֆուտբոլ գնալ կա՛մ սեփական ավտոմեքենաներով, կամ էլ տաքսիներով: Միջքաղաքային տրանսպորտով մարզադաշտ գնալը, կարծում ենք, լավագույն տարբերակը չէ, քանզի հատկապես երեկոյան ժամերին ավտոբուսներն ու «Գազելները» ծանրաբեռնված են լինում: Հաշվի առնենք նաև, որ Երևանում մարդիկ «Հանրապետական» մարզադաշտին մոտենում են տարբեր փողոցներով և երթուղիներով: Մարզադաշտը նույն Արտաշատում կառուցվելու դեպքում հոսքի ողջ ծանրաբեռնվածությունն ընկնելու է Երևան-Արտաշատ մայրուղու վրա, ինչը ըստ էության կառաջացնի մղձավանջ:
Տարիներ առաջ Բելառուսի մայրաքաղաք Մինսկից 60 կմ հեռավորության վրա գտնվող Բորիսով քաղաքի մերձակայքում կառուցվեց «Բորիսով-Արենա» մարզադաշտը, որը տեղավորում է 13 հազար հանդիսականի: Եվ ահա, երբ Բելառուսի վերջին տարիների անփոփոխ չեմպիոն Բորիսովի ԲԱՏԷ-ն Չեմպիոնների լիգայի խաղարկությունում մրցում է որևէ գրանդ ակումբի հետ, Մինսկ-Բորիսով մայրուղիում անտանելի խցանումներ են առաջանում:
Հարկ է նշել, որ ԲԱՏԷ-ի հանդիպումը դիտելու համար սովորաբար Մինսկից Բորիսով են գնում 5-6 հազար երկրպագուներ: «Բորիսով-Արենայի» հիմնական հատվածը զբաղեցնում են Բորիսովի բնակիչները: Նշենք նաև, որ ի տարբերություն Հայաստանի մայրուղիների՝ Բելառուսի միջքաղաքային և միջպետական մայրուղիները երկու անգամ ավելի լայն են և որակյալ:
Ի տարբերություն «Բորիսով-Արենայի»՝ մեր ազգային մարզադաշտը նախատեսված է լինելու 30-35 հազար հանդիսականների համար: Ու եթե Մինսկից Բորիսով ֆուտբոլ դիտելու է գնում 5-6 հազար մարդ, Երևանից Արտաշատ երկու անգամ ավելի նեղ մայրուղիով գնալու է 6 անգամ ավելի շատ մարդ: Կարծում ենք՝ մեկնաբանություններն ավելորդ են: Իսկ թե ինչպես են մարզադաշտը կառուցողները պատրաստվում լուծել այս հարցը՝ դժվար է ասել: Այս պահին մենք չունենք ենթակառուցվածքներ մարզադաշտ հաճախելու բնականոն ընթացքն ապահովելու համար:
Անդրադառնալով «Հրազդան» մարզադաշտի վերակառուցմանը՝ Արթուր Վանեցյանը ասել էր. ««Հրազդան» մարզադաշտն իր մեջ մեծ պատմություն է պարունակում: Այս ստադիոնն ունի սեփականատեր: Նրա հետ երկու-երեք անգամ հանդիպել ենք, բանակցել ենք: Վերակառուցումը մեծ գումարների հետ է կապված: Այդ գումարները որևէ կերպ ֆուտբոլի ֆեդերացիան չի կարող ներդնել մեկ պարզ պատճառով՝ ՀՖՖ-ն չունի այդքան գումար: Դա պետք է լինի մասնավոր միջոցներով: Ներդրող, որը կներդնի այդքան գումար և կկառուցի մարզադաշտը: Այս ուղղությամբ նույնպես տարվում են աշխատանքներ: ՀՖՖ-ն նույնպես փնտրում է ներդրողներ, որոնք կցանկանան վերակառուցել «Հրազդանը»: Մենք պատրաստ ենք աջակցել: Սակայն պետք է նշեմ, որ մասնագետների գնահատականով՝ «Հրազդանը» իր տեխնիկական բնութագրով, որքան էլ վերակառուցենք, չի կարող համապատասխանել այն միջազգային ցուցանիշներին, որն անհրաժեշտ է նոր ստադիոնի համար: Այսինքն՝ այդ մարզադաշտում կկարողանանք անցկացնել միայն ներքին առաջնության հանդիպումներ: Նույնիսկ եթե վերակառուցենք «Հրազդանը», ապա չենք կարող Երևանում ընդունել միջազգային հանդիպումներ: Ամբողջ խնդիրը դա է»:
Որպեսզի «Հրազդան» մարզադաշտի հետ կապված քննարկումները և հարցադրումները վերջնական սպառիչ պատասխան ստանան, ՀՖՖ-ին խնդրում ենք տալ հետևյալ հարցի պատասխանը. ինչպե՞ս է ստացվում, որ նախկին ԽՍՀՄ երկրների մայրաքաղաքների գլխավոր մարզադաշտերը հնարավոր եղավ համապատասխանեցնել միջազգային ստանդարտներին, իսկ «Հրազդանը» հնարավոր չէ: Բաքվի, Թբիլիսիի, Մոսկվայի, Կիևի, Մինսկի գլխավոր մարզադաշտերը վերակառուցվելուց հետո այսօր ընդունում են աշխարհի և Եվրոպայի առաջնության եզրափակչի, Եվրոպա լիգայի եզրափակչի, Եվրոպայի սուպերգավաթի հանդիպումներ: Մի՞թե «Հրազդան» մարզադաշտը իր ենթակառուցվածքով այդ աստիճան զիջում է Բաքվի «Օլիմպիական» կամ Թբիլիսիի Բորիս Փայչաձեի անվան «Թբիլիսի-Արենա» ստադիոններին: Որո՞նք են այդ չափանիշները, որոնք չեն բավարարում «Հրազդանին»: