Պետք է լինի Դուշանբե պլյուս, հայտարարել է Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Զոհրաբ Մնացականյանն, անդրադառնալով արցախյան գործընթացին և դրան զուգահեռ լարվածության առաջացման ադրբեջանական պարբերականի քայլերին: Ըստ նախարարի, այդ լարվածության հրահրումները անհրաժեշտ են դարձնում Դուշանբե պլյուս տարբերակը, այլ կերպ ասած լարվածության զսպման և փոխվստահության մեխանիզմի հավելյալ գործիքներ, քան Դուշանբեում Փաշինյան-Ալիև հայտնի պայմանավորվածությունը: Այդպիսով, Վաշինգտոնի հանդիպումից հետո Հայաստանը պայման է դնում, իհարկե առայժմ դիվանագիտորեն ձգված և հարաբերական ձևակերպումով, սակայն բավականին հստակ, որ լարվածության բռնկման պայմաններում ակնառու է Դուշանբե պլյուսի անհրաժեշտությունը: Թե ինչ է պատկերացվում պլյուսի ներքո, չի մանրամասնվում, սակայն դա թերևս թողնելով այսպես ասած խաղի համար, որովհետև այստեղ մասնակիցը լոկ Ադրբեջանը չէ և դա չպետք է մոռանալ՝ մասնակից են նաև համանախագահ երեք երկրները, երեք ուժային կենտրոններ, որոնք ունեն Հայաստանի և Ադրբեջանի օրակարգերը միասին ծանրությամբ գերազանցող օրակարգեր: Դրա վկայությունը նաև Ճապոնիայում G20-ի Վեհաժողովի շրջանակում տեղի ունեցած Պուտին-Թրամփ հանդիպումը, որը տևել է մեկուկես ժամ:
Օրակարգի մանրամասները հայտնի չեն, սակայն կասկածից վեր է, որ քննարկվել է հարցերի լայն շրջանակ: Ավելին, հատկանշական է, որ հանդիպումը տեղի է ունենում նաև Սիրիայի կամ մերձավորարևելյան հարցում ՌԴ, ԱՄՆ, Իսրայել հանդիպումից հետո, որ տեղի է ունեցել Իսրայելում, ընդ որում՝ Երուսաղեմում, որն ինչպես հայտնի է ԱՄՆ-ն ճանաչել է Իսրայելի մայրաքաղաք: Ռուսաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղարն այնտեղ հանդիպում է ԱՄՆ անվտանգության քարտուղար Բոլթոնի և Իսրայելի վարչապետի հետ: Սրանք նշանակալի զարգացումներ են, նշանային, խորհրդանշական զարգացումներ, որ տեղի են ունենում փաստորեն Մինսկի խմբի համանախագահության երկու առանցքային սուբյեկտների փոխհարաբերության տիրույթում: Իսկ դա, անկախ օրակարգում Արցախի հարցի ուղիղ առկայությունից, անշուշտ իր ազդեցությունն է թողնում դրա վրա: Ընդ որում, ուղիղ առկայության բացակայությունը թերևս հենց ազդեցության արդյունք է, քանի որ Վաշինգտոնն ու Մոսկվան փաստորեն արցախյան ուղղությամբ չեն տեսնում առանձնակի որևէ զարգացման, փոփոխության խնդիր և ըստ այդմ հրատապ քննարկելիության հարց: Այդ ֆոնին հատկանշական է, որ Ադրբեջանում վերջին օրերին թե պաշտպանության նախարարի, թե Ալիևի մակարդակով արվում են հանրությանն ուղղված թափանցիկ ակնարկ-հայտարարություններ, որով Բաքուն փորձում է իր հանրության մոտ արդարանալ, թե ինչու է զերծ մնում «պատերազմելուց»: Դրա պատճառը թերևս այն է, որ Վաշինգտոնի հանդիպմանն Ադրբեջանի առաջ դրվել է Դունաշբե պլյուսի հարցը և Բաքուն ստիպված է չտալ այն պնդելու առիթ:
Այդուհանդերձ, Երևանը հարցը պետք է պահի օրակարգում, սակայն երկկողմ՝ համանախագահ երկրների հետ հարաբերության օրակարգում: Այստեղ անհրաժեշտ է իհարկե հասկանալ, թե ինչ է պլյուսը: Դա Վիեննայի հայտնի օրակարգն է՝ 2016 թվականի, թե՞ այս տարիների ընթացքում դա էլ պետք է ենթարկել «պլյուսի» և Ադրբեջանի համար նոր շանտաժի դեպքում պետք է մշակել շատ ավելի հագեցած զսպաշապիկ, փաստացի պլյուսը վերածելով լուսանցքի, որից այն կողմ պետք է թողնել Բաքուն իրական քաղաքականության ռեժիմում:
