ԵԱՏՄ ինստիտուտի տնօրեն Վլադիմիր Լեպյոխինը հայտարարել է, որ Հայաստանի նոր ղեկավարությունը ճիշտ միտում է թելադրում, դնելով Արցախի հարցի կարգավորման գործընթացում Ստեփանակերտի բանակցային կողմ լինելու հարցադրումը: Ըստ նրա, դրա համար պետք է ջանք գործադրել այդ տարածքի սուվերենացման ուղղությամբ, ինչին, ըստ Լեպյոխինի, խանգարում է Ռոբերտ Քոչարյանի նկատմամբ դատական գործընթացը: Լեպյոխինը նաև հայտարարել է, որ բանակցային գլխավոր ֆորմատը չպետք է Մինսկի խմբի համանախագահությունը լինի: Ըստ նրա, հարկավոր է ստեղծել բանակցային այլ ձևաչափ՝ Թուրքիայի, Իրանի և Ռուսաստանի մասնակցությամբ: Միաժամանակ նա նշում է, թե Թուրքիան կլինի Ադրբեջանի, իսկ Ռուսաստանը՝ Հայաստանի կողմից, իսկ ԱՄՆ-ի հետ առճակատման մեջ գտնվող Իրանը կարող է բարդություն առաջացնել:
Այսինքն՝ փաստացի ակնարկվում է, որ հաջորդ փուլում Ռուսաստանն ու Թուրքիան դուրս կթողնեն արդեն Իրանին և Հայաստանի հարցը դարձյալ կլուծեն միմյանց միջև: Լեպյոխինի, այսպես ասած, եվրասիափորձագիտական կարծիքը հնարավոր կլիներ անտեսել, եթե դրանում չնշմարվեին որոշակի տրենդներ, որոնք առաջ են մղվում նաև բավականին անգաժավորված այլ գործիչների բերանով, օրինակ՝ Արցախի, այսպես ասած, սուվերենության ամրապնդման, այդ գործոնի և Ռոբերտ Քոչարյանի կապի խաղարկմամբ, Հայաստանի երկրորդ նախագահին դիտարկելով այդ «սուվերենության» երաշխավոր: Լեպյոխինի կարծիքում նրբորեն ուրվագծվում են կարծիքներ, որ Կոլերովն ու Տարասովը շաբաթներ առաջ Արցախի պետհամալսարանում էին հայտնել Արցախի առանձնահատուկ լինելու և սուվերենության, դրա վրա ռուսական մանդատի մասին:
Ըստ այդմ, գործ ունենք ոչ թե կարծիքների, այլ տրենդի հետ, որը փորձ է արվում տանել առաջ, ակնհայտորեն օգտագործելով նաև հայկական տեղեկատվա-քարոզչական հարթակներ, բնականաբար ոչ առանց հայկական շրջանակների ներգրավվածության և, այսպես ասած, քաղաքական «ներգրավվածության»: Եթե տվյալ պարագայում խնդիրը այդ շրջանակների, մասնավորապես Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտպանական մարտավարությունն է, որը նա փորձում է սպասարկել ոչ միայն հայկական, այլ նաև ռուսական տիրույթում, ապա այստեղ գործ ունենք մի տրամաբանության հետ, իսկ եթե այդ ամենը գալիս է հենց Մոսկվայից և փորձ է արվում դրա համար օգտագործել Ռոբերտ Քոչարյանի գործոնը կամ, այսպես ասած, խաղալ այն վիճակի վրա, որում հայտնվել է Քոչարյանը՝ նրան ներգրավելով ավելի լայն խաղի մեջ, ապա գործ ունենք մեկ այլ իրավիճակի հետ:
Սակայն երկու դեպքում էլ ակնառու է, որ գործ ունենք հայկական անվտանգության համակարգի մասնատման վտանգավոր տրենդի հետ, որտեղ հարցը պարզապես այն է, թե դրա հետևում ինչ աստիճանի ուժ է կանգնած, որպեսզի հասկանանք, թե ինչպիսին պետք է լինի հայկական դիմադրությունը: Առերևույթ թվում է, որ Արցախի բանակցային կողմ դառնալը գործնականում նշանակում է հենց սուվերեն Արցախ: Մյուս կողմից, սակայն, բուն խնդիրն այստեղ այն է, որ փորձ է արվում Երևանի առաջ քաշած մարտավարական խաղաքարտը, որի նպատակը մադրիդյան ծուղակից քայլ առ քայլ, առանց ուժային կենտրոնների հետ ավելորդ կոնֆլիկտային ռիսկերի և հակառակը՝ նրանց հետ համադրված աշխատանքի միջոցով դուրս գալն է, Ռուսաստանում փորձ է արվում օգտագործել Հայաստանի դեմ:
Այդ առիթով, իհարկե, բավականին ուրախ կլինի Բաքուն, թեև այդ ուրախությունը կարող է Ադրբեջանի համար էլ ունենալ կարճ և փակուղային ճանապարհ, որովհետև Մոսկվայի խնդիրը Արցախում հաստատվելն է, ոչ թե Հայաստանից այն վերցնելն ու Բաքվին տալը: Բայց տակտիկական առումով Ադրբեջան գոհ կլինի, որ Ռուսաստանից, կամ Ռուսաստանի որոշ շրջանակների ներգրավումով այս պահին Երևանի ուղղությամբ ձևավորվում է այդպիսի տրենդ՝ Արցախի «սուվերենության» ռուսական մանդատի «ամենափրկիչ» գաղափարը, որի միջոցով մասնատելով հայկական անվտանգության համակարգը, մեծ հաշվով, հնարավոր կլինի Երևանին բանակցային օրակարգ թելադրելու ճանապարհից դուրս բերել և վերադարձնել «թելադրվողի» ճանապարհ: Եվ այդ ամենն ընդամենը նեղ քաղաքական, խմբային շահերի համար, և Արցախում ընտրական գործընթացին ընդառաջ: Այդ առումով, իհարկե, կա նվազագույն անելիք: Այդ ընտրական գործընթացի բոլոր մասնակիցները պետք է արտահայտվեն բանակցային ձևաչափի վերաբերյալ, հայտնեն իրենց դիրքորոշումը դրա մասին, ինչը կլինի բավականին արդյունավետ քաղաքական «լյուստրացիա», ու նաև հայտարարեն, որ Արցախը կա և կարող է լինել մեկ՝ հայկական մանդատի ներքո, և սուվերենությունը ընդամենը ճանապարհ է դեպի Հայաստան, ոչ թե ճանապարհ Հայաստանից դեպի այլ մանդատ: