«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է «Սասնա ծռեր» համահայկական կուսակցության քարտուղարության համակարգող Վարուժան Ավետիսյանը։
– Հայաստանում ՌԴ դեսպան Կոպիրկինն օրերս հրավիրվել էր ԱԳՆ, և նրա հետ զրույց է եղել Հայաստանի ներքին գործերին չմիջամտելու կոնտեքստում։ Դուք Ձեր հայտարարությամբ ողջունել էիք ՀՀ իշխանությունների սուբյեկտային քայլը։
Կարծում եք՝ նման քայլերը բավարա՞ր են՝ Ռուսաստանին ցույց տալու, որ այլևս Մարտի 1-ի գործին միջամտություն ուղղակի և անուղղակի ձևով չլինի։
– Ոչ, բավարար չեն: Բայց երևույթն աննախադեպ է մեր երկրի պարագայում, ուստի ողջունելի է:
– Համարո՞ւմ եք արդյոք այդ հանդիպումը Ռոբերտ Քոչարյանին քաղաքական աջակցություն Ռուսաստանի կողմից:
– Այո: Եվ պաշտոնական Երևանի ու, առհասարակ, մեր ժողովրդի նկատմամբ բացահայտ ճնշման փորձ:
– Սերգեյ Կոպիրկինը նաև հանդիպել է ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանին՝ ռուսական կողմի նախաձեռնությամբ, սա ինչի՞ վկայություն է՝ հատկապես դատաիրավական համակարգի բարեփոխումների այս փուլում, երբ ԲԴԽ ղեկավարի հրաժարականից հետո կա նաև Հրայր Թովմասյանի հրաժարականի պահանջ։
– Դա ՀՀ նկատմամբ Ռուսաստանի նեոգաղութային ազդեցությունը կորցնելու վախի և այն պահպանելու ջղաձիգ ու տենդագին քայլերի վկայություն է: Կրեմլը առանց քաշվելու, օրը ցերեկով ու բացահայտ կերպով կոպտորեն միջամտում է մեր ներքին գործերին: ՀՀ-ում դատաիրավական համակարգն է մնացել նախկինների ձեռքում, դրա համար փորձում են այն պահպանել անփոփոխ և վերածել հակահեղափոխության և ռևանշի օջախի ու գործիքի:
– Կա նաև այսպիսի տեսակետ, որ եթե ՀՀ իշխանությունները դրսևորում են այնքան կամք, որ կարողանում են ՌԴ դեսպանին հրավիրել ԱԳՆ և նման բովանդակությամբ զրույց ունենալ, ապա պետք է պատրաստ լինել նաև դրա հետևանքներին։ Կարծում եք՝ կլինե՞ն հետևանքներ, ի՞նչ պետք է սպասել։
– Հարկավոր է մեկընդմիշտ հասկանալ՝ գաղութատիրոջ նպատակն է մինչև վերջ օգտագործել, քամել ու խժռել մեզ: Անկախ այն հանգամանքից, թե մենք ինչպիսի վերաբերմունք ունենք նրա հանդեպ: Տարբերությունն ընդամենը մարտավարական կարող է լինել: Եթե դիմադրում ենք, նա կձգտի հաղթահարել այդ դիմադրությունը, եթե ստրկանում ենք և աջակցում նրան՝ կօգտվի մեր աջակցությունից:
Նախորդ ռեժիմը ոչ միայն հնազանդ էր Կրեմլին, այլև դավաճանաբար մեզ խցկեց ԵԱՏՄ, նույնիսկ մասնակցեց Ապրիլյան պատերազմի կազմակերպմանը: Բայց դրանից հետո գաղութատիրությունը միայն խորացավ:
Չոչնչանալու և ազատ ու արժանապատիվ կյանքով ապրելու միակ ճանապարհը ապագաղութացումն է:
Քանի դեռ չենք ազատագրվել ռուսական նեոգաղութային լծից, արտագաղթը շարունակվելու է, իրավունք և արդարություն չի հաստատվելու, Ադրբեջանը, մեր համեմատությամբ, հզորանալու է, Թուրքիայից սպառնալիքը մեծանալու է, Արցախը մեզանից օտարելու վտանգը սրվելու է, պարտության ելքով պատերազմի հավանականությունը մեծանալու է, սահմանին կանգնած մեր զինվորները շարունակելու են զոհվել, նորմալ կրթություն, առողջապահություն, գիտություն, արդյունաբերություն և բարեկեցիկ կյանք չենք ունենալու, աշխարհից ավելի ու ավելի շատ ենք հետ ընկնելու:
Եվ այս մարտահրավերներով հարուցված ճգնաժամը մի օր այնքան է խորանալու, որ կորցնելու ենք պետականությունը և, շատ հավանական է՝ ենթարկվելու ենք վերջնական ցեղասպանության ու հայրենազրկման:
Ուստի դիմադրությունը պետք է բավարար լինի նեոգաղութային կախյալությունը հաղթահարելու համար:
Առայժմ ՀՀ իշխանությունն այդ մակարդակի պատկերացում և այդ որակի կամք չի դրսևորում:
