Սահմանադրության օրվա առիթով վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը զինվորական կոչումներ է շնորհել ուժային գերատեսչությունների մի շարք ներկայացուցիչների՝ բարձրացնելով նաև Գլխավոր դատախազի, Քննչական կոմիտեի պետի և ՀՔԾ պետի արդարադատության պետական խորհրդականի դասային աստիճանը: Գեներալական կոչում են ստացել ԱԱԾ պետ Արթուր Վանեցյանը, ոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանն ու Պետական պահպանության ծառայության պետ Գրիգորի Հայրապետովը: Գեներալ-լեյտենանտի կոչում է ստացել ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետի առաջին տեղակալ Օնիկ Կարապետյանը, և գեներալ-մայորի կոչում է շնորհվել ԶՈՒ կապի զորքերի պետ Թեմուր Շահնազարյանին:
Պետական կառավարման համակարգում այդօրինակ ավանդույթն անշուշտ նոր չէ, և ավելին՝ ուժային կառույցներում կոչումների աստիճանակարգը մի կողմից՝ ծառայության լրացուցիչ խթան և շարժառիթ է, մյուս կողմից՝ ծառայության գնահատման յուրօրինակ և պատվախնդիր մեթոդ: Իհարկե, ավանդույթն ունի նաև քաղաքական ասպեկտ, և պետության ղեկավարի որոշումը փաստացի նաև հստակ քաղաքական գնահատական և աջակցություն է թե՛ կառույցներին, որոնք ղեկավարում են նոր կոչման արժանացած պաշտոնյաները, թե՛ հենց այդ պաշտոնյաների աշխատանքին:
Այդպիսով, ակնառու է, որ Նիկոլ Փաշինյանն իր պարգևատրումներով հստակ տվել է ուժային մի շարք պաշտոնյաների և կառույցների աշխատանքի գնահատական: Դա նշանակում է, որ վարչապետը համարում է, որ այդ կառույցները և պաշտոնյաները անցնող տարվա ընթացքում կատարել են իրենց առաջ դրված խնդիրները:
Այստեղ, սակայն, էական է, թե ինչ խնդիրներ են դրվում, այսպես ասած, նոր կոչումների հետ զուգահեռ: Կամ դրվո՞ւմ են նոր խնդիրներ, թե՞ ոչ: Այդ իմաստով իհարկե գործ ունենք տարաբնույթ ոլորտների հետ, սակայն ընդհանուր առմամբ հատկանշական է, որ խոսքն ամբողջապես ուժային բլոկի մասին է լայն իմաստով:
Եվ այստեղ թերևս արժի որոշակի համեմատություն անել մեկ այլ իրողության հետ, որ ուժային բլոկի ուղղությամբ տեղի ունեցավ այս օրերին: Խոսքն Ադրբեջանի մասին է, որտեղ Վաշինգտոնում Հայաստանի և Ադրբեջանի արտաքին գործերի նախարարների հանդիպումից առաջ Ադրբեջանի նախագահ Ալիևը գնաց ուժային բլոկում լայնածավալ փոփոխությունների, սակայն ոչ թե նոր կոչումներ, այլ նոր ղեկավարներ նշանակելով:
Ահա այդ իմաստով, իհարկե, ոչ ուղղակի և անմիջական, սակայն խորհրդանշական է Հայաստանում տեղի ունեցածի զուգահեռը: Ադրբեջանում Ալիևի լայնածավալ փոփոխություններն արտահայտում են նրա մտահոգությունները՝ ներքին իրավիճակի հետ կապված: Այն դեպքում, երբ Հայաստանում վարչապետի նախաձեռնությունն արտահայտում է ուժային կառույցների՝ թե՛ զինված ուժերի, թե՛ ներքին բլոկի գործունեության հետ կապված առնվազն վստահությունը:
Սա հատկանշական է այն իմաստով, որ ժամանակակից աշխարհաքաղաքական միջավայրում ներքին քաղաքական իրողություններն էապես կապակցվում են արտաքին զարգացումներին, առանցքային փոխազդեցությամբ:
